منطقه جدائی طلبی که نه روسیه و نه اوکراین را به رسمیت میشناسد / زندگی کردن بدون کی یف را یاد میگیرد

جدایی طلبی دونباس از کیف و روسیه

لوئیک رامیرز برگردان بابک دهقان

سه سال پس از آغاز کشمکش میان کی یف و منطقه جدائی طلب دونباس(Donbass)، ظاهرا هیچ راه حلی در دسترس نیست. پیوترپوروشنکو(Piotr Porochenko)، رئیس جمهوراوکراین، مردد میان محاصره سخت منطقه جدائی طلب واستقرار روابط اقتصادی تحت نظارت با آن، عملکردی متضاد نشان میدهد. اهالی منطقه به سهم خویش، در انتظاریک مداخله نظامی احتمالی، خود را سازمان دهی میکنند.

«آنها درشب سه تا چهار فوریه به روی ساختمان تیراندازی کردند، مغازه را این هفته، ۲۰ فوریه بازگشایی کردیم.» فروشنده، پیچیده در مانتو و روسری قشنگی، پیش از استقبال مشتری ها، خرابی های حاصل از عملیات ارتش اوکراین را به ما نشان می دهد. مغازه او براثر انفجارها دیگر پنجره ای ندارد. همانند تمامی حومه های شهر دونتسک(Donetsk)، محله ک یوسکی(Kievski)، زخمهای ناشی ازجنگ دولت کی یف وشبه نظامیان جدائی طلب دونباس(Donbass) ، مورد حمایت غیررسمی مسکو، را بر چهره دارد. ساختمان های فروریخته ونمای خارجی آسیب دیده از ترکش های توپخانه حاکی از شدت جنگیست که از آوریل ۲۰۱۴ تاکنون حدود ۱۰ هزار کشته بر جای گذاشته است. ساشا، یکی از ساکنان دونتسک، در حالیکه میکوشد در میان چاله های محله راهی برای خود بیابد، شگفت زده میگوید «من تا آخرین لحظه نمیتوانستم تصور کنم که ارتش خودمان قادر است به روی ما شلیک کند !». چشم اندازبازگشت «جمهوری های خلقی» خود اعلام کرده (autoproclamé) دونتسک (DNR) و لوگانسک(Lougansk)(LNR) به آغوش کی یف، در حالیکه دو طرف متخاصم مرده های خویش را می شمارند، دورتر ودورتر میشود. احتمال دست یافتن به هدف نهائی پیمان صلح مینسک(Minsk)، که در فوریه ۲۰۱۵ توسط روسیه واوکراین ودو حامی غربی اش فرانسه و آلمان به امضاء رسید، نیز بیش از پیش کاهش می یابد. از سرگرفته شدن روند عادی زندگی در مناطق جدائی طلب، گر چه دور از پایتخت و با کمک مسکو، چنین احتمالی را بازهم کمتر میکند

جمهوری خلقی دونتسک(DNR)، محصول همه پرسی ۱۱ مه ۲۰۱۴، از سوی هیچیک ازاعضای سازمان ملل، حتی روسیه، به رسمیت شناخته نشده است. با این همه، «جمهوری»، لقبی که اینجا به آن داده اند، هر روز ثبات بیشتری می یابد. بر سر در بناهای عمومی، پرچم آبی و زرد اوکراین جای خویش را به پرچم جمهوری خلقی دونتسک سپرده است : برمتنی سیاه، آبی وسرخ، عقابی دوسر، همانند نمادهای روسیه. آقای آندری اودووینکو(Andreï Oudovienko) مدیر مدرسه ۶۱ در محله کی یوسکی توضیح میدهد که «قبل از جنگ ما ۸۰۰ شاگرد داشتیم ولی امروزه تعداد آنان به ۶۶۵ تقلیل یافته است». در راهروی ورودی، در کنارتصاویر کهنه سربازان و«قهرمانان» جان باخته در طول «جنگ بزرگ میهن پرستانه» بر علیه آلمان نازی (۱۹۴۱-۱۹۴۵)، عکس هایی از غیرنظامیان جوانی که در جریان جنگ اخیر کشته شده اند نیز به چشم میخورد. مدیر مدرسه با اشاره به عکس جوانان اضافه می کند «همگی شاگردان قدیمی این مدرسه بودند». به هنگام شدید ترین درگیریها، بین ۲۰۱۴ و ۲۰۱۵، جوانان به مدت شش ماه از طریق مکاتبه ای تحصیلاتشان را ادامه می دادند. مدرسه بر اثر بمباران ها آسیب دیده بود. آقای آندری اودووینکوبا لبخندی شیرین، که نامتناسب با هیکل توانمندش بنظر میرسد، اضافه میکند که«بنابراین، والدین شاگردها ومعلمان بطورداوطلبانه در بازی سازی مدرسه همکاری کردند». او همچنین میگوید که «در این مدت معلمان کمک ناچیزی ازجمهوری دریافت میکردند، حدود سه هزارهیرونیاس(hyrvnias)[بین ۱۳۰و۱۸۰یورو با توجه به نرخ تبدیل ارز که دراین مدت بشدت نواسان داشت] در حالیکه پیش از جنگ حقوق آنها در حدود چهار هزار هیرونیاس بود [۳۵۰یورو به نرخ تبدیل ارز در اول ژانویه ۲۰۱۴]. امروزه، جمهوری دستمزدی واقعی بین ده هزار و دوازده هزار روبل [بین ۱۷۰ و ۲۰۰ یورو] میدهد.»

در مرکز شهر دونتسک عاشقان دست در دست قدم میزنند وکودکان سواربرسه چرخه پلاستیکی خود در پارک جولان میدهند. کلمه ساده «پناهگاه» برروی بعضی از دیوارها با فلش همراه آن، فضای صلح آمیز ظاهری در شهررا مخدوش میکند. ناگهان صدای انفجاری به گوش میرسد وسپس یک انفجار دیگر. صدای تیراندازی خاطر نشان میکند که جبهه چند کیلومتری بیشتراز اینجا فاصله ندارد. در گیریها، بر بستری از محاصره تجاری میان کی یف ومناطق جدائی طلب، از آغاز سال به بعد اوج چشم گیری یافته اند. زمستان امسال، تنش ها بویژه در اطراف تاسیسات تصفیه آب لاسینوواتئیا(lassinovataïa)، که ارتش اوکراین روز۲۷ فوریه آنرا بازپس گرفت، متمرکز شده بودند. این تاسیسات مسئول آبرسانی به محله های مستقردردو سوی خط جبهه هستند.

شب هنگام خیابان ها خالی میشوند. حکومت نظامی، تردد غیرنظامیان بین ۱۱شب و۶ صبح را ممنوع کرده ودر این مقطع تنها صدای انفجارها شهررا پرمیکنند. صبح، رفت وآمد ماشین ها واتوبوس ها به خیابانها جان می بخشند ومانع ازآن میشوند که چیزی از نبردهای شب گذشته به چشم بخورند. ظهر، کافه تریا ها مملو از دانشجویان دختروپسر جوانند. قبل از بازگشت به کلاس، با چشمهای متمرکزبر صفحه تلفن خود، آنها ازاین اوقات فراغت استفاده میکنند.

با گریختن کارکنان ارشد یک ارتقاء اجتماعی ممکن شده است.

خانم لاریسا کاسترووه(Larissa Kastrovet)، مسئول آکادمی مدیریت واموراداری و میزبان امروزما، درحالیکه با فنجانی چای از ما پذیرائی میکند، بخاطر میآورد که «بهنگام جنگ، ۳۰% دانشجویان واستاد ها، آکادمی را ترک کردند. اما تمامی دانشجویان وبسیاری ازاستادان برگشته اند». بدلیل عزیمت مدیرسابق در۲۰۱۴، تصدی این پست به خانم کاسترووه پیشنهاد شد. چرا دیگران ماندن را ترجیح میدهند ؟ برای دو دانشجو، که آنها را در کلاسشان ملاقات کردیم، پاسخ این سئوال واضح است : «برای اینکه اینجا خانه ماست.»

گریختن تعداد زیادی از کارمندان ارشد وخلاء ناشی ازآن باعث برسر کاررسیدن ناگهانی افراد بی تجربه درپستهای کلیدی دستگاه اداری شده است. افراد بسیاری، از جمله خود آقای الکساندرزاخارشنکو(Alexandre Zakhartchenko) رئیس جمهور دونتسک، برق کار سابق، ازاین پدیده ارتقاء اجتماعی سریع سود برده اند. خانم مائیا پراگوا(Maïa Peragova)، معلم سابق دبستان ، پیش ازاینکه «عملیات ضد تروریستی» بر علیه شورشیان هوادار روسیه توسط دولت برآمده از«انقلاب سربلندی» درماه مه ۲۰۱۴ زندگیش را دگرگون سازد، گاهی بخاطر علاقه شخصی برای مطبوعات مقاله می نوشت. او، که اینک مدیراداره ای در وزارت اطلاعات شده است، بخوبی چگونگی دردست گرفتن پیش بینی نشده نهادهای دولتی، بویژه رسانه ها، را در دو سال اول جنگ جمع بندی می کند : «پس از فرار مدیران شبکه تلویزیون محلی ک۶۱ [که هم اکنون اولین کانال جمهوری خواه شده است] کارکنان وسایل را از آن خود کردند. در روزنامه ها هم وضعیتی مشابه تکرار شد : وقتی سردبیران عزیمت کردند، روزنامه نگاران بدون پرداخت هیچ غرامتی انتشارات را صاحب شدند. درآغاز، بدلیل از کار افتادگی پست، این خود روزنامه نگاران بودند که روزنامه ها را میان مردم توزیع میکردند.»

براساس آماروزارت سیاست اجتماعی اوکراین، ۱٫۶ میلیون نفر از اهالی کریمه ودونباس بخاطر جنگ فرار کردند. تخمین زدن شمار افرادی که در جمهوریهای خود اعلام کرده باقی مانده اند دشوار است. این جمهوری ها ناحیه های بسیار شهری شده را در بر میگیرند، منطقه ای که پیش از جنگ، ۶٫۵ میلیون نفر در آن زندگی میکردند و طبق نظر سازمان ملل، در حال حاضر، ۲٫۳ میلیون نفر از ساکنان این منطقه محتاج کمک انسان دوستانه هستند.

برای غلبه کردن بر مشکلات، افراد بسیاری یک پا داشتن درهردوسوی خط جبهه را یاد گرفته اند. دولت اوکراین، پس از قطع پرداخت حقوق بازنشستگی به ساکنان کریمه ومناطقی که زیر کنترل کی یف نیستند، راه کار ویژه ای برای افراد جا بجا شده در نظر گرفته است(۱). آقای آندری ک.(Andreï K.)، کارمند جوان یک شرکت ساختمانی توضیح میدهد که «بنابراین، بعضی ازبازنشستگان، با ثبت نام خود بعنوان آواره ی ساکن درخانه یکی از افراد فامیل در منطقه تحت کنترل اوکراین، دست به ابتکارعملی زده بودند که حاصلش دریافت دو حقوق بازنشستگی بود ، یکی از دولت اوکراین ودیگری از جمهوری دونتسک. چنین عملکردی ببش از پیش نادر شده، چرا که دولت اوکراین بازرسی ها را تشدید کرده است. ازاین پس، حضور شخصی افراد هر سه ماه یکبار برای دریافت حقوق بازنشستگی اجباریست». درمجموع، بین ۸۰۰هزار تا ۱ میلیون نفر، کسانی که رسما آواره شناخته شده اند، دائما از یکی از پنج گذرگاه همیشه شلوغ بین دومنطقه عبور میکنند، چیزی بین بیست تا بیست و پنج هزارنفرهرروز. اواخرماه مارس، بدلیل اجرای طرح وارسی محل اقامت بازنشستگان وبهره مندان از کمک های اجتماعی، این رقم به حدود روزانه ۴۲ هزارنفرافزایش یافت.

آقای میکل پوئرتاس(Miquel Puertas) اسپانیولی، با نشان دادن یکی از ۵۰۰هزار کارت بانکی که روی آن «بانک مرکزی جمهوری» حک شده است و تنها در جمهوری دونتسک معتبر است، با خنده ای ملیحانه میگوید « من یکی از نادرترین خارجیانی هستم که صاحب چنین کارتی است». بلوگ نویس مخالف «انقلاب سربلندی» فوریه۲۰۱۴ که منجربه سقوط ویکتور یانوکوویچ(Viktor Ianoukovitch) رئیس جمهور اوکراین شد، آقای پوئرتاس لیتوانی را ترک کرد ودر تابستان ۲۰۱۶ به دونتسک آمد. او هم اکنون استاد دانشگاه ملی صنعتی دونتسک است. او اضافه میکند که «قبلا حقوق مرا نقدا میدادند. ولی حالا میتوانم با استفاده از کارتم مستقیما از ماشین روبل دریافت کنم وبا آن آبجوئی بخورم !»

بانک های اوکراینی مستقردر دونتسک ، درماه مه ۲۰۱۴ برای گریزاز وضعیت بی ثبات منطقه، در ابتدا شعبه های خود را بستند وسپس به تمامی فعالیت هایشان در همه منطقه جدائی طلب خاتمه دادند. افرادی که مجوز ورود به اوکراین نداشتند ناچار بودند دست به دامن «بانک های مخفی» یک شبه ایجاد شده بشوند که برای هر معامله ده درصد حق العمل دریافت میکردند. آقای آندری ک. بخاطرمیاورد که «برای دریافت پول نقد، به دلالان خصوصی میبایست مراجعه کرد : آنها درازای انتقال پول از طریق اینترنت، پس ازدریافت مبلغ مورد نظر در اوکراین وکم کردن حق العمل خودشان به شما پول نقد میدادند».

برای پایان دادن به چنین وضعیتی،۷ اکتبر ۲۰۱۴ بانک مرکزی جمهوری(BCR) تاسیس شد. پرداخت هزینه های نگهداری ساختمان ها و حقوق بازنشستگی به روبل از جمله فعالیت های اصلی این بانک است. در بهار ۲۰۱۵، در۹۰% معاملات اقتصادی از روبل استفاده میشد. در ماه مه ۲۰۱۵، بانک مرکزی جمهوری همچون همتایش در لوگانسک، یک حساب بین المللی در یکی از بانکهای اوستی جنوبی(Ossétie du Sud)، جمهوری جدا شده از گرجستان (Géorgie) و به رسمیت شناخته شده از سوی روسیه در ۲۰۰۸، بازکردند. این حساب بانکی احتمالا بعنوان کانالی برای انتقال کمک های مالی روسیه به مناطق جدائی طلب مورد استفاده قرار می گیرد.

گرچه کرملین هیچکدام از این دو جمهوری جدائی طلب را به رسمیت نمی شناسد ولی ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه، با امضای فرمانی در ۱۸فوریه گذشته، گام مضاعفی برای عادی سازی شرایط دراین مناطق برداشت. این فرمان، «بطور موقت» وتا هنگامی که پیمانهای مینسک به اجرا گذاشته شوند، پذیرش پاسپورت ها، پلاک ماشین ها، گواهی تولد یا ازدواج ودیگر مدارک اداری اعطا شده توسط مقامات این جمهوری ها را رسمیت میدهد.

روسی کردن منطقه درهمه ابعاد زندگی روزمره

ازپول تا ساعت رسمی، که از این پس در راستای ساعت رسمی مسکو است، روسی کردن این منطقه تمامی جنبه های زندگی روزمره را شامل میشود. مدرسه، که زبان روسی بیش از همیشه در آن غالب است، استثنائی بر این قاعده نیست. آقای اودووینکو نقل میکند که « بلافاصله پس آغازسال تحصیلی در سپتامبر ۲۰۱۴، دولت کی یف ازارسال کتابهای درسی جدید خودداری کرد. بنابراین ما از کتابهای درسی روسی استفاده کردیم. ما تعداد ساعات آموزش زبان روسی را افزایش دادیم وازاین پس امتحانات نهایی دبیرستان شامل زبان روسی، که جایگزین زبان اوکراینی شده است، هم میشود. در حیطه آموزش ادبیات، بدون حذف موئلفین اوکراینی، ما سهم موئلفین روس را افزایش داده ایم. ما مطالعه نقشه های دونباس را نیز به آموزش جغرافی اضافه کرده ایم.»

جمهوری دونتسک هر دو زبان روسی واوکراینی را به رسمیت می شناسد اما زبان اوکراینی درسال ۲۰۱۵ نزدیک به از دست دادن این موقعیت رسمی بود(۳). انتخاب زبان تحصیلی شاگردان به عهده والدین است. مخاطب ما تاکید میکند که «از اکتبر ۲۰۱۴ به بعد، سهم زبان اوکراینی دردوره های آموزشی از ۱۵به ۴ درصد کاهش یافته است. در آغاز سال تحصیلی ۲۰۱۶، در میان هشتاد شاگرد نام نویسی کرده [۷ سال] ، تنها یکی از آنان خواهان آموزش به زبان اوکراینی بود. ما به او پیشنهاد کردیم به مدرسه دیگری(نزدیک اینجا) برود که در آنجا کلاسی متناسب با انتخابش ایجاد شده است.» وقتی از او می پرسیم که آیا بنظراوالحاق دوباره این مناطق به اوکراین امکان پذیر است یا نه، جواب میدهد : « نه با دولتی که هم اکنون در کی یف زمام امور را در دست دارد.»

بر روی چهارچوب های تبلیغاتی وسیع این جمله به چشم میخورد : « اینجا خلق رهبراست». در خیابان اصلی شهر، صدها پوسترچهره میخائل تولستیک(Mikhaïl Tolstykh)، معروف به جیوی(Givi)، را به نمایش میگذارند. این فرمانده نظامی که در جریان درگیری های فرودگاه دونتسک در پائیز ۲۰۱۴ شهامت بسیاری از خود نشان داده بود، دریک سوء قصد روز ۸ فوریه گذشته کشته شد. این «دولت» جوان، ضمن تجلیل از قهرمانانش، تمامی نشانه های حق حاکمیت را از آن خود میسازد. در خیابانها، ماشین های پلیس با بدنه ای بی نقص، با رنگهای پرچم جمهوری رنگ آمیزی شده اند و نشان های ماموران نیز. در مغازه ها، برروی برخی از محصولات، مثل بیسکویت ها ویا مواد گوشتی عبارت «ساخته شده در جمهوری خلقی دونتسک» و رنگهای پرچم دیده میشوند.

گرچه کمک اقتصادی مسکو، که دیگر برای هیچکس رازی بشمارنمی رود، برای کارکرد نهادهای دولتی ضروری است، اما مقامات جدید فورا به جستجوی منابع مالی جدید در خود منطقه پرداخته اند. آقای لوئیس هرناندو مونوز(Luis Hernando Muñoz)، مدیر یک شرکت وادرات قهوه از کلمبیا که نزدیک سی سال است که در دونتسک اقامت دارد اطمینان میدهد که در مقطع اولیه جنگ در سالهای ۲۰۱۴ و ۲۰۱۵، بسیاری از مغازه ها مصادره شدند تا بتوان با آنها یک زنجیره جدید «سوپرمارکت جمهوری» ایجاد کرد که بعدا خیلی مورد استقبال مردم قرارگرفتند چرا که قیمت کالا ها درآنها گران نبودند. «میدانم که عایدی این مغازه ها کاربردهای متعددی از جمله پرداخت حقوق بازنشستگان داشتند.» او براین نظراست که «این کاروسیله ای برای ثبات اوضاع» بود بی آنکه صحبتی ازبهره مندگان مستقیم و استفاده های دیگراز این شکل اولیه مالیات به میان بکشد. در مرحله دوم، شرکت های کوچک و متوسط مورد نظر قرارگرفتند. یکی از مسئولان برنامه توسعه سازمان ملل که تا دسامبر ۲۰۱۶ در دونتسک مستقر بود ونمی خواهد که نامش افشا شود اطمینان می دهد که «از ۲۰۱۶به بعد، این شرکت ها زیر فشار قرار گرفتند تا دوباره خود را به ثبت برسانند ومالیاتشان را به جمهوری پرداخت کنند».

غالب شرکت های صنعتی ومعدنی، پیش از آنکه کی یف کنترل منطقه را از دست بدهد، در اوکراین ثبت شده بودند و برای ادامه دستیابی به قرارداد های ملی ، مالیاتشان در آنجا پرداخت میکردند. این موضوع از اهمیت خاصی برای صنعت ذوب آهن برخوردارست، چراکه تا همین چند وقت پیش، محصولاتش ازسنگ آهن گرفته تا فولاد وزغال سنگ در دو سوی خط جبهه مبادله میشدند. آقای زاخارشنکو رئیس جمهور دونتسک به منظور مقابله با ناتوانی دولت اواکراین در خاتمه دادن به انسداد جاده ها توسط ملی گرایان اوکراینی، اول مارس دستورمصادره چهل و سه شرکت متعلق به آقای رینات آخمتوف(Rinat Akhmetov)، غالبا در حوزه صنعت معدن وذوب آهن، را اعلام کرد(۴). آقای آخمتوف، فرد متنفذ زاده شده در منطقه دونباس، چند مدتی ازجدائی طلبان حمایت کرد ولی سرانجام طرف دولت کی یف را گرفت. مالک شرکت مادر System Capital Management، ورزشگاه دونباس آرنا را نیز، که در آنجا برای نفوذ بیشتر در میان اهالی دونتسک مرتبا کمک های انسانی توزیع میکرد، از دست داد. براساس جمع بندی یک نماینده مجلس از داده های اداره مالیات، هشت شرکت از میان مصادره شده ها، به تنهائی سالانه مبلغی حدود ۱٫۳ میلیارد هیرونیاس(۴۵ میلیون یورو) مالیات می پرداختند.

ازدیدگاه دونتسک، گرایش بسوی مسکوبیشتر بخاطرمقابله با تلاش های کی یف برای عمیق تر کردن شکاف میان جمهوری های جدائی طلب است تا ارضای احساسات ملی گرایانه. خانم یانا خومنکو(Iana Khomenko) استاداقتصاد بین الملل در دانشگاه ملی صنعتی دونتسک، در زیر نگاه تائید کننده رئیس اش خانم لودمیلا شابالینا(Loudmila Chabalina), استدلال میکند که «ملی کردن [شرکت های بزرگ] نه چیز خوبیست ونه چیزی بد : این کار برای حفظ اشتغال وفعالیت اقتصادی ضروریست. ما ناچاریم که تولیدات خود را بدلیل محاصره به سوی روسیه بفرستیم». خانم لودمیلا شابالینا نتیجه گیری میکند که«این اوکراین است که ما را ناچار به جوابگویی به محاصره کرد ه است». در آغاز جنگ در ۲۰۱۴، آقای مونوز برای عبورهر کامیون از پست مرزی تحت نظر شبه نظامیان ملی گرای اوکراینی ۱۰هزار دلار می پرداخت. او میگوید که با شدت گرفتن کنترل ها در ۲۰۱۵ «وارد کردن هر چیزی غیر ممکن شده بود». در حال حاضر کالاهای او«از طریق روسیه وبطور قانونی» وارد میشوند.

جمهوری کم عمر دونتسک – کریوی – روگ(Donetsk-Krivoï-Rog)

۱۴مارس ۲۰۱۷، مقامات جمهوری دونتسک ارسال اولین محموله زغال سنگ به روسیه را اعلان کردند وهمزمان دولت اوکراین نیزاز واردات زغال سنگ خالص از آفریقای جنوبی خبر داد. ششمین تولید کننده جهانی زغال سنگ، همسایه روسی هیچ احتیاجی به وارد کردن این سوخت ندارد. فرض آقای مونوز براینست که «چنین کاری صرفا یک تصمیم سیاسی است. هدف، جلوگیری از فروپاشی همه چیز در اینجاست. اضافه براین روسیه نمی خواهد که وارث وضعیتی آشفته در مرزش باشد.» بعید نیست که بخشی از زغال سنگ دونباس پس ازگردشی درروسیه راه اوکراین را در پیش گیرد. سایت رادیوسوبودا(Svoboda)، پس از تحقیقی، افشا کرده است که زغال سنگ مصرفی مجتمع ذوب آهن آزوستال(Azovstal) در نزدیکی ماریوپول(Marioupol)، درمنطقه تحت کنترل کی یف، که ازاین پس توسط لنج های روسی حمل ونقل میشوند، براساس یک منبع محلی، در واقع ازمعادن مناطق جدائی طلب استخراج شده اند(۵).

سیاست اوکراین نه تنها روند خودمختاری جمهوری خلقی دونتسک را آهسته تر نمیکند بلکه آنرا بیش از پیش بسوی شرق می راند. در حالیکه کی یف برای اهالی دونباس هرروز دورتر ودورتر میشود، راه حل پیشنهادی همسایه بزرگ اسلاو برای بازیافتن آرامش، منطقی بنظر میرسد. بر روی ساختمان وسیع دولت جمهوری دونتسک، مقر پیشین دولت استانی، هنوز به نحوی روشن تراز پیش، اثر نیزه سه شاخه، نماد سلطنتی اوکراین، که دیر زمانیست که کنده شده است، به چشم میخورد. آقای پوئرتاس، در حال خروج از آمفی تئاتری که درآن درس میدهد، توضیح میدهد که « با نگاه کردن به مجسمه های یک خلق میتوان چیزهای فراوانی در باره اش آموخت. اینجا مجسمه شاعر اوکراینی [تاراس] چفچنکو(Taras Chevtchenko) درکنارمجسمه بزرگتری از لنین جای گرفته است اما مجسمه آرتیوم(Artiom) بازهم بزرگتر است. فیودور آندرئویچ سرگئیف(Fiodor Andreïevitch Sergueïev) (نام واقعی آرتیوم)، انقلابی بولشویک، بعنوان بنیادگذارجمهوری کم عمر دونتسک – کریوی – روگ شناخته میشود.این جمهوری در فوریه ۱۹۱۸و بدنبال انقلاب اکتبردر پتروگراد(Petrograd) ایجاد شد. جمهوری مذکور، یادگاری ازجنگی داخلی میان ارتش سرخ، نیروهای ملی گرای اوکراینی سیمون پتلیورا(Simon Petlioura)، ارتش سفید ژنرال آنتون دنیکین(Anton Denikine)، ارتش شورش دهقانی به سرکردگی آنارشیست نستورماخنو(Nestor Makhno)، سرانجام در فوریه ۱۹۱۹ به شوروی سوسیالیستی اوکراین الحاق شد. شوروی سوسیالیستی اوکراین به نوبه خویش در ۱۹۲۲در اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی ادغام شد. آقای پوئرتاس ملیحانه میگوید : «این جا، چیزها سابقه طولانی دارند».

* روزنامه نگار، فرستاده ویژه لوموند دیپلوماتیک

۱ – «طرح پاسخ انسان دوستانه ۲۰۱۷ – اوکراین»، گزارش دفتر هماهنگی امور انسان دوستانه سازمان ملل(Unocha)، www.humanitarianresponse.info، نوامبر ۲۰۱۶

۲ – استفان جوردان(Stéphan Jourdan)، «اهالی دونتسک بدلیل تعطیلی بانکها ناچارند گلیم خودشان را به نحوه دیگری از آب بیرون بکشند»، Agence France-Presse,، ۱ مارس ۲۰۱۵

۳ – « قانون گذاران جمهوری خلقی دونتسک برای القاء موقعیت رسمی اوکراینی بعنوان زبان دوم» (به روسی)، Dan-news.info، ۶ نوامبر ۲۰۱۵

۴ – مراجعه کنید به ژان ارنو درن(Jean-Arnault Dérens) و لوران گلن(Laurent Geslin)، «اوکراین، از یک اشرافیت به اشرافیت دیگر»، لوموند دیپلوماتیک، آوریل ۲۰۱۴

۵ – « شرکت های آخمتوف زغال سنگ دونتسک ولوگانسک رادریافت میکنند که از روسیه می گذرند»، (به روسی)، ۲۳ مارس ۲۰۱۷، Radiosvoboda.org

انسان شناسی و فرهنگ ناشر مجله لوموند دیپلماتیک در ایران است
لوموند دیپلماتیک ماه مه ۲۰۱۷