درباره ی مستند «نان روزانه ی ما» ؛ افزایش خشونت راهی بر حیات انسانی؟

نان روزانه ی ما ( Our dialy bread)، نیکولاس گیرهالتر، اطریش، ۹۲ دقیقه، ۲۰۰۵

نان هر روزه ی ما چگونه تهیه می شود؟ بسته بندی های گوناگون مواد غذایی، از سبزیجات و حبوبات و میوه ها گرفته تا گوشت های حیوانات، چه مراحلی را پشت سر خود دارند تا به این شکل مرتب، پاکیزه و اعتماد بر انگیز در میان انسان ها توزیع شوند؟ آیا هر کدام از ما اگر از مراحلی که برای فرآیند آماده سازی این مواد غذایی وجود دارد آگاهی یابیم، هم چنان، می توانیم بدون اندیشیدن به خشونت موجود در این فرآیند، به زندگی روزمره و معمولی خویش در جهانی سرشار از خشونت هایی بی پایان بر روی هر کس و هر چیز ادامه دهیم؟

Our daily bread ، مستندی است که پس از تماشای تصاویر آن، خشونت بی حد انسان ها بر گیاهان، حیوانات و حتی بر خودشان را به خوبی می توان دید. تصاویری که بدون هیچ سخنی انسانی در توضیح آن چه که می بینیم، و بدون هیچ صدایی که سکوت حاکم و در عین حال گویای فضاهای به تصویر کشیده شده را جهت دهد و در هم ریزد، از جهان مدرن، جهانی که خواهان تصاحب و در اختیار گیری تمام منابع انسانی و غیر انسانی در خدمت خود است، بی آن که به این اندیشیده باشد که خود او بیش از همه در خدمت و در تصاحب آفریده های خویش قرار گرفته است، سخن می گوید.

نان روزانه ی ما، قرارگیری و حرکت دوربین در فضاهای نگهداری، پرورش و کشتار حیوانات و فضاهای رشد گیاهان و میوه جات و جمع آوری آن هاست. فضاهایی بزرگ که انسان ها و ماشین های بسیاری را برای اداره ی خود نیازمندند، تا بتوانند مواد غذایی تعداد بی شماری از انسان های دیگری را تامین کنند، که نه تنها به مراحل آماده سازی غذای مورد نیاز بدن خویش برای زنده ماندن نمی اندیشند، بلکه بهتر است بگوییم ترجیح می دهند که به این امر نیندیشند، تا آسودگی زندگی «انسانی» خویش را از دست ندهند. در تصاویر این فیلم می بینیم که چگونه انسان ها حیوانات بسیاری از گاو، خوک، ماهی و مرغ را در تعداد بسیار زیادی و از طریق تولید و بارداری های مصنوعی حیات می بخشند، نگهداری می کنند و در پایان آن ها را (که بر حسب طبیعت اشان توانایی مقاومت در برابر قدرت انسان و ماشین هایش را ندارند) سلاخی می کنند تا بدل به بسته بندی هایی شیک و تمیز و پس از آن بخشی از بدن انسان ها برای حیات شود. انسان هایی که به واسطه ی دارا شدن از همین حیات دست به اعمال خشونت هایی دیگر بر خود و دیگری می زنند؛ چرخه ای دائما در حال تکراری از خشونت که در این فیلم به تصویر کشیده شده است.

در این چرخه از خشونت، در مراحل گوناگون آماد سازی غذا در فیلم، انسان هایی را می بینیم که به خوبی توانسته اند خود را با دستگاه ها هماهنگ کنند و به طی روند این چرخه کمک کنند، انسان هایی که توانسته اند از مشاهده ی کشتن بی رحمانه ی حیوانات و تکه تکه کردن آن ها و خون هایی که از بدنشان جاری می شود، متحیر و آزرده نشوند، انسان هایی که برای رشد و جمع آوری انبوه گیاهان از ساعت ها هدایت ماشین های متنوع به ستوه نیایند، انسان هایی که با وجود تماشای تمام این تصاویر، برای زنده ماندن و ایجاد انرژی دوباره ی حیاتی در خدمت ماشین ها و انسان های دیگر، همان چیزهایی را می خورند و به بدن خود می افزایند که خود بخشی از تولید خشونت آمیز آن بوده اند. اما آیا چیزی غیر از کسب پول و سرمایه و باز هم «نان روزانه»، این انسان ها را که کارگران فضاهای توصیف شده هستند، به دامن زدن و کمک به این چرخه ی خشونت وا می دارد؟ و آیا جای سرمایه داران اصلی و بزرگ تولید کننده ی انواع مواد غذایی، در این فضاها و برای تماشای آن چه که رخ می دهد تا هر روز «نان روزانه» ای تهیه شود تا به نابرابری و خشونت هر چه بیشتر جهان بیفزاید، خالی نیست؟ شاید باید بگوییم که تفاوتی نمی کند، چرا که مصرف بیش از اندازه، نابودی و خشونت های در حال تولید و بازتولید شدن، عاقبت روزی به تمامی انسان های این جهان سرایت خواهد کرد، شاید تنها با اندکی فاصله ی زمانی.

::

پیوند به بیرون؛

۱.

http://www.imdb.com/title/tt0765849/

۲. http://www.ourdailybread.at/jart/projects/utb/website.jart?rel=en&content-id=1130864824947

۳.
بخش هایی از فیلم در youtube:

http://www.youtube.com/watch?v=5wVXZKLlKQs