بخش چهارم
اولین چیزی که انسان پس از تأمین غذا در جستجوی آن است، تهیه سرپناهی است که بتواند در آن آرام گیرد. مسکن خردترین و کوچکترین شکل تجسم کالبدی رابطه متقابل انسان و محیط بوده و تبلور فضایی کارکرد حیاتی سکونت انسانی در ایفای نقش‌های اساسی وی می‌باشد. در روان شناسی بخشی از هویت شخصی انسانها به واسطه (خانه‌ای) است که در آن زندگی می‌کنند. لذا لزوم هویت داشتن خود مکان نیز از مسائل بسیار مهم در روان شناسی محیط، انسان شناسی و شهرسازی می باشند. پیش از خلق مکانی برای سکونت ، باید رابطه متقابل هویت و این مکان را بشناسیم. ما نمی‌توانیم محیط مان را مجموعه نامرتبطی از اشیاء مادی بنامیم و نمی‌توانیم فضایمان را صرفاً ظرفی برای روابط اجتماعی، بدون بعد فیزیکی فرض کنیم.
نوشته‌های مرتبط
لذا پرداختن به هویت فضاهای مسکونی در شناخت محله و همچنین خود افراد ساکن می‌تواند بسیار راه گشا باشد. این فصل به پرسشهای زیرپاسخ میدهد:
۱- مسکن چیست وبه کدام یک از نیازهای انسانی پاسخ میگوید؟
۲- آیا بافت مسکونی درمحله چهارصددستگاه ازشرایط احراز هویت برخوردارهستند؟
برای مطالعه این بخش در زیر کلیک کنید :