سید امیر میرسجادی
پژوهشگر توسعۀ شهری و کارشناس ارشد معماری
نوشته‌های مرتبط
مقدمه : بدون تردید توجه به مساله حمل و نقل از استراتژی‌های توسعه در هر منطقه است و در این میان نیشابور را می‌توان از اولین مناطق برخوردار شده از صنعت حمل و نقل ریلی در ایران معاصر دانست. در سال ۱۳۳۵ راه آهن تهران-مشهد (که تا قبل از آن به شاهرود رسیده بود) بعد از یک سال و نیم وقفه (و در حالی که ظاهراً در سبزوار با عبور این سیستم حمل و نقلی جدید مخالفت شده بود) سرانجام به نیشابور رسید و اینکه نیشابور اولین شهرستان خراسان بزرگ و شرق کشور بوده (که حتی ۱۰ سال زودتر از مشهد) به شبکه ریلی کشور پیوسته است را می توان یک افتخار تاریخی و مهم برای این شهر قلمداد کرد. شهر نیشابور از طریق راه‌آهن با تهران ۷۸۸ کیلومتر و با مشهد، ۱۳۸ کیلومتر فاصله دارد و ایستگاه راه آهن نیشابور در کنار ایستگاه‌های مشهد، شاهرود، دامغان، سمنان، گرمسار، از توقف گاه‌های اصلی خط ریلی شرقی ایران است که پایتخت و مناطق غربی و مرکزی کشور را به شمال شرق کشور متصل می‌نماید. از آن سال تا کنون که نیشابور دارای ایستگاهی در این مسیر ریلی است بیش از ۶۰ سال می گذرد و بعد از آن اگر چه در چند دهه معاصر اقدامات خوبی جهت توسعه جانبی مسیر مذکور (با اجرای طرح هایی مانند اتصال ایستگاه شهید مطهری به شهر مرزی سرخس، دو خطه شدن مسیر تهران-مشهد و نیز برخی توسعه های فیزیکی دیگر) انجام گردیده و یا درحال انجام است، اما در واقع می‌توان گفت که وضعیت بهره مندی نیشابور از این صنعت (علی رغم اینکه پرجمعیت ترین و مهمترین شهر مسیر تهران مشهد است) در حد همان ایستگاه کوچک اولیه و به صورت بین راهی و وابسته باقی مانده که این مساله در کنار رشد و توسعه قابل توجه ریلی در سایر شهرهای استان و کشور قابل تامل است. لذا در این یادداشت قصد داریم به مهم ترین مسائل و نیازهای پیش روی حمل و نقل ریلی نیشابور و پیشنهادهایی جهت توسعه آن داشته باشیم.
متن کامل مقاله را در زیر دانلود کنید.
این مقاله در چارچوب همکاری گروه خراسان انسانشناسی و فرهنگ و نشریۀ آفتاب صبح نیشابور منتشر میشود.