نوشته Mary Fawzy برگردان آذر اصغریان دهکردی
نیازی نیست حس بدی از اعمال محدودیت‌ها داشته باشید.
شواهد نشان می‌دهد افراد درونگرا برای این که خود را پیدا کنند باید مدتی در تنهایی سپری کنند. اگر شما فرد درونگرایی هستید که در مکانی مشترک با افراد دیگری زندگی می‌کنید این مسأله عذاب‌آور خواهد بود. البته در طی قرنطینه و اعمالِ محدودیت قضیه کاملاً فرق می‌کند.
بیشتر مردم مجبورند ساعاتی که معمولاً باید سرِ کار یا در اجتماع حاضر باشند در خانه بمانند، این موضوع به طرز باورنکردنی برای درونگراهایی که بر استراحت و تفریح منظمِ افراد دور و برشان در طول روز عادت دارند، چالش برانگیز است.
درونگرا بودن به این معنا نیست که شما کسی را دوست ندارید یا مایل به صحبت با کسی نیستید، بلکه صرفاً به این معناست که آنها روحیه‌تان را تضعیف می‌کنند.
از نظر برخی از درونگراها، بدین معناست که وقتی شما زمان کافی برای تنها بودن و استراحتِ کافی نداشته باشید زود رنج یا گنده دماغ می‌شوید. بارها شده کسانی که با شما زندگی می‌کنند عصبی‌تان کنند یا گستاخ خطابتان کنند.
این رفتارها شما را به هم می‌ریزد زیرا می‌خواهید رفتاری دوستانه با دیگران داشته باشید امّا نمی‌توانید.
خواه با خانواده، دوستان یا کسانی که شناخت چندانی از آنها ندارید زندگی کنید، این که همیشه باید آماده به خدمت باشید می‌تواند خسته کننده باشد. دیگر این که، خانه باید محیطی امن برای شما باشد.
اگر درونگرا هستید پس، باید از اعمالِ محدودیت و ماندن در گوشه‌ای دنج لذت ببرید. در ادامه راه‌هایی برای کمک به شما برای رسیدن به این مهم ارائه شده است:
برقراری ارتباط
به صراحت خواسته‌های خود را به کسانی که با شما زندگی می‌کنند بگوئید. شاید گفت و گویی سخت یا ناشیانه باشد شاید هم نه.
برایشان توضیح دهید درونگرا بودن چگونه است. بگذارید بدانند اگرچه، از هم صحبتی و وقت گذراندن با بقیه لذت می‌برید، صرفاً می‌توانید این کارها را به صورت محدود انجام دهید تا از تخلیه‌ی انرژی‌تان جلوگیری کنید. همچنین می‌توانید در رفتارشان دقیق شوید و از محدودیت‌شان سر در آورید.
به همین نحو، می‌توانید محیطی با احترام متقابل به وجود آورید. ما همگی با هم فرق داریم و استمدادِ کمک از همدیگر می‌تواند هر سؤتفاهمی را رفع کند.
نوشته‌های مرتبط
سازماندهی
سازماندهی اجتماعی به شما کمک می‌کند تا مرزی بین حضور در اجتماع و ماندن در تنهایی به وجود آورید. این کار به سایرین نیز کمک می‌کند بفهمند چه زمانی شما حوصله‌شان را دارید. موقع صرف غذا، فرصت مناسبی برای فرستادنِ پیامی واضح خواهد بود مبنی بر این که در آن لحظه وقتِ شما آزاد است. همچنین می‌توانید زمانی را برای پخت و پز و کیک‌پزی، امور خانه داری مثلِ شستن ظرف و ظروف با هم بگذرانید یا برنامه‌ای برای بیرون روی و صرفِ نوشیدنی با هم ترتیب دهید.
لطفاً به برنامه‌ی هم خانه‌ای‌تان توجه نموده سپس برنامه‌ریزی کنید. می‌توانید بپرسید چه روزی یا ساعتی آنها نزدیک محلِ کار شما کار دارند یا از آنجا گذر می‌کنند حتی می‌توانید این کار را نوبتی انجام دهید یکبار آنها به محلِ کار شما بیایند و یکبار شما. با این کار می‌توانید زمانِ تنهایی‌تان را افزایش دهید.
از سیگنال‌ها استفاده کنید.
ممکن است وقت زیادی را در اتاقتان بگذرانید و از این که در مکانی مشترک با بقیه باشید، بپرهیزید. در حالی که ایرادی ندارد در گوشه‌ی دنجِ خودتان باشید، نباید فکر کنید که آنجا اسیر شده‌اید فقط به این دلیل که حوصله‌ی حاضر شدن در اجتماع را ندارید.
می‌توانید با هم یک جا باشید و هنوز هم در خلوتِ خود لذت ببرید. هندزفری زدن یا کتاب خواندن شیوه‌ای ساده برای این است که به بقیه بفهمانید حوصله‌ی حرف زدن با آنها را ندارید بدون این که به آنها بر بخورد و شما را گستاخ خطاب کنند.
این شیوه نشانه‌ی اجتماعی مشترکی است که بسیاری از مردم به طور ذاتی با آن سر و کار دارند.
مدیتیشن
مدیتیشن می‌تواند حسِ آرامش بخشی به شما دهد و در عین حال روحیه‌ی‌تان را تقویت کند. احتمالاً تمایلِ شما به تنهایی از خستگیِ فکری‌تان سرچشمه می‌گیرد که به خاطرِ سر و کله زدن با دیگران ایجاد می‌شود. اجتماعی بودن می‌تواند محرکی قوی باشد!
هنگامی که زمانی را به مدیتیشن اختصاص می‌دهید نه تنها محیطی آرام برای خود دست و پا می‌کنید بلکه به ذهنتان استراحت می‌دهید که می‌تواند آرامش بخش باشد. می‌توانید اپلیکیشن‌ها یا ویدیوهای مجانی در یوتیوب پیدا کنید که می‌تواند شما را برای یک مدیتیشن ۱۰ الی ۱۵ دقیقه‌ای آماده کند. این امر به شما کمک می‌کند آرام باشید، نفس عمیقی بکشید و به خود تمرکز کنید به طوری که بتوانید از پسِ اموراتِ روزمره‌تان برآئید.
هر روز پیاده روی کنید.
پیاده روی هم مثل مدیتیشن می‌تواند به آرامش ذهن کمک کند. این مسأله می‌تواند انرژی بخش باشد. مهمتر این که به شما کمک می‌کند به شیوه‌ای امن از خانه خارج شوید تا زمانی را در تنهایی خود سپری کنید.
گرچه، تمایل به تنهایی به این معنا نیست که می‌خواهید منزوی باشید. خارج شدن از خانه می‌تواند شیوه‌ای جدید برای برقراری ارتباط با دنیای بیرون باشد بدون این که مجبور شوید با کسی صحبت کنید.
توانایی خروج فیزیکی از محیطی که همواره عدهای خاص آن را احاطه کرده‌اند به شما کمک می‌کند نفسِ عمیقی حاکی از آرامش و رضایت بکشید.
با هم فیلم یا نمایش تماشا کنید.
درونگرا بودن به این معنا نیست که تمایلی به برقراری ارتباط با دیگران ندارید. تماشای فیلم راهی است که بدون فشار ناشی از صحبتی طولانی و کسالت‌بار با کسی وقت بگذرانید. این کار به شما آرامش داده و کمک می‌کند با هر کسی که وقت می‌گذرانید، ارتباط برقرار کنید.
می‌توانید با هم صحبت کنید و نظرتان را درباره‌ی آن نمایش بیان کنید امّا فشاری که بر شما وارد می‌شود نسبت به زمانی که باید تمامِ حواستان را به حرفِ طرف مقابلتان دهید کمتر است.
این امر به شما کمک می‌کند چیزی برای با هم دیدن داشته باشید: این همان چیزی است که می‌توانید انتظارش را داشته باشید.
خود- مراقبتی بی‌پروا
در حالی که بودن در کنار کسی که او هم تمام روز در کنارتان لمیده است مثل تخلیه‌ی بی‌پایان انرژی است، یافتن راه‌هایی برای رسیدن به آرامش و انرژی گرفتن با ترکِ خانه می‌تواند استرس‌تان را کم کند.
نباید نسبت به اعمالِ محدودیت و قرنطینگی احساس بدی پیدا کنید. این حق شماست که بیش از هر چیزی به سلامتِ روان خود اهمیت دهید.
در همین زمان، هنگامی که شادترید و بهتر استراحت می‌کنید، راضی‌تر خواهید بود. داشتنِ محیطی امن برای خود به اندازه‌ی برقراری ارتباط با دیگران برایتان لازم است. شما نمی‌دانید که پاندمی تا چه زمانی قرار است طول بکشد، بنابراین روی آوردن به عاداتی که برایتان مفید است لازمه‌ی سلامتی و شادمانی شما خواهد بود.