معرفی پژوهش عملی مشارکتی
بسیاری از گروه‌های جمعیتی، قدرت یا پتانسیل سازمان‌دهی شده زیادی برای بهبود بخشیدن به وضعیت خود ندارند و دست‌شان نیز عملا از سیاست گذاری‌های اجتماعی برای شرایط زندگی‌شان کوتاه است. این افراد و گروه ها معمولا به دنبال این هستند که صدای خودشان را به گوش برنامه ریزان دولتی برسانند تا به حالشان فکری بشود. در عین حال بسیاری ازاین گروه‌ها وقتی احساس می‌کنند که دیگران هستند که مشخص می‌کنند که مشکل آن‌ها چیست خشمگین می شوند، چراکه می‌پندارند دیگران معمولا مشکلات، نیازها و اولویت‌های آن‌ها نادرست ارزیابی می‌کنند. این در حالی است آنتونی گیدنز سال ها پیش گفته بود که اعضای عادی یک جامعه، به هیچ وجه از نظر فرهنگی نادان نیستند، آن‌ها به خوبی قادر هستند دلایل ملموسی برای نیت ها و کنش هایشان، ارائه کنند و عموما درک پیچیده ای (حتی اگر لزوما از نوع علوم اجتماعی نباشد) از وضعیتی که در آن زندگی می‌کنند بیان می‌کنند. پژوهش عملی مشارکتی، راه‌هی مناسب برای دخالت دادن مردم در برنامه‌ریزی‌ها و سیاست‌گذاری های مربوط به زندگی آن‌ها است. لذا بر مبنای این روش سیاست ها به شکل دموکراتیک و بر پایه دانش محلی شکل می‌گیرند (گرونیر ۱۹۹۸، استرینگر ۱۹۹۶، اروین ۲۰۰۰، کمیس و مک‌تاگارت ۲۰۰۰).
نوشته‌های مرتبط
واژگان کلیدی: پژوهش عملی، پژوهشی کاربردی، مشارکت اجتماعی، انسان‌شناسی کاربردی، جغرافیای شهری، بهسازی شهری، مناسب سازی شهری.
دکتر سپیده پارسا پژوه(دانشگاه پاریس ده – نانتر) مدیر گروه فرهنگ شهری در انسان شناسی و فرهنگ است.
برای خواندن این مقاله در زیر کلیک کنید:
