نوشاتل شهری در سوئیس، مرکز کانتون و بخش نوشاتل است. این شهر در کنار دریاچه ای به همین نام در جانب جنوبی فلات ژورا و مقابل رشته کوه های آلپ قرار دارد. نام این شهر دوبخشی بوده و به معنای “قلعه جدید” است. این نام به قلعه ای برمی گردد که در پایان قرن دهم میلادی بر فراز یک پرتگاه سنگی ساخته شد. نوشاتل در غرب سوئیس در حدود بیست کیلومتری مستقیم مرز فرانسه، در کرانه چپ بخش شمالی دریاچه نوشاتل واقع است. این شهر ۴۰ کیلومتر با جانب غربی برن در شمال شرقی ژنو و نیز ۷۴ کیلومتر با جانب شرقی بزانسون{در شرق فرانسه} فاصله دارد. نوشاتل همراه با بخش اروپایی سه ملیتی بازل و نیز هشت شهر فرانسوی، بخشی از کلانشهر راین- رون را تشکیل می هد.
بر اساس اظهار اداره فدرال آمار سوئیس، مساحت نوشاتل کمی بیشتر از ۱۸ کیلومتر مربع است. ۳۵.۶% سطح این شهر به فضاهای مسکونی یا زیرساخت ها، ۱۰.۲% به فضای کشاورزی، ۵۴.۰% به فضاهای درختکاری و ۰.۳% به فضاهای غیرتولیدی اختصاص دارد. نوشاتل دارای اقلیم اقیانوسی است، به بیان دیگر چندفصلی بوده و تابستان های گرم و زمستان های سردی دارد که البته این سردی، نظام مند و طاقت فرسا نیست.
نوشته‌های مرتبط
تاریخچه نوشاتل به قرن یازدهم برمی گردد و تا قرن پانزدهم توسط کنت های نوشاتل اداره می شد. سپس تا قرن هجدهم تحت اقتدار خاندان سلطنتی دیگری به نام اورلئان لونگ ویل{خاندانی نامشروع از تبار لویی اول فرانسه}در آمد و پس از آن، تا قرن نوزدهم تحت حاکمیت پروس قرار گرفت. در سال ۱۸۱۴ بود که نوشاتل با تشکیل کانتون نوشاتل به سوئیس پیوست.
اقتصاد نوشاتل مدتها به حکومت و کشاورزی پیوند خورده بود، چرا که این شهر مهم ترین شهر این ناحیه و نیز تولیدکننده نوشیدنی بود. اما از قرن هجدهم به بعد تحت قیمومیت حوزه های دیگری چون تجارت بین الملل، بخش ثانویه{ساعت سازی} و سوم اقتصاد قرار گرفت. در پایان قرن نوزدهم و آغاز قرن بیستم، چندین هتل در این شهر ساخته شد تا از گردشگری آن حمایت کند و خط آهن نیز با آن همراه شد. این ناحیه بسیار صنعتی بوده و صنایع زیادی در آن واقع است: کارخانه شکلات سوشار {Suchard}، آهنگری و ماشین های اره کشی مارتنه {Martenet}، ساعت سازی و پارچه بافی هندی که در پایان قرن بیستم ورشکست شد. نوشاتل امروز به لطف فناوری های ریز جانی دوباره گرفته و با وجود دانشگاه پلی تکنیک این شهر، یکی از قطب های الکترونیک و فناوری های ریز را تشکیل می دهد. این شهر همچنین به خاطر وجود دانشگاه و باشگاه فوتبال، فعالیت های صنعتی با فناوری های ممتاز، و در مقیاس گردشگری، به خاطر جنبه قرون وسطایی خود که در ناحیه ای مناسب پیاده روی قرار دارد، و نیز واقع شدن در کرانه دریاچه ای با دورنمای مشرف به کوهستان آلپ مشهور است.
ریخت فعلی شهر به خصوص با تطور در وسایل نقلیه و جاده هایی مشخص می شود که در آغاز، در جانب تپه ها قرار داشت (شهر سابق روی تپه ای واقع بود که رود سیون {Seyon} از میان آن عبور می کرد). این جاده ها بعدها هنگام اصلاح مسیر آبهای ژورا، گشایش خط آهن در این محل در سال ۱۸۵۹، و بعد، هنگام ساخت اتوبانی در کوهپایه ژورا در سال ۱۹۹۰ در این عملیات عمرانی قرار گرفت و اکنون از زیر شهر می گذرد و سطح گردش ترافیکی را به ترانزیتی تبدیل کرده است.
نخستین وسیله نقلیه عمومی «صنعتی» که در نوشاتل براه افتاد، کشتی هایی بود که از ربع دوم قرن نوزدهم، به رقیب ماشین های اسبی موجود در سواحل دریاچه تبدیل شد. این کشتی ها تا مدتها سریع ترین وسیله نقلیه در مسیر دریاچه های سوئیس بود. هنوز بقایای بسیار قدیمی قایق های بزرگی که برای انتقال بار و مسافر استفاده می شد، در چندین منطقه پیرامون دریاچه نوشاتل دیده می شود. در سال ۱۸۲۶ نخستین کشتی بخار – اونیون- به منظور حمل و نقل عمومی در این دریاچه افتتاح شد و در کمتر از ده سال بعد، جای خود را به کشتی دیگری داد که منابع مالی آن توسط فیلیپ سوشار تامین می شد. پس از گشایش خطوط آهن در این ناحیه در سال ۱۸۶۰، این کشتی اساسا حالتی توریستی پیدا کرد.
خطوط آهن نوشاتل همزمان با سایر مناطق سوئیس فرانسه زبان گشایش یافت و با وجود شیب تند شهر به سرعت تکمیل شد. قطار در سال ۱۸۴۴ وارد سوئیس شد و نخستین خط کانتون نوشاتل در سال ۱۸۵۷ بین لولوکل{Le Locle} و لاشودوفون {La Chaux de Fonds} کشیده شد. در سال ۲۰۱۳ به لطف این خطوط آهن، فاصله نوشاتل با برن به ۳۴ دقیقه، با فرودگاه بین المللی ژنو به ۱:۱۴ دقیقه، با بازل به ۱:۲۹ دقیقه، با فرودگاه بین المللی زوریخ به ۱:۵۳ دقیقه، با میلان به ۴:۰۲ دقیقه و با پاریس به ۴:۰۱ کاهش پیدا کرده است.
از آنجا که شهر نوشاتل در کوهپایه ژورا در زمینه ای سراشیب و موازی با ساحل دریاچه ساخته شده، وسایل نقلیه در امتداد محورهای شرقی- غربی یا سراشیب تر گسترش یافته اند و دارای کابل هایی هستند که امکان مرتبط شدن سطوح مختلف را با خطوط کوچکتر عمودی فراهم می آورد. تا سال ۱۸۹۷ که شهر به برق مجهز شد، همه خطوط تراموا به جز یکی، به کمک اسب اداره می شد. در سال ۱۹۶۴ یکی از خطوطی که مرکز شهر را به راه آهن وصل می کرد، جای خود را به خط اتوبوس داد. در سال ۱۹۰۲ نیز تراموا جای یکی از قطارهای دودی قدیمی را گرفت. در سمت دیگر شهر در کنار کارخانه گاز نوشاتل نیز ترامواهای گازی از سال ۱۸۹۲ مورد آزمایش قرار می گرفت. در سال ۱۸۹۴ واگن های اسبی وارد نوشاتل شد و در سال ۱۹۵۷ جای خود را به ترالی بوس داد. در حال حاضر، مقام مسئول اداره کننده حمل و نقل عمومی در نوشاتل، ترانس اِن {trans N} یا حمل و نقل عمومی نوشاتل نامیده می شود.
در شهر نوشاتل شش بخش بزرگ همسایه و یک دهکده {شومون} وجود دارد که بالای تپه واقع شده و تنها با یک جاده و یک قطار کابلی با شهر مربوط می شود. غرب نوشاتل سِریِر {Serrières} نام دارد و دارای چهار محله کاملا متمایز است: ناحیه ای قدیمی در کرانه غربی سریر، یک زمین بایر صنعتی {که واحدهای قدیمی تولیدی کارخانه سوشار بود} در انتهای دره حفرشده توسط رودخانه، ردیفی از خانه های کوچک در ساحل دریاچه {منزل کارگران سوشار} و ناحیه ای مسکونی و متراکم در شمال خط آهن.
منطقه دیگر، شمال خط آهن شهر است. در جانب شمالی رود سیون و خطوط آهن، چندین محله وجود دارد که نقطه مشترک همه آنها شیب تند است. معمولا در این محله ها خانه هایی متراکم در قسمت پایین شیب و ویلا هایی دارای چشم انداز بی نقص در قسمت مسطح و بخشهای بالاتر آلپ است.
در جانب تپه شومون نیز چند مجتمع مسکونی به نام کادول {Cadolles} دیده می شود. کادول ها به مجموعه ای از واحدهای مسکونی متراکم، چند ویلا و برجی موسوم به «پرستاران» گفته می شود که پیرامون بیمارستان سابق کادول ها ساخته شده است. برج پرستاران از سال ۲۰۰۷ به عنوان خوابگاه دانشجویی استفاده می شود. دنی دوروژمون محله جدیدی است که بخشی از آن واحدهای مسکونی دولتیِ ساخته شده توسط شهرداری این بخش بر اساس تصمیم بدنه انتخاباتی است. جلگه پویی- گوده نیز خانه هایی با تراکم متوسط همراه با صنایع فناوریهای پیشرفته را در خود جای داده است. سرانجام، خود شومون دهکده ای در ارتفاع هزار متری است که در آن، فعالیت های گردشگری و کشاورزی انجام می گیرد.
محله کولژیال در برجستگی سنگی جداشده توسط رود سیرون واقع است. این محله با سکونتگاهی قدیمی مشخص می شود که آخرین سری بزرگ بازسازی های پس از آتش سوزی سال ۱۷۱۴ این شهر است. چرا که ابتدا قسمت های پایینی شهر و پس از آن، قسمت های بالایی بازسازی شد. در این قسمت، نواحی تجاری و اداری شهر و نیز سکونتگاه هایی متراکم به چشم می خورد. مرکز شهر مناسب عابران پیاده ساخته شده و حکم مرکز وسایل حمل و نقل عمومی دارد. بخش عمده ای از قابلیت هتلداری شهر نیز در این منطقه جمع شده است. قدیمی ترین سکونتگاه ها که عمدتا خانه هایی زیبا و ویلایی است، در سمت شرق آن قرار دارد. این قسمت با مجتمع های مسکونی متراکم و شهرک دانشگاه تکمیل می شود.
تپه میل {Mail} محله هایی معدود و رصدخانه را در خود جای داده که خود، تاسیسات ورزشی {استادیوم فوتبال، پاتیناژ و استخر}، آموزشی {مدرسه، دبیرستان، مدارس تخصص و دانشگاه} و یک مرکز تجاری را شامل می شود. در این منطقه، خانه ها معمولا اندک بوده و با تراکم متوسط قرار گرفته اند.
در قسمت شرقی شهر، در جانب تپه، محله – کودر- قرار دارد که از یک دهکده تاکستانی و یک سکونتگاه گروهی تشکیل می شود. در اینجا نیز تراکم خانه ها پایین است.
اتومبیل سواران از طریق دو محور اصلی موازی دریاچه از میان شهر می گذرند که یکی از آنها در امتداد کرانه قدیمی دریاچه واقع است و دیگری، درست بالای خط آهن. یک اتوبان نیز به شکل تونل از زیر شهر عبور می کند. این سطوح در خیابان هایی که به صورت مورب از میان شهر می گذرد، به یکدیگر متصل می شوند.
پایان بخش اول
