کرونا به سبب وسعت و گستردگی درگیری می‌تواند تا سالیان پیش رو سوژه‌های نابی برای اهالی فرهنگ و هنر اعم از ادبیات، شعر، سینما و نمایش، عکاسی، موسیقی و غیره تولید کند. به نظر می‌رسد گستره این سوژه‌ها میل به بی‌نهایت دارد، از یک سو تقریبا بیشتر فرهنگ‌ها و کشورهای کره زمین را گرفتار کرده و از سوی دیگر مرزبندی‌های تصنعی بشری را به هم ریخته و فرهنگ‌های مختلف هر یک با ویژگی‌های خاص خود با این پدیده روبرو شدند. این یادداشت و چندین یادداشت بعدی که در روزهای پیش رو منتشر می‌شوند به همت آزاده مالکی دبیر عکاسی در هنرستانی در یکی از شهرهای استان تهران و توسط دانش‌آموزان با محوریت قرنطینه خانگی ناشی از شیوع وسیع کرونا ویروس عکسبرداری شده است. هر مجموعه یک یادداشت هم دارد که توسط خود عکاس نگاشته شده است. بقیه این مجموعه را با برچسب «مجموعه قرنطینه» می‌توانید در سایت پس از انتشار پیدا کنید.
شماره دوم این مجموعه را با هم ببینیم:
نوشته‌های مرتبط
در خانه
بعد از اینکه کرونا اومد و یه جورایی زندگی مردم رو بهم ریخت دیگه نتونستم برای عکاسی برم بیرون ازخونه. من بیشتر اوقات از شهرها کوچه و خیابون و کارگر ها عکاسی میکردم و فکر میکردم اینکه بخوام از دوران قرنطینه عکاسی کنم خیلی جالب و متفاوت باشه، وقتی که کارامو برای دبیر عکاسیم می فرستادم و تشویقم میکرد انرژی بیشتر و حس و حال بهتری میگرفتم. عکاسی ازین موضوع حس خوبی بهم میده. به جای اینکه مثل بعضی افراد بی حوصله و کسل باشم با گوش دادن به یه موزیک بی کلام شروع به عکاسی میکنم.
یه روز یکی از نزدیکانم گفت که عکس هایی که میگیری اصلا جالب و خوب نیستن و من با یه لبخند گفتم مطمئنن من به عنوان یه هنرجوی عکاسی بهتر ازتو تشخیص میدم چه عکسی خوبه.
هر عکس میتونه کلی حرف به همراه داشته باشه و هرکسی نمیتونه اینو درک کنه خیلی چیزها اطراف ما هست که خیلی ساده از کنارشون میگذریم ولی وقتی اون تصویر رو ثبت میکنیم نگاهش میکنیم میتونیم به خیلی چیزها پی ببریم.
از دبیرم ممنونم که کمک و تشویقم کرد تا به اینجایی که هستم برسم و میتونم بگم خیلی چیزا ازشون یاد گرفتم. او منو نسبت به خیلی چیزا آگاه کرد.
