لغت مدرنیسم از کلمه Modo به معنی تازگی ، گرفته شده است و به لحاظ زمانی به قرن ششم میلادی بازمی گردد. مدرنیسم با معماری مدرن ، متفاوت است. مدرنیسم و مدرن به عنوان یک ایدئولوژی مطرح می شوند در حالی که معماری مدرن یک ایده و تفکر نیست ؛ بلکه سبک معماری است و زمان و مکان مشخصی را در بر می گیرد.
در این نوشتار تلاش می شود تا به صورت اجمالی معماری معاصر ایران بررسی شود و نیز تأملی بر چگونگی ورود معماری مدرن در عرصه معماری ایران شود.
نوشته‌های مرتبط
«در مورد آغاز معماری معاصر ایران ، هنوز هیچ اتفاق نظری وجود ندارد.بعضی سال ۱۳۰۰ هجری شمسی را ، که مقارن با شروع دوره پهلوی اول و همزمان با اقدامات و اصلاحات تجددگرایانه اوست، به عنوان نقطه عطف تاریخ معماری معاصر به شمار آورده اند ، که این به طور ضمنی در بین همگان پذیرفته شده است و معمولاً هم به آن استناد می شود . بعضی دیگر تاریخ انقلاب مشروطه را که با تغییرات سیاسی و اجتماعی در ایران همراه است ، نقطه عطف و آغاز معماری معاصر می دانند. آنچه که بدیهی است ،آغاز تحولات و جریان فراگیر معماری معاصر ایران را باید از زمان قاجار که مقارن با جریان های نوظهور معماری است دنبال کرد و از طریق مشخصه های معماری و بناهای شاخص و زمینه ساز تاریخی ، به تعیین نقطه آغاز معماری معاصر ایران پرداخت.»(فرهی ، ۱۳۷۸: ۶۷)
از طرفی نیز «شروع معماری معاصر ایران را می توان از حدود سال ۱۳۰۰ به بعد تصور کرد. این زمانی است که در اثر تحولات سیاسی و اجتماعی جریان زندگی اجتماعی و اقتصادی ایران تغییر کرد، سیمای شهر ایران متحول شد و بناهای لازم برای زندگی جدید مانند ادارات ، کارخانجات ، بانک ها ، ایستگاههای راه آهن ، دانشگاهها و جز اینها ، و همچنین واحدها و مجموعه های مسکونی جدید در شهرها به وجود آمدند. این بناها برخلاف بناهای قبل از تاریخ معاصر که بدست معماران سنتی طراحی و ساخته می شدند، به تدریج به دست معماران تحصیل کرده طراحی گردیدند. این عده را ابتدا معماران غیر ایرانی تشکیل می دادند و سپس اندک اندک معمارانی که در مدارس معماری خارج از ایران تحصیل کرده بودند و بدنبال آن با ایجاد اولین مدرسه معماری ایران در حدود سال های ۱۳۲۰ ، معماران تحصیل کرده ایرانی نیز به آنها اضافه شدند »( میرمیران ،۱۳۷۸: ۴۱)
به بیانی دیگر می توان این چنین ذکر کرد که تاریخ پیدایش معماری معاصر و مدرن را می توان اواخر دوره قاجار دانست؛ چرا که در این دوره ، به سرعت انتقال تفکرات و ایده ها رخ داد و از جمله خصوصیات جامعه مدرن، سرعت انتقال اطلاعات است و همین تبادل اطلاعات ، در امر فرهنگ و معماری ، بسیار مؤثر واقع شد . پیدایش معماری مدرن و نقطه آغازین آن ، به اواخر دروران قاجار بر می گردد اما اوج ظهورِ آن ،به دوران پهلوی مربوط می شود .
« گرایش به معماری مدرن از سال های میانی حکومت رضا شاه ، از سوی معمارانی چون گابریل گورکیان، وارطان هوانسیان، پل آبکار و رولان مارسل ذوبرول حمایت می شد . معماری این افراد تحت تأثیر معماری مدرن مکتب وین ، معماری اکسپرسیونیست آلمان قبل از دهه ۱۹۳۰ میلادی و آرت نووی فرانسه شکل گرفت.» ( بانی مسعود ،۱۳۸۸ :۱۸۷)
از زمانی که فرهنگ غرب وارد معماری درونگرای ایرانی شد، معماری مدرن ایران شکل گرفت.تا قبل از ورود فرهنگ غرب به ایران ، معماری اورگانیک بسط یافته بود اما با ورود مدنیته معماری ایران ، به اشکال هندسی تغییر یافت.معماری ایرانی سراسر تزیینات بود و امری فرهنگی محسوب می شد اما با ورود مدرنیته و حدف تزیینات به امر اقتصادی مبدل گشت. از جمله ، شهرهایی که نقطهای در اتصال ایران و اروپا محسوب می شدند ، تهران را می توان نام برد . تهران ، به عنوان پایتخت ایران ، نقطه اتصال ایران و اروپا بود و از اینرو، تغییرات در زمینه معماری ابتدا از تهران شروع شد و به سایر نقاط ایران ادامه یافت.
تقسیم بندی معماری معاصر ایران
می توان چهار مقطع برای معماری معاصر ایران به شرح زیر پیشنهاد کرد:
مقطع اول : عهد ناصری ۱۲۵۴ ه. ش .تا پهلوی اول ۱۳۱۳ ه.ش. (۱۸۷۵ میلادی ) تا (۱۹۳۴میلادی)
مقطع دوم: دوره پهلوی اول ۱۳۱۴ ه . ش . تا پهلوی دوم ۱۳۳۲ ه . ش . (۱۹۳۵ میلادی) تا ( ۱۹۵۳میلادی)
مقطع سوم:پهلوی دوم ۱۳۳۳ ه . ش . (پهلوی دوم ) تا ۱۳۴۹ ه . ش . (۱۹۵۴ میلادی ) ( ۱۹۷۰ میلادی )
مقطع چهارم : پهلوی دوم تا جمهوری اسلامی ۱۳۵۰ ه . ش . تا به امروز»( فرهی،۱۳۷۸: ۷۳)
یکی از مشخصه های معماری در سالهای پایانی قاجار و اوایل دوران پهلوی، ” شیوهی احیایی” بود . از نمونه بناهایی که به این سبک ساخته شده اند را می توان ساختمان مجلس شورای اسلامی نام برد. شیوه احیایی که با ساختمان شواری ملی آغاز می شود ، در دوران پهلوی اوج می گیرد و در زمان پهلوی دوم سبک و سیاقی متفاوت به خود میگیرد.از مشخصه های معماری مدرن در ایران ، تطبیق « شیوه معماری احیایی» و « شیوه معماری مدرن» و تطابق موضوعی آنهاست.
گرایش اصلی معماران ایرانی در دو دهه بعد از انقلاب، معماری در راستای میراث فرهنگی و معماری سنتی ایرانی بوده است و حداقل در ساختمان‌هایی که زیر نظر دولت به اجرا می‌رسیدند، گرایش دیگری نمی‌توان یافت. این معماران تحت تاثیر جنبش پست مدرنیسم کلاسیسیم در صدد برآمدند که به معماری معاصر ایران، چهره‌ای ایرانی ببخشند. عمده دغدغه معماران پس از انقلاب، آشتی دادن سنت با مباحث و تحولات معماری مدرن بوده است که این خصوصیت بیشتر در کارها و اندیشه‌های فارغ‌التحصیلان دانشگاه تهران دیده می‌شود. (بانی مسعود، ۱۳۸۸)
معماری ایرانِ بعد از انقلاب اسلامی ،از گذشتهی خود وام می گرفت و وامدار گذشته بود . اما اکنون ویژگی بارز معماری معاصر ایران ، تکثرگرایی، تنوع گرایی و التقاط است .فعالیت های فرهنگی ، اجتماعی ، اقتصادی و سیاسی خارج از فضا، مکان و معماری انجام نمی شود و با تغییرات این فعالیت ها، معماری نیز تغییر می یابد و در واقع معماری مؤثر از آنها می باشد؛ نتیجه اینکه اکنون جدایی فضا از مکان رقم خورده است .مکان، جایگاه ، محل و اماکن را شامل می شود و فضا ، بستری است برای شکل گیری فعالیت ها و رفتارهای انسانی . فضا کلیه نیازهای انسانی را برآورد می کند و انسان در فضای معماری زندگی می کند.
در دوران قاجار از طریق مسافرت های شاهان و شاهزادگان و کارت پستال هایی که با خود به ایران می آوردند ، تغییراتی در جهت مدرنیزاسیون در معماری ایران شکل گرفت و این روند در دوران پهلوی به اوج خود رسید. اما آنچه که امروزه حائز اهمیت است ، نقش رسانه ها در پیشبرد معماری مدرن ایران و تغییرات در معماری ایرانی است. جذابیت ، سهولت و سرعت در استفاده از رسانه های جهانی ، سبب افزایش چشمگیر داده ها در زمینه معماری شده است.با افزایش داده ها کنترل آنها سخت تر شده است.طرح معماری سنتی، که نقش مهمی در ارائه طرح معماری داشت،جای خود را به نرم افزارهای ترسیمی و گرافیکی داده است.
منابع:
بانی مسعود، امیر(۱۳۸۸) معماری معاصر ایران. نشر هنر معماری قرن، تهران.
فرهی، فرشاد(۱۳۷۸)محور وجریان معماری، مجله معماری و شهرسازی، شماره هشتم
میرمیران،هادی(۱۳۷۸) جریانی نو در معماری امروز ایران، مجله معماری و شهرسازی، شماره هشتم.
