گفتوگو با «محمد چرم‌شیر» پیرامون‌ِ نخستین روزهای آموختن، نوشتن و تنفس در هوای تئاتر من، عباس معروفی، سید‌علی صالحی و دیگران
امین عظیمی
«محمد چرم‌شیر» بدون شک یکی از مهم‌ترین نمایشنامه‌نویسان تاریخ صد و اندی ساله‌ی نمایشنامه‌نویسی ایران است. مردی که بی‌وقفه می‌‌نویسد و عشق به آموختن و آموزاندن در هر کلام و سطر و نگاهی که از او در هوا پراکنده می‌‌شود, قابل ردیابی است. در روزگاری که هنر، ادبیات و تئاتر همچون غذاهایی فوری و بی‌مایه به وفور پیرامون ما را در بر گرفته، چرم‌شیر از نخستین روزهای آموختن‌اش در دانشکده هنرهای دراماتیک می‌‌گوید، از عشق بی‌و حد و حصر به دانستن که با جریان انقلاب فرهنگی سال‌های ۱۳۵۹ تا ۱۳۶۲ مصادف می‌‌شود و او را به همراه حلقه‌ی دوستان و همکلاسی‌هایش همچون عباس معروفی، اصغر عبداللهی، محمدرضا صفدری و… برای یادگیری بیشتر به اعماق اجتماع می‌‌فرستد. گفتوگو با این نمایشنامه‌ویسِ دغدغه‌مند می‌‌تواند فارغ از ارزش‌های تاریخی‌اش برای نویسندگان و اهالی تئاتر و سینما، نشانگرِ رویکرد نسلی به هنر و ادبیات است که با تمامی‌‌وجود حقیقت وجودی آن را پی می‌‌گرفتند.
نوشته‌های مرتبط
آنچه در پی می‌‌آید بخشی مختصر از یک گفت‌و‌گوی ۱۰ساعته با محمد چرم‌شیر است که در آینده‌ای نه چندان دور در قالب یک کتاب مستقل منتشر خواهد شد.
ادامه مطلب در ؛