در زمان حاضر، بسیاری از جشنواره‌های مذهبی برگرفته از مراسم بومی جشن و شادکامی هستند که در زمان‌های بسیار دور به مناسبت‌های مختلفی چون آغاز فصل درو- که برای کشاورزان سخت‌کوش یک دورۀ استراحت و تجدید قوا به شمار می‌آمد- و یا پس از راهپیمایی‌های بسیار به دنبال شکار برگزار می‌شد. همچنین، آغاز فصل‌های معتدل و پایان فصل‌های سخت و طاقت فرسا نیز از جمله این مناسبت‌ها بودند.
با رشد اجتماعات، پادشاهی‌ها و جوامع به تدریج وقایع حایز اهمیت از قبیل پیروزی بر دشمنان، پایه‌ریزی یک پادشاهی و همبستگی میان چند پادشاه، با برپایی مراسم ویژه‌ای در خاطره‌ها زنده نگاه داشته می‌شدند. این مراسم به تدریج عنوان جشنواره‌های ملّی را ویژۀ خود ساختند.
نوشته‌های مرتبط
هندوستان کنونی دارای ملّت جوانی است با مجموعه‌ای از جشنواره‌های ملّی که هنوز تحت تأثیر جریان اعتقادی تقدس‌مآب رنگ نباخته و همچنان ملّی باقی‌مانده‌اند. رشد آگاهی ملّی و هویت اجتماعی مردم هندوستان به زمان سلطۀ استعمار انگلیس بر این مرز و بوم باز می‌گردد.بدون شک، پیش از این دوره، امپراطوری‌ها و پادشاهی‌های قدرتمند و بزرگی طی دوران باستان و میانه بر این سرزمین حکمرانی کرده بودند، امّا ذهن و قلب‌‌های مردم در تمام این ادوار از اندیشۀ وحدت و یکپارچگی سیاسی تهی و فاقد احساس ملّی‌گرایی بود، تا اینکه درطول دورۀ استعمار نهال اعتقادی از این قبیل به درخت تنومندی مبدل شد. دورنمای سیاسی مردم، تصویر غیرمنسجم و منطقه‌ای را شامل می‌شد و تنها بعد افتخارآمیز برای آنها این بود که عناوینی نظیر اَندرا، کالینگا، وَنگا، راشتراکوتا، پَندیا،چولا، چِرا وغیره را برای خود داشته باشند. این عناوین حتی می‌توانست براساس تقسیمات طبقاتی (کاست) برگزیده شده باشد – نظیر برهمن‌ها، کِشاتری‌یاها، وایسیاها وغیره – امّا هرچه که بود، عنوان هندی به شمار نمی آمد.
برای خواندن این مقاله در زیر کلیک کنید:
