سال نو بر شما مبارک باد . سینمای مستند ایران در سال گذشته هزاران فیلم ساخت و راه ها و شیوه هایی را آزمود. ذخیره تصویری از فرهنگ و سرزمین ما را گسترد، بر روایت های کلان و سینمای مشاهده ای ومشارکتی متکی شد و یا تصویری از دنیای درون و ذهنیت مستند ساز بنمایش درآورد تا به شیوه پرفورماتیو (اجرایی )، هویت خود را در مواجهه با جهان تاریخی بر ملا سازد. موج تازه ای از سومین نسل مستندسازان، از طریق “چهره نگاری شخصی”، بر جهان اجتماعی وتاریخی، نقب می زنند.
فیلم مستند در عرصه حیات اجتماعی واکنش هایی را بر انگیخت. این نمایش ها وآن واکنش ها، موضوع این پژوهش کرونولوژیک است. این که انبوه جشنواره ها بر اساس الگوهای از پیش تعریف شده بهترین ها را برگزیدند و یا این امکان را پدید آوردند که چهره نگاری ای شخصی نیز در سطحی وسیع، بیان خود را با مخاطبانش در میان بگذارد ، موضوع پژوهش های دیگری است که باید انجام شود. اما تاکید این کرونولوژی بر فضا است. فضایی که بوجود می آید تا مستند از سویی به قول بیل نیکولز” صدای ” مستند ساز و از سوی دیگر ثبت و نمایش و گفتگویی با فرهنگ باشد.
سایت انسان شناسی وفرهنگ صراحتأ سینمای مستند را به صورتی بینا رشته ای مطرح ساخته و فراخوان مقاله برای ویژه نامه مستند و فرهنگ، مبتنی بر چنین امیدواری و چشم اندازی نیز هست. در این میان سه رده و نگاه آرمانی و ضروری ، می توان باز شناخت :
نوشته‌های مرتبط
برای خواندن این مقاله در زیر کلیک کنید: