چگونه بهداشت به مساله ای ژئوپولیتیک مبدل شده است(لوموند دیپلماتیک: ژوئن ۲۰۱۳)

دومینیک کرودن ترجمه ی آریا نوری

نه بشر دوستی و نه نیکوکاری توجیه کننده نگرانی قدرت های بزرگ برای بهداشت جهانی نیست . دلیل این مساله را باید در منافع امنیتی ،اقتصادی و یا ژئوپولیتیک جستجو کرد. با این حال اروپا میتواند از بودجه ی اختصاص داده شده به نهاد های بین المللی بهره ی مناسب تری ببرد ، اولویت را باید به کشورهای آفریقایی فرانسوی زبان داد که میدان چالش های بزرگ دهه های پیش رو خواهند بود.

۱۳ کشور عضو سازمان ملل متحد و ۲۳ نهاد بین المللی ،در سال ۲۰۰۰ ، هشت برنامه ی اصلی هزاره ی پیش رو در راستای بهداشت جهانی را تعیین کردند : دست یابی به حداقل چشم انداز مشخص شده برای کاهش فقر،گرسنگی،نابرابری و بهبود دسترسی به بهداشت ،آب آشامیدنی و آموزش.در همین راستا،خانم گرو هارلم برونتلند مدیر سازمان جهانی بهداشت هدف اصلی را مشخص کرد : اختصاص بودجه ای بالا برای رسیدن هرچه سریعتر به اهداف تعیین شده.وی پروژه ی اقتصادی «میکرو بهداشت» به منظور افزایش سرمایه گذاری ها در راستای تحقق اهداف مشخص شده را به آقای جفری سش،مشاور مخصوص کفی عنان دبیر کل سازمان ملل ارائه داد.(۱)

سرمایه گذاری های جهانی کشور های در حال توسعه که توسط کارفرمایان دولتی و خصوصی صورت میگرفت و بخش صنعتی و اقتصاد ،به خصوص تولید کنندگان واکسن و دارو- را به هم مرتبط میساخت ،بین سال های ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۷، چهار برابر و بین سال های ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۰، ۳ برابر شده است که این مبلغ در سال ۲۰۱۰ به سقف ۲/۲۸ میلیارد دلار رسید که در این بین نهاد های خصوصی و دولتی آمریکایی بیشترین سهم را دارا بودند : سازمان بیل و ملیندا گیتزبه تنهایی در سال ۲۰۱۲ مبلغی نزدیک به ۹۰۰ میلیون دلار را اهدا کرده است که نزدیک به ۵۰ درصدش به آفریقای جنوبی اختصاص یافته است.(۲)

کمک های جهانی به فرآیند توسعه هم تا سقف ۶۱ درصد در این دوره افزایش پیدا کرده است و به مبلغ ۴/۱۴۸ میلیارد دلار در سال ۲۰۱۰ رسیده است.

نگرانی امنیتی در ایالات متحده

با تمام این اوصاف در حالی به سال ۲۰۱۵ نزدیک میشویم که اهداف مشخص شده در رابطه با مساله سلامتی و بهداشت فاصله ی زیادی با تحقق در کشور های افریقایی منطقه صحرا دارند و تنها بخشی از علل این مساله را میتوان به کمبود بودجه نسبت داد و عوامل کمتر شناخته شده ی دیگری هم بازیگر مهمی در این عرصه به شمار میروند که بد نیست نگاهی اجمالی به آنها بیندازیم آنهم در شرایطی که اهدافی جدید برای دست یابی پس از سال ۲۰۱۵ در دست آماده سازی هستند.مطالعات و تحقیقات بسیاری نشان داده است(۳) تنها مطابق معیار های اپیدمولوژیک، جمعیتی یا بیماری نیست که کمک های جهانی توزیع میشوند بلکه عوامل دیگری همچون منافع اقتصادی ،روابط تاریخی و ژئوپولیتیک هم نقشی اساسی در این بین ایفا میکنند.

بازخوانی تاریخ بهداشت به ما نشان میدهد که کاهش قرنطینه های انجام شده در قرن نوزدهم که تحمیل کننده ی هزینه هایی سنگین بودند نقش بیشتری در برگزاری اولین نشست های مرتبط با بهداشت ایفا کرده اند تا تلاش برای جلوگیری از شیوع طاعون و یا تب زرد. تنش بین پزشکی،بهداشت،منافع و بازار و نهایتا قدرت های سیاسی شکل دهنده معادلات متناقض مرتبط با بهداشت جهانی است.دسترسی مردم فقیر به دارو در چارچوب توافقات صورت گرفته برای زیر سوال بردن «مالکیت فکری در مورد دارو»(Adpic) به خوبی معرف تنش هایی هستند که در دوران ما نیز منجر به رویارویی مستقیم میشوند. بنیان گذاران وهمراهان صندوق جهانی مبارزه با ایدز،سل و مالاریا فرض خود را بر این اصل استوار کرده اند که اقدامات پیش بینی شده برای مقابله با این سه بیماری در تمامی کشوها مناسب هستند و حالا وقت اختصاص بودجه ای مناسب است . برای درک این دیدگاه نسبت به مساله ی سلامتی و بهداشت و محدودیت های موجود در رابطه با تحقق آنها باید معیارهایی را که تعیین کننده ی میزان بودجه های اختصاص داده شده هستند مورد بررسی قرار دهیم.در سال ۱۹۹۶، آقای ویلیام کلینتون ، رییس جمهور وقت ایالات متحده حکمی را برای تمرکز بر روی بیماری های عفونی که بیشتر از بشر دوستی برمیخواست تا نگرانی در مورد بهداشت جهانی صادر کرد.مسائلی از قبیل شیوع بیماری ها و عواقب اقتصادیشان ، تاخیر در کشف درمان های جدید،مقاومت بیماری ها در برابر آنتی بیوتیک ها . رشد جمعیت و ضعف سیستم سلامتی کشورهای فقیر تا قبل از حادثه ۱۱ سپتامبر ، موجب نگرانی ایالات متحده بودند.از سال ۱۹۹۷، مرکز پزشکی و علمی آمریکا با انتشار گزارشی بهداشت جهانی را « مسئله ای با اهمیت حیاتی » برای ایالات متحده توصیف کرد و برای اولین بارواژه « global health » به کار گرفته شد که ما آنرا بهداشت جهانی ترجمه می کنیم :« مسائل مشترک بین کشورها آنقدر زیاد است که نمی توان مسئله بهداشت را در مقیاسی ملی مطرح کرد. مفهوم جدیدی برای « بهداشت جهانی » لازم است تا بتوان با مشکلاتی مقابله کرد که مرزها را در مینوردند و میتوانند تحت تاثیر حوادث دیگر کشورها قرار گیرند و برای انها نیاز به همکاری جمعی است».(۴)

در حالی که بیماری ایدز به طرز شایان توجهی در آفریقا شیوع یافته بود گزارشی که توسط وزیر دفاع آفریقای جنوبی در سال ۱۹۹۹ منتشر شد و در آن میزان ابتلا به این بیماری در بین ارتشیان کشورهای آفریقایی فاش شده بود نگرانی همگان را برانگیخت.دیگر نمیشد ظرفیت های دفاعی ملی را برای مقابله با تهدیدات داخلی یا خارجی کافی قلمداد کرد و طبق نظر مرکز جهانی مقابله با بحران،بسیاری از کشورها دیگر توانایی سازمان دهی عملیات برقراری صلح را نخواهند داشت.(۵)

در بین سال های ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۸ ، سرویس های اطلاعاتی دولت آمریکا،شورای ملی مشاوره ( NIC) و مرکز تفکرات استراتژیک شش گزارش را در رابطه با بهداشت جهانی منتشر کردند و در اقدامی بی سابقه بیماری ایدز را به عنوان تهدیدی غیر رسمی برای ایالات متحده و پایگاه های نظامیش در سطح دنیا قلمداد کردند.

این تهدید به داخل مرزهای آمریکا هم راه پیداکرد.شورای امنیت،در تاریخ دهم ژانویه سال ۲۰۰۰ برای اولین در طول تاریخ موضوعی را برای بحث خود انتخاب کرد که به خطر مستقیم جنگ مربوط نمیشد :

وضعیت آفریقا و تاثیر ایدز بر روی صلح و امنیت در آن.ایالات متحده با کمک آلبرت گل،معاون ریاست جمهوری و ریچارد هولبرگ سفیر خود در سازمان ملل متحد که در تمام مدت کنترل امور را در دست داشتند وارد عمل شد و قطعنامه ای جدید در این مسیر به تصویب رسانیده شد.اصل ۹۰ قطعنامه ی جلسه ی ویژه ی مجمع عمومی سازمان ملل متحد در تاریخ ۲۷ ژوئن سال ۲۰۰۱ از حضار دعوت به عمل نمود تا در اختصاص بودجه برای مبارزه با بیماری ایدز به منظور پاسخی فوری به شیوع سریع این بیماری با محوریت جلوگیری،کنترل،درمان و نهایتا حمایت از کشورهایی در آفریقا و حوزه ی کاراییب که متحمل بیشترین صدمه در برابر این بیماری شده اند ،شرکت کنند.به دنبال این رخداد،بودجه ای جهانی به واسطه ی فعالیت کشور های ۸Gو ابتکار آقای کوفی عنان به تصویب رسید.بر خلاف پیش بینی های صورت گرفته توسط « صندوق بهداشت و مبارزه با ایدز» ، همکاری شکل گرفته بین بخش های دولتی و خصوصی تنها به مبارزه با ایدز،سل و مالاریا محدود شد.سیاست های امنیتی دولت آمریکا حول وحشت از مسائلی شکل گرفته اند که باید با آنها مبارزه شود: تهدیدات کمونیسم،تروریسم و بیماری ها …. اینها داورهای اصلی سیاست های دفاعی ایالات متحده که برای پیشبرد طرح های خود در زمینه ی بهداشت جهانی تردیدی در استفاده از امکانات سازمان ملل به خود راه نمیدهد بود.

آقای اوباما پس از پشت سر گذاشتن یک دهه جنگ در عراق و افغانستان،میدان نبرد را به درون کشورش کشانده است و هدف خود را برقراری مجدد احیای رهبری جهانی ایالات متحده از جمله بدست گرفتن کنترل تلاش های صورت گرفته برای مبارزه با شیوع بیماری های گوناگونی که به طور ویژه در برنامه ی استراتژیک سال ۲۰۱۰ ذکر شده بود ،قرار داده است.زمانی که دولت او در ماه ژوئن سال ۲۰۱۲ نهاد سیاست گذاری بهداشت جهانی را تنها اندکی قبل از کناره گیری خانم کلینتون از سمتش تاسیس کرد، ایالات متحده آشکارا تمایل خود را برای به دست گرفتن امور نشان داد.

« ما میخواهیم که از کنترل داخلی و ملی،به رهبری جهانی در مورد مساله ی بهداشت برسیم».جرج هنری سوتوی تاریخ دان نظر خود را این گونه بیان میکند : « ایالات متحده به خوبی درک کرده است که در واقع قدرت اصلی به دست گرفتن کنترل بازی در عرصه ی داخلی و خارجیست.(۶)

تحت تاثیر انتخاب های اقتصادی

تحلیل عواملی که سیاست های مربوط به بخش بهداشت و سلامت را در چند دهه ی اخیر تحت تاثیر قرار داده اند سه مفهوم را به ما خاطر نشان میکند : بهداشت جهانی بازاریست برای سرمایه گذاری های اقتصادی و اصلی در سیاست خارجی (حتی بدون آنکه از سخاوت یا بهداشت عمومی ،دو عنصر مکمل که مطابق اظهارات دیوید استاکلر و مارتین مک کی مکمل هم هستند سخنی به میان آورده شود) (۷).

در سیاست، بیش از آنکه به رهیافت سازمانی بلند مدت که مقدمه ی تقویت ظرفیت های نهادینه ی سیستم های سلامتی است پرداخته شود ،به سرعت عمل ،یعنی انجام کار در کمترین زمان ممکن و کنترل بیماری های واگیردار توجه میشود و به همین علت است که در طول ۱۵ سال گذشته سرمایه گذاری دراز مدت برای تقویت نهادهای تحقیقاتی دچار ضعف شده است.

این همان مطلبی است که کمک می کند دریابیم چرا علی رغم مبالغ اختصاص داده شده توسط صندوق جهانی بهداشت و ایالات متحده برای مبارزه با بیماری ایدز، نتیجه کار تا این حد تاسف بار است (۸).استمرار سرمایه گذاری های صورت گرفته در حوزه ی پیشگیری از شیوع بیماری و مطابقت آنها با معیارهای دموگرافیک،شهری،اجتماعی،اقتصادی و نظامی و مد نظر قرار دادن تخصص های جهانی موجود برای به اجرا در آوردن اصل پیشگیری ، عواملی هستند که آن طور که باید مورد توجه قرار نگرفته اند.

سی سال پس از شیوع بیماری ، ابزار های کمی به تحقیقات ملی ، اپیدمولوژیک ، بومی و اقتصادی دخیل در تصمصم گیری، اختصاص داده میشوند و امروزه به ازای هر دو نفری که تحت درمان قرار میگیرند ، ۵ مورد جدید گزارش میشود.خشونت های جنسی صورت گرفته علیه زنان در آفریقا ، قاره ای که آتش جنگ در آن هنوز هم خاموش نشده است، حتی به عنوان عاملی تاثیر گذار در شیوع بیماری هم در نظر گرفته نشده اند و در عرصه ی بین المللی ، اختلاسی چند میلیون دلاری از بودجه ی جهانی خشم بیشتری را نسبت به نبود تحلیلی سودمند و استراتژیک بر می انگیزد. با این وجود انتخاب های اقتصادی بیشتر به دنبال کسب سود در حوزه ی دارویی هستند تا مبارزه با گسترش ویروس ایدز.

از چند برابر شدن سرمایه گذاران گرفته تا توسعه ی رقابتی بین تصمیم گیرندگان و کارفرمایان که ممکن است اختلاط در مسئولیت ها را به دنبال داشته باشد ،چه کسی باید باید درباره ی استفاده از بودجه ی اختصاص داده شده توسط همکاریهای بین المللی یا مکانیزم های تحول گرایانه،در عرصه های گوناگون ،حساب پس دهد؟

در حوزه ی اقتصاد، شورای اداری بودجه است که باید پاسخ گو باشد و نه فقط بخش اجرایی.جنبه های تکنیکی و استراتژیک باید توسط کشورها و همکارانشان مورد بررسی قرار بگیرند.

درست است که سازمان ملل متحد به کشورهای درگیر بیماری یاری میرساند ،اما آیا توانسته است این کشورها را به سمت مسیری درست برای مهار این بیماری رهنمون سازد؟ در صورت پاسخی منفی به پرسش،باید به دنبال تدبیری سریع بود.

آفریقا،فرانسه و اروپا در دهه های پیش رو با مشکلاتی غیر معمول دست و پنجه نرم خواهند کرد.جمعیت قاره ی آفریقا تا سال ۲۰۵۰ دو برابر ،یعنی دو میلیارد نفر،معادل ۲۰ درصد جمعیت کره ی زمین خواهد شد.

مطابق گفته های فرانسوآ بورگینیون ،اقتصاد دان فرانسوی که به کالج فرانسه برای معرفی اثر خود « جهانی شدن نابرابری ها » دعوت شده بود،فقر،در معنای مستقیم خود،تا سال ۲۰۴۰ یا ۲۰۵۰ مشکلی مختص قاره ی آفریقا خواهد بود.(۹)

نقل و انتقالات جمعیتی و قومی در قاره ای که به طور مرتب بر جمعیت شهری اش افزوده میشود و بیماری های خطرناکی که هنوز ابعادشان به طور دقیق بررسی نشده است مثل سرطان،دیابت،بیماری های قلبی عروقی و تنفسی،مشکلات سلامتی ذهن،آلودگی محیطی و . . در حال افزایش است و به اندازه ی بیماری های واگیر دار تلفات در پی دارد و به این آمار باید تلفات تصادفات جاده ای هم افزوده شود .

ریشه ی نابرابری در عرصه ی بهداشت و درمان را باید در بستر اقتصادی-اجتماعی جستجو کرد ، سیستم بیمه ی بیماری و تامین اجتماعی دیر و نابرابر به اجرا گذاشته میشوند.پوشش بهداشت جهانی در صورتی میتوانست نقشی موثر ایفا کند که به عنوان ابزاری در خدمت سیاست های پایه گذاری شده بر اساس اولویت های ملی و به طور خاص پیشگیرانه قرار میگرفت.

اگر پیوند های تاریخی و روابط سیاسی ،اقتصادی و بازرگانی که از چند قرن پیش بین فرانسه،اروپا و آفریقا برقرار شده است را مد نظر قرار دهیم،سرمایه گذاری ها و کمک هایی که توسط اروپاییان به آفریقاییان رسانده میشود کافی نیست و نباید اجازه داد تحت تاثیر سیاست های ایالات متحده قرار بگیرد.وضعیت نا به سامان موجود در کشورهای آفریقای فرانسوی زبان غرب و مرکز افریقا نیازمند واکنش های گسترده در دراز مدت می باشد.اگر هدف خود را برقراری ارتباط بین اهداف توسعه طلبانه و توسعه ی پایدار برنامه ریزی شده برای سال ۲۰۱۵ قرار دهیم،ممکن است تنها به مسائل جهانی مشترک محدود شویم و یک بار دیگر کشورهای ضعیف تر و مردم آسیب پذیر تر را به دست فراموشی بسپاریم ، کشورهایی که اولویت برای آنها تحصیل دختران تا مقاطع بالا،سلامت زنان حامله،بیماری های مخصوص مناطق گرمسیر که نادیده انگاشته میشوند و در نهایت ظرفیت های نهادینه برای بررسی و مدیریت سیاست های پیچیده میباشد.

نباید زمان خود را برای پرداختن به مسائل مرتبط با بهداشت و سلامتی تلف کنیم. آمارتیا سن تاکید دارد:«کسانی که این پرسش را مطرح میکنند که آیا سلامتی بیشتر میتواند وسیله ای برای پیشرفت اقتصادی باشد ،احتمالا جنبه ی اساسی تر مساله را نادیده می انگارند چرا که سلامتی و توسعه دو اصل آشتی ناپذیرند.نباید سلامتی را وسیله ای برای نیل به ارزش قرار داد یعنی نباید سعی کنیم نشان بدهیم سلامتی بیشتر میتواند نشانه ی رشد اقتصادی بالاتر باشد»..بهتر است به فکر سلامتی پایدار برای تمامی افراد کره ی زمین باشیم تا بهره وری اقتصادی از مساله ی بهداشت.

ماموریت ناتمام در آفریقای غربی

مساله ی توسعه که پس از جنگ جهانی دوم به عنوان یکی از نتایج غیر قابل انکار رشد اقتصادی مطرح شده بود در جریان بحران اقتصادی آفریقا در دهه ی هشتاد و زمانی که نهاد های جدید ابتکاراتی نوگرایانه را برای مبارزه با فقر به کار بستند ، قسمتی از اهمیت خود را از دست داد.

بانک جهانی اولین گزارش سالیانه ی خود در رابطه با توسعه ی جهانی در سال ۱۹۲۸ با موضوع تسریع رشد اقتصادی،کاهش فقر منتشر کرد.مساله ی کمک به افزایش توسعه برای افزایش سلامتی در جریان سه دهه ی اخیر تغییرات گوناگونی را متحمل شده است.از نقش آفرینان کلاسیک گرفته تا کمک های دو جانبه و سازمان های غیر دولتی (ONG) که جایگزین سازمان جهانی بهداشت شد،بازیگران جدیدی پای به عرصه نهادند.بانک جهانی که به علت خسارات اجتماعی که برنامه های اصلاحاتی اش به بار آورده بودند سخت مورد انتقاد قرار گرفته بود ،تصمیم به سرمایه گذاری در بخش سلامتی و بهداشت گرفت و این کار خود را این گونه توجیه نمود :سرمایه گذاری در بخش سلامت بدان جهت صورت میگیرد که شخص سالم قادر به تولید بیشتر و در نتیجه کمک به رشد اقتصادی بالاتر است.

بدین سان بود که برای اولین بار در طول تاریخ این نهاد امتیاز خود را به اشتراک گذاشت.از طرفی هم اروپا به سرمایه گذاری در آفریقایی و کشور های حوزه ی کاراییب پرداخت.فرانسه از سال ۱۹۵۰ به این طرف نقشی موثر در تاسیس بودجه ی اروپایی مرتبط با توسعه در کنار اروپا ایفا میکند .سلامتی به درخواست کشورهایی که بیشترین مواجهه را با بیماری ایدز داشتند در محور برنامه های سازمان بودجه ی اروپا قرار گرفت و شورای اروپا در سال ۱۹۹۴ اولین قطعنامه ی خود دال بر همکاری با کشورهای در حال توسعه ، در بخش سلامت و بهداشت به تصویب رساند که به عنصری محرک برای توسعه ی اقتصادی مبدل گشت.

از سال ۱۹۹۰ انتشار ویروس ایدز در کشور های افریقایی به مساله ای جدی مبدل گشت .در حالی که مدیریت جهانی مبارزه بر علیه بیماری در بطن سازمان ملل متحد قرار گرفت و در سال ۱۹۶۵ به یکی از برنامه های اصلی آن مبدل گشت که بانک جهانی و ده ها نهاد دیگر مثل oms ، Unicef و Fnuap به آن پیوستند و در همین راستا برنامه های تازه ای برای مبارزه با ایدز،سل و مالاریا پایه گذاری شد.

در بین سال های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۰ ، وجهه ی نهادی بهداشت، مخصوصا با توسعه ی اهداف هزاره ای اختصاص داده شده به توسعه، در حال دگرگونی بود .در همین راستا تدابیر جهانی که بخش خصوصی صنعتی و اقتصادی را به هم مرتبط میساخت ،مثل تولید کنندگان واکسن و دارو ،پای به عرصه نهادند. برای مثال میتوان به نهادهای اتحادجهانی برای فرآیند واکسیناسیون و ایمنی سازی(Gavi) در سال ۲۰۰۰ و صندوق جهانی مبارزه بر علیه ایدز،سل و مالاریا در سال ۲۰۰۲ اشاره کرد که وظیفه شان تزریق سرمایه به کشورهای نیازمند و به دست آوردن نتیجه بود. شعار صندوق بین المللی پول «Raise it, spend it, prove it » میباشد.

از سال ۲۰۰۶ به بعد حوزه ی سلامت مبدل به لابراتوار سرمایه گذاری های بدیع در بخش توسعه گشت : بر مبنای مالیات افزوده بر قیمت بلیط های هواپیما،خرید دارو برای مبارزه با بیماری های ایدز،سل و مالاریا و . . .

پس از این جامعه ی بین الملل فرآیند تهیه ی واکسن را آغاز نمود و در درجه ی اول سه نشست سیاسی در سال های ۲۰۰۵ در پاریس،۲۰۰۸ در غنا و نهایتا ۲۰۱۱ در کره ی جنوبی ، برای افزایش تاثیر کمک ها و به خصوص همسو کردن مکانیز های سرمایه گذاری برگزار گردید .

با وجود این تلاش ها ، نمیتوان نتایج بدست آمده در قاره ی سیاه را یکسان قلمداد کرد.با وجود پیشرفت وضعیت سلامتی در افریقای شرقی و شمالی ، پیشرفت قابل توجهی در آفریقای غربی فرانسوی زبان و مرکزی به چشم نمیخورد.

گزارش مشترک ارائه شده توسط سازمان ملل متحد و سازمان جهانی کشور های فرانسوی زبان (OIF) که در اکتبر سال ۲۰۱۲ در کینشاسا ارائه شده است نشان میدهد که تنها ۳۶ درصد زن های حامله ی ناقل بیماری تحت درمان قرار گرفته اند تا از انتقال بیماری به جنین جلوگیری به عمل آید در صورتی که این میزان در سایر نواحی به ۶۲ درصد میرسد.همچنین ، در کشورهای افریقایی فرانسوی زبان تنها ۴۳ درصد از افراد مبتلا به ایدزی که نیازمند درمان هستند ،به آن دسترسی دارنددر صورتی که این میزان در سایر کشورها به ۶۰ درصد میرسد.

طبق گزارش ارائه شده توسط OMS در باره ی بیماری ایدز در قاره ی آفریقا در سال ۲۰۱۱،تنها یک چهارم بیماران نیازمند درمان در آفریقای غربی و مرکزیاز آن بهره مند میشوندو این در حالی است که هفده سال از کنفرانس ونکوور که به کاربردی بودن این تدابیر اشاره میکرد میگذرد.

گزارشی در مورد به کارگیری روش های هزاره پیش رو نشان میدهد که میزان مرگ و میر ناشی از بیماری سل رو به کاهش است مگر در آفریقای غربی که در بین سال های ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸ دچار افزایش هم شده است.در رابطه با مالاریا ، گزارش ارائه شده خاطر نشان میکند که ۱۶ کشور میزانی بالاتر از ۱۰۰ مرده به ازای ۱۰۰ هزار نفر دارند که تقریبا تمامی آنها در آفریقای غربی قرار دارند.جامعه ی بین الملل اعلام کرده است که هدف جلوگیری از مرگ و میر زنان باردار تا زمان کنفرانس ۸G در موسکا که آقای بان کی مون در جریان آن استراتژی جهانی برای سلامت زن و کودک را ارائه داد ،سرمایه گذاری لازم را به خود جلب نکرده است.

مشکلاتی که بارداری های زودرس به دنبال دارند تا درصدی تاخیرهای صورت گرفته در این بخش را توجیه میکند.این بیماری ها در اصل دو قربانی دارند ،یکی مادر و دیگری کودک و این مساله اولین علت مرگ و میر در بین نوجوانان است.مطابق پژوهشی که توسط سازمان Oversea Development در لندن صورت گرفته است، بارداری زودرس سالیانه دامن ۱۸ میلیون دختر زیر ۲۰ سال که ۲ میلیونشان کمتر از ۱۵ سال دارند را میگیرد.

بر اساس گزارش تهیه شده در سال ۲۰۱۲ ، در طول ۲۰ سال گذشته کوچکترین پیشرفتی در این زمینه صورت نگرفته است.

۹۰ درصد حاملگی های زودرس بین دختران کم سن و سال اتفاق می افتد و به همین علت است که راه حل های ارائه شده توسط نهادهای بهداشتی نتیجه ی کمی در بر دارند اما در عوض افزایش دوران اشتغال به تحصیل دختران موجب تاخیر در زمان ازدواجشان میشود :

ده سال تحصیل ، سن ازدواج را ۶ سال افزایش میدهد.

١-

Lire Philippe Rekacewicz, «Défis duMillénaire en matière de santé », Le Monde diplomatique, juin 2013

٢-

« Financing global health 2012 : The end of the golden age ? », Institute for Health Metrics and Evaluation (IHME), Seattle, février 2013.

٣-

Etudes d’évaluation à cinq ans du Fonds mondial en 2008 ; rapport de la Cour européenne des comptes sur l’appui de la Commission aux services de santé en Afrique subsaharienne, 2009 ; études sur plusieurs années de l’IHME.

۴-

« America’s vital interest in global health : Protecting our people, enhancing our economy, and advancing our international interests », Institute of Medicine,Washington, DC, 1997.

۵-

« HIV/AIDS as a security issue », International Crisis Group, 19 juin 2001.

۶-

Georges-Henri Soutou, «Le nouveau système international», Aquilon, no5, Paris, juillet 2011.

٧-

David Stuckler et Martin McKee, « Five metaphors about global-health policy », The Lancet, vol. 372, no 9633, Londres, juillet 2008

٨-

The United States President’s Emergency Plan for AIDS Relief, www.pepfar.gov

٩-

François Bourguignon, La Mondialisation de l’inégalité, Seuil, coll. «La république des idées » ris, 2012. Cf. aussi «Towards the end of poverty», The Economist, Londres, 1er juin 2013.

صفحه لوموند دیپلماتیک در انسان شناسی وفرهنگ
http://anthropology.ir/lmd

پرونده «لوموند دیپلماتیک» در انسنا شناسی و فرهنگ
http://anthropology.ir/node/15007