صبحگاه بیست و یکم بهمن ماه ۱۳۸۳ بود. شبِ قبل باران آمده بود. در سطح تپه برج نیشابور با تمرکز قدم می زدیم. هدف ما جایابی محل هایی برای گمانه های لایه نگاری بود. در شمال غرب تپه ای[برج] که حدود چهارده هکتار وسعت دارد؛ روی سطحی هموار فرورفتگی کوچکی(در حد ۵×۵ سانیمتر) نظر مرا جلب کرد. مهره ای سفالی که از گل و نم اطراف جدا شده بود در میان فرورفتگی بود. ابتدا تصور کردم دوک یا سردوک است. پس از برداشتن متوجه شدم روی آن فرورفتگی های ریزی مشاهده می شود. فرورفتگی هایی که مرتب و در یک امتداد نیست. در امتداد فرورفتگی ها خط های اُریب علامت های هشت مانندی را شکل داده بودند. در انتهای ردیف کج فرورفتگی ها با تلاش های بعدی خطی زاویه دار؟ و دو خط منحنی کنار هم که انتهای بالای شان باز بود تشخیص دادم(تصویر.۱).
برای خواندن این مقاله در زیر کلیک کنید:
