مروری مختصر بر جایگاه اجتماعی سالمندان در ادبیات مکتوب و شفاهی‌ ایران

توسط امیر مضطرزاده در مرداد ۵, ۱۳۹۰

توجه به پدیده سالمندی در ایران موضوع نسبتا جدیدی درعرصه علوم محسوب میشود. احتمالا سابقه این توجه تا حدی به ترکیب جمعیتی ایران مربوط میشده که یکی‌ از جوانترین جمعیت‌ها را در جهان تشکیل میداده است و از اینرو اولویتهای پژوهشی و برنامه ریزی، قشر جوان جامعه را بیشتر مد نظر قرار داده است.

با اینهمه گزارشهای آماری و جمعیت شناسی‌ جدید حاکی از آنست که ترکیب سنی‌ جمعیت ایران به سرعت در حال تغییر است و جمعیت سالمندان در ایران در آینده‌ای نه‌ چندان دور افزایش قابل ملاحظه‌ای خواهد داشت. به گونه‌ای که پیش بینی‌ شده نسبت جمعیت سالمندان در ایران در کمتر از ۲۰ سال آینده، دو برابر خواهد شد(۱). گزارش سازمان ملل بیانگر اینست که در حالیکه در سال ۱۹۷۵ میلادی نسبت جمعیت سالمندان در ایران ۵.۴ درصد بوده است، این نسبت در سال ۲۰۲۵ به ۱۰.۵ درصد و در سال ۲۰۵۰ به ۲۱.۷ درصد خواهد رسید (۲). طبیعتاً، چنین افزایشی تبعات بسیاری را برای سیاستگذاری‌های اجتماعی و بهداشتی در پی‌ خواهد داشت. در کنار لزوم آمادگی سازمانهای دست اندرکار خدمات اجتماعی و بهداشتی با این تغییرات، لزوم توجه به ویژگیها و مشخصه‌های جامعه شناختی‌ و روان شناختی‌ این گروه سنی‌ از جمعیت نیز به چشم می‌خورد.

نوشته‌های مرتبط