دریدا، ژاک،۱۳۸۹، فروید و صحنه نوشتار، ترجمه مهدی پارسا، تهران: روزبهان، ۱۲۰ صفحه.
نظریه دریدا در باب نوشتار در آثار نخستین او نتیجه واسازی ساختارگرایی، پدیدارشناسی، و روانکاوی بود. او در این دوره از تفکر خود به‌خوانش متون سوسور و لوی‌استروس و روسو، هوسرل، فروید و غیره پرداخت. واژگان کلیدی دریدا در این دوره که عبارت از نوشتار، رد، و دیفرانس بودند، در زمینه شناختِ زبان، ادراک و ذهن ثابت باقی ماندند. در این مقدمه سعی خواهدشد تصویری مقدماتی از کاربرد این مفاهیم در هر کدام از این زمینه‌ها و ارتباط میان آنها عرضه‌شود تا مدخلی باشد برای ورود به‌خوانش دریدا از فروید و درک جایگاه مفاهیم نوشتار، رد، و دیفرانس در درون و بیرون بافتِ فرویدی / روانکاوانه.
نوشته‌های مرتبط
برای خواندن فهرست و مقدمه مترجم در زیر کلیک کنید:
