امیر جمشیدی
عکاس : امیرجمشیدی . زمان عکسبرداری بهمن ماه ۱۳۹۶ ،تفلیس ، سیغناقی
کلیسا درونگراترین مکانیست که پراست از خودابرازگرایی های شاید معنویتی نشاندارشده . کلیسا شبیه به انسان است . بنای کلیسا اجتماعی ترین چهره اوست . این پیکره ی زیبا ما را به دیالکتیکی پر طمطراق فرا می خواند ، به تماشای شکوه تاریخی بخشی از تفکر انسان ، به نظاره جستجوگری های پر جهد به متعالی بودن .
درون معابد عیسوی کنج های کم نور روان زندگی طویل انسان قابل مشاهده است .
سایه هایی از روان ما که در غالب نگاره های نقاشان مومن در حال فرو ریختن اند . نقاب هایی که با شنیدن نوای موزون نیایش گران یک به یک عریان تر می شوند . اساطیری آغشته به بوی کندرکه با ساییدن فلسفه، باورپذیر، در رگ های روح جولان می گیرند. تقدسی که طی مشاهده ورد خوانی دخترکان پارسا زیر تاج عبادتگاه ترسایان به انسان بازهبوط می کند .رویاهایی نه کاملا شخصی بلکه عمومی که در تاریکی درون این دیر قابل تعبیر خواهند بود .
ما به بازدید از کلیسا احتیاج داریم ما ناگزیریم قسمتی از نا خودآگاه مان را در این مکان بیابیم و آزادش بگذاریم تا در کهن الگو های معنویت دست و پا بزند .
ما احتیاج داریم به درک نه ، تاریخ بلکه گذشته مان .
نوشته‌های مرتبط
برای مشاهده تصاویر روی لینک زیر کلیک کنید: