بیست سالگی واقعا سن خوبی است؟

بیست سالگی واقعا سن خوبی است؟ درباره‌ جوانان و کروناویروس

برگردان: آذر جوادزاده

“من ۲۰ ساله بودم. اجازه نمی دهم کسی بگوید بیست سالگی بهترین سال‌های زندگی توست” این عبارت از نویسنده‌ی فرانسوی پل نیزان paul nizan  (۱۹۴۰-۱۹۰۵)امروز، یک سال پس از همه گیری کروناویروس covid-19 و محدودیت‌های بی‌سابقه‌ی آزادی که با آن اتفاق افتاد؛ طنین چشمگیری دارد.

۲۰ سالگی در جهانی که سفر ممنوع است، یادگیری از راه دور است، تعامل و دوستی‌ها قطع و یا محدود شده و افق های شغلی مبهم است، به چه معنا است؟ ۲۰ ساله بودن یعنی چه؟ دقیقا در دهه‌ی بیست زندگی و در سنینی که ارتباط با جهان و دیگران برقرار می شود ، افراد زیر ۲۵ سال – که تقریباً چهل درصد از جمعیت جهان را تشکیل می دهند – با جهانی مواجهند که رویاهای خود را به دلیل بحران سلامتی بطور جدی رد کرده و یا انکار می‌کند.

از اوایل آوریل ۲۰۲۰، گزارشی از سازمان بین المللی کار (ILO) تحت عنوان جوانان و کووید ۱۹، شرایط و موقعیت پیچیده‌ی امروزی را اینگونه بیان می‌کند: تأثیر همه گیری بر شغل، تحصیلات، حقوق و آرامش ذهنی، نتیجه‌ی تاثیرات ناشی از همه گیری کروناویروس بوده که بطور سیستماتیک، عمیق و نامتناسب در زندگی جوانان جاری شده است. این امر به ویژه در مورد زنان جوان ، جوانان بطور کل و جوانان به ویژه در کشورهای کم درآمد بسیار سخت و پیچیده است. جای تعجب نیست که  این گزارش – که ۱۲۰۰۰ جوان از ۱۱۲ کشور را بررسی کرده است – نگرانی های جوانان در مورد آینده و جایگاه آن‌ها در جامعه را برجسته می کند.درست است که با افزایش بحران ، چشم انداز اشتغال بسیار غم انگیزتر شده است. در حالی که همه گیری کووید۱۹، همه‌ی کارمندان در سراسر جهان را تحت تأثیر قرار داده ، افراد ۱۸ تا ۲۵ ساله از نظر اقتصادی بیشتر از بزرگترهایشان آسیب دیده‌اند. بنابر نمودارهای منتشرشده از سوی ILO در ژانویه ۲۰۲۱، بطور کلی در سراسر دنیا، از دست دادن شغل برای بزرگسالان ناشی از همه گیری ۳.۷ درصد است – اما برای جوانان این رقم ۸.۷ درصد ، یعنی تقریباً سه برابر بزرگسالان است.

این وضعیت اضطراب آور ، همراه با احساس انزوا، عدم امنیت و فقدان چشم انداز کوتاه مدت ، سلامت روان افراد زیر ۲۵ سال را تحت فشار قرار داده است.در آمریکای لاتین و کارائیب، یک نظرسنجی اخیر از جوانان نشان داد که بیش از یک چهارم آن‌ها احساس اضطراب می کنند، در حالی که پانزده درصد آن‌ها افسرده بودند (گزارش unicef).

بنابراین، آیا نسلZ  (متولدین ۱۹۹۷ تا ۲۰۱۲ که هم اکنون بین ۶تا ۲۴ سال دارند) که قبل از بحران و همه گیری کروناویروس به دنیا آمده اند، به نسل فداکار تبدیل خواهند شد؟ برای هیچکس واضح و مشخص نیست. اگرچه برای پیش‌بینی  تأثیرات همه گیری در زندگی افراد بسیار جوان هنوز خیلی زود است ، اما از هم اکنون آشکار است که – علی رغم محدودیت های تحمیل شده توسط زندگی در بحران – آن‌ها مقاومت واقعی نشان می دهند.در همه جا ابتکاراتی را آغاز کرده اند که هدف آن تلاش برای پاسخگویی به بحران همه گیری است – مقابله با شرایط اضطراری، مبارزه با اطلاعات نادرست و پیوستن به همبستگی با یکدیگر – همانطور که در کمپین یونسکو : *روایت کووید ۱۹ من ؛ #Youthofunesco منعکس شده که در آوریل ۲۰۲۰ راه اندازی شد.

در طی این بلا و مصیبت، شبکه های اجتماعی و اینترنت – نشانگرهای غیرقابل انکار این نسل که بیش از حد به آن ها متصل هستند – این “فرزندان دیجیتال” را قادر ساخته تا  بتوانند پیوندهایی را ایجاد کنند که صدای خود را به گوش دیگران برسانند و آزادانه و به وسعت، خشم و ناامیدی خود را ابراز کنند.اما همچنین به خلاقیت و تعهد آن ها – به ویژه برای حفاظت از محیط زیست و مبارزه با گرم شدن آب و هوا – دامن زده است ، که مهم‌ترین لیست نگرانی های آن ها، همراه با مبارزه برای تبعیض نژادی و جنسیتی است.

قطعاً خیلی زود است که بین تغییراتی که بحران همه گیری کروناویروس ایجاد کرده و روندهایی که قبلاً در جریان بوده اند، قضاوت کنیم. اما با تقاضای جهانی عادلانه تر و با احترام بیشتر به محیط زیست، امروزه جوانان  برای دنیای پساکرونایی یک قدم محکم و برنامه ریزی شده برداشته اند.

منبع:

The Unescocourier,2021,The 20s: Realy the best age to be? Agnes Bardon, april-june 2021