ایران درّودی

ایران درّودی

ایران درودی (متولد ۱۱ شهریور ۱۳۱۵ در مشهد) نقاش برجسته ایرانی است. او همچنین کارگردان، نویسنده، منتقد هنری بوده و به عقیده برخی پیرو مکتب فراواقع‌گرایی (سورئالیسم) است.درودی همچنین کارگردان و تهیه‌کننده چند فیلم مستند و کوتاه برای تلویزیون بوده‌است. درودی در ۱۹۷۰ به درخواست دانشجویان دانشگاه صنعتی شریف به تدریس تاریخ هنر در این دانشگاه پرداخت.

زندگی نامه

ایران درودی در ۱۱ شهریور ۱۳۱۵ در خانواده‌ای اشرافی در خراسان به‌دنیا آمد. پدرش خراسانی بود و مادرش قفقازی. تبار پدری‌اش پشت در پشت بازرگان بودند و مادرش به همراه خانواده بعد از انقلاب اکتبر و تشکیل کشور شوروی از قفقاز به ایران مهاجرت کردند.در کودکی با خانواده به اروپا سفر کرد و از شهرهای مختلف اروپا دیدن کرد،وقتی جنگ جهانی دوم شروع شد خانواده او در هامبورگ زندگی می‌کرد و با شروع جنگ به ایران بازگشتند و مدتی در مشهد زندگی کردند و بعد به تهران آمدند و ساکن تهران شدند. درودی در حالی که در مدرسه درس می‌خواند به دلیل علاقه به نقاشی به کلاس‌های آزاد طراحی و نقاشی هم می‌رفت. وی در سال ۱۹۵۴ برای تحصیل در رشته نقاشی در دانشکده بوزار در پاریس به تحصیل مشغول شد و در سالهای ۱۹۵۴ تا ۱۹۵۸ به یادگیری هنر در آموزشگاه‌ها و دانشکده‌های گوناگون پرداخت: مدرسه هنرهای زیبای پاریس (بوزار)، مدرسه لوور پاریس، دانشکده سلطنتی بروکسل (ویترای)، انیسیتوی آر. سی. آی نیویورک (رشته تهیه و کارگردانی برنامه‌های تلویزیون). پس از پایان تحصیلات به ایران بازگشت و در اردیبهشت ۱۳۳۹ آثارش در تالار فرهنگ تهران به نمایش گذاشته شد.

در سال‌های دهه چهل خورشیدی در شهرهای مختلف اروپا آثار خود را در گالری‌های مختلف به نمایش گذاشت و سپس به آمریکا رفت. در آمریکا با پرویز مقدسی کارگردان تآتر و سینما آشنا شد و با یک‌دیگر ازدواج کردند. هر چند دوران زندگی مشترک این دو طولانی نبود و با مرگ زود هنگام مقدسی به پایان رسید اما تاثیر بسیار عمیقی بر درودی گذاشت و او دیگر هرگز ازدواج نکرد.

ایران درودی تا کنون در بیش از ۵۶ نمایش‌گاه آثار خود را به دید عموم گذاشته‌است و با نوشتن کتاب «در فاصله¬ی دو نقطه» به نویسندگی نیز روی آورده‌است.

سبک کاری او
برخی از منتقدین معتقدند که سبک وی در نقاشی به پیروی از مکتب فراواقع‌گرایی (سورئالیسم) است.اما خود او و تعدادی از متخصصان بر این عقیده اند که درودی،سبک خاص خودش را دارد. مناظر غالب در آثار درودی بیشتر حاشیه کویر و گلهایی‌ست خاص با دیوارهایی شیشه‌ای و افق که به آثار وی فضایی خاص و عمیق بخشیده‌است.

سال شمار فعالیت های هنری

نمایشگاه های گروهی
بیش از ۲۰۰ نمایشگاه گروهی درکشورهای ایران ، فرانسه ، بلژیک ،سویس، امریکا، مکزیک ، ژاپن استرالیا و همچنین نمایشگاهایی با هنرمندان ایرانی در ایران ، فرانسه ، امریکا ، کانادا ، مونوکو ، آلمان و امارات متحده عربی .

نمایشگاه‌های فردی
۱۳۳۷ (۱۹۵۸) – مرکز هنرهای میامی بیچ.
۱۳۳۷( ۱۹۵۸) – دانشگاه کلمبیا، آمریکا.
۱۳۳۸( ۱۹۵۹) – هتل هیلتون، تهران.
۱۳۳۸( ۱۹۵۹) – تالار فرهنگ، تهران.
۱۳۳۸( ۱۹۶۱) – انجمن ایران و امریکا، تهران.
۱۳۴۰( ۱۹۶۱ )- تالار فرهنگ، ایران.
۱۳۴۲( ۱۹۶۳) – موزه ایکسل، بروکسل.
۱۳۴۳( ۱۹۶۴) – گالری سنتاماریا پیزا، میلان.
۱۳۴۳( ۱۹۶۴) – گالری بورخس، تهران.
۱۳۴۴( ۱۹۶۵ )- انجمن ایران و آمریکا، تهران.
۱۳۴۸( ۱۹۶۹) – گالری نگار، تهران.
۱۳۴۹( ۱۹۷۰ )- هتل هیلتون، تهران.
۱۳۴۹( ۱۹۷۰) – دانشگاه صنعتی شریف، تهران.
۱۳۵۱( ۱۹۷۲ )- انستیتو گوته، تهران.
۱۳۵۲( ۱۹۷۳ )- گالری «اسپس ۲۰۰۰» نیویورک.
۱۳۵۲( ۱۹۷۳ )- انستیتو گوته، آبادان، شیراز، مشهد، اصفهان.
۱۳۵۲( ۱۹۷۳) – گالری دروان، پاریس.
۱۳۵۲( ۱۹۷۳) – گالری آرتیوم آرتیست، ژنو.
۱۳۵۳( ۱۹۷۴ )- گالری ۲۱، زوریخ.
۱۳۵۳( ۱۹۷۴)- شرکت ملی نفت ایران. آبادان.
۱۳۵۳( ۱۹۷۴ )- دانشگاه فردوسی مشهد.
۱۳۵۴( ۱۹۷۵) – گالری درودی، تهران.
۱۳۵۴( ۱۹۷۵) – گالری دروان، توکیو.
۱۳۵۴( ۱۹۷۵ )- گالری «لاگالریا»، مکزیکوسیتی.
۱۳۵۵( ۱۹۷۶ )- گالری اریتاژ، تورنتو.
۱۳۵۵( ۱۹۷۶ )- موزه ی هنرهای زیبا، مکزیکوسیتی.
۱۳۵۵( ۱۹۷۶) – دانشگاه فردوسی مشهد.
۱۳۵۵( ۱۹۷۶ )- دانشگاه اصفهان.
۱۳۵۵( ۱۹۷۶) – آبادان، شرکت ملی نفت ایران.
۱۳۵۵( ۱۹۷۶) – تلویزیون ملی ایران، شیراز.
۱۳۵۵( ۱۹۷۶ )- گالری الکساندر، تهران.
۱۳۵۷( ۱۹۷۸)- باشگاه نخست وزیری تهران.
۱۳۵۷( ۱۹۷۸) – هتل انترکنتیناتال، ژنو.
۱۳۶۱(۱۹۸۲)- گالری موت، ژنو.
۱۳۶۶( ۱۹۸۷) – گالری بایول، پاریس.
۱۳۶۷( ۱۹۸۸ )- سالن رولان گاروس، پاله دوشایو، پاریس.
۱۳۶۷( ۱۹۸۸ )- استودیو کیو، نیوجرسی.
۱۳۶۷( ۱۹۸۸) – گالری آرت دکور، واشنگتن دی. سی.
۱۳۶۸(۱۹۸۹ )- فرست کردیت بانک، لوس آنجلس.
۱۳۷۰( ۱۹۹۱) – مرکز فرهنگی M. O. R. C، A پاریس.
۱۳۷۰( ۱۹۹۱) – بنیاد فرهنگی ایران، دوسلدرف.
۱۳۷۱( ۱۹۹۲ )- مجموعه فرهنگی آزادی، تهران.
۱۳۷۱( ۱۹۹۲) – گالری سپهری، تهران
۱۳۷۳( ۱۹۹۴ )- گالری ۵۴، نیویورک
۱۳۷۳( ۱۹۹۴ )- سازمان ملل، نیویورک
۱۳۷۴( ۱۹۹۵) – نگارخانه برگ، تهران.
۱۳۷۸( ۱۹۹۹ )- گالری «حوریان» سانفرانسیسکو.
۱۳۷۸( ۱۹۹۹) – دانشگاه «ویرجنیا تک» ویرجنیا، امریکا.
۱۳۷۸( ۱۹۹۹) – دانشگاه U. C. L. A. لس‌آنجلس.
۱۳۸۱( ۲۰۰۲ )- خانه هنرمندان، تهران.
۱۳۸۱( ۲۰۰۲) – موزه هنرهای معاصر، اصفهان.
۱۳۸۲( ۲۰۰۳) – گالری پگاه، کرمان
۱۳۸۷( ۲۰۰۸) – موزه هنرهای معاصر، تهران
۱۳۸۸( ۲۰۰۹ )- گالری شیرین، تهران.
فعالیت در سایر زمینه ها
۵۸ نمایشگاه انفرادی و بیش از ۲۰۰ نمایشگاه گروهی درکشورهای ایران، فرانسه، بلژیک، سویس، امریکا، مکزیک، ژاپن، استرالیا، کانادا، موناکو، آلمان و امارات متحده عربی.
-از سال ۱۹۶۴- عضو کنگره ی بین‌المللی هنرمندان و منتقدین ریمینی. وروکیو، و سان مارینو، ایتالیا.
-از سال ۱۹۶۷ تا ۱۹۷۲ – تهیه کننده و کارگردان بیش از ۸۵۰ ساعت فیلم مستند و برنامه ی تلویزیونی برای تلویزیون ایران تحت عنوان «شناسایی هنر»
۱۹۶۸ – کارگردان فیلم مستند «بی‌ینال ونیز» به مدت ۵۵ دقیقه.
-از سال ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۲ – استاد مدعو دانشگاه صنعتی شریف، جهت تدریس «تاریخ و شناسایی هنر»
-سلسه سخنرانی‌های درباره «نقاشی» و «نقش زن در تاریخ و هنر» معاصر ایران
-سخنرانی‌ها درباره «هنر ایران» (۱۹۹۸- انجمن فرهنگی ایرانیان مقیم بلژیک، بروکسل و کتابخانه مرکز مطالعات ایران، لندن. ۱۹۹۹- دانشگاه «ویرجینیا تک» ویرجینیا، دانشگاه «یو. سی. ال.ای.» لوس آنجلس و دانشگاه «برکلی» سانفرانسیسکو همچنین «انجمن متخصصین» سن خوزه، و «انجمن سخن» سانفرانسیسکو، «انجمن سخن» لوس آنجلس، «انجمن فرهنگی ایرانیان» سکرمنتو و «انجمن فرهنگی ایرانیان» نیو جرسی.
-تحقیق درباره¬¬ی «هنر هخامنشیان» چاپ در مجله سخن و نگین ۱۳۴۶ و ۱۳۴۷.
-سلسه مقالات و نقد درباره¬¬ی نقاشی درمطبوعات ایران.
انتشارات
۱۹۷۳- ایران درّودی (آثار نقاشی ۱۳۵۲-۱۳۳۸) چاپ اول، ناشر: مولف.
۱۹۷۶- ایران درّودی (آثار نقاشی ۱۳۵۲-۱۳۳۸) چاپ دوم، ناشر: انتشارات امیر کبیر.
۱۹۹۷- در فاصله ی دو نقطه…! زندگینامه نقاش به قلم خود او، ناشر: «نشر نی»
۲۰۰۴- چشم شنوا (آثار نقاشی) ناشر: مولف
۲۰۱۲ ـ در فاصله دو نقطه…! چاپ دوازدهم
-انتشار اثر «نفت» درّودی در سال ۱۹۶۹ که احمد شاملو شاعر معاصر ایران آنرا «رگهای زمین رگهای ما» نامید و نقشی مهم در معرفی نقاش معاصر ایران به جهانیان از طریق مطبوعات داشت و مجلات لایف (LIFE)، تایمز (TIMES)، نیوزویک (NEWSWEEK) نیوزفرانت (NEWSFRONT) و بسیاری دیگر هر یک دو صفحه تمام رنگی به چاپ این اثر اختصاص دادند و پوستر آن نیز در تیراژ حدود یک میلیون بطور جداگانه به بازار عرضه و در سال ۱۹۷۰ تجدید چاپ گردید.
فیلم‌هایی که در مورد ایران درّودی ساخته شده است
فیلم «مستند درباره نمایشگاه ایران درّودی در موزه‌ی هنرهای معاصر تهران» – کارگردان حسن امامی
فیلم «چه شگفت است عشق، که هم درد است و هم مرهم» به کارگردانی بنکدار و علیمحمدی
فیلم «ایران درّودی،نقاش لحظه‌های اثیری» – کارگردان بهمن مقصودلو
فیلم «ایران درّودی» – کارگردان مستانه مهاجر
فیلم «زن، نور، نقاشی» – کارگردان محمود شکراللهی
فیلم رونمایی پانزدهمین چاپ کتاب «در فاصله‌ی دو نقطه…!»

گفتارها

«ثروت واقعی من در دو چیز است: نخست اینکه نام مرا ایران گذاشته‌اند و دیگر عشق به ایران که نخست غریزی بود و سپس فرهنگی شد»
«اجداد ما ۲۵۰۰ سال پیش آفریننده ی لوح آزادی باشد و ما در قرن بیست و یکم آزادی را در برترین شکل آن محدود کنیم»
«ایران در گذشته تأثیرات فراوانی بر فرهنگ جهان گذاشته و حافظه ی تاریخی ما، عامل پایداری ما بوده است»
«دغدغه هر انسانی مرگ است و چگونگی مردن. مرگ، هنرمند و غیرهنرمند نمی‌شناسد»
«به طور کلی وظیفه دولت برای اشاعه هنر در کشورمان، پشتیبانی و حمایت از هنرمندان در مراحل مختلف زندگی است. چون در باور من، دانشمندان و هنرمندان هستند که با خلق آثارشان تاریخ مملکت‌شان را می‌نویسند. به همان گونه که امروزه، ما بزرگانی چون فردوسی، سعدی، مولانا و حافظ و ابوعلی‌سینا را جدا از درنظرگرفتن شرایط زمانشان می‌شناسیم، مملکت ما را در جهان، به نام این بزرگان می‌شناسند»
بنابراین هنوز ارزیابی ما از هنر، الزاماً نیاز به گذشت زمان دارد؛ ولی آنچه برای یک هنرمند حائزاهمیت است، به‌دست‌آوردن جایگاهی به نام هنرمند در جامعه است»
«هنرمندان ما امروز بیشتر از هروقت، در عرصه‌های بین‌المللی درخشیده و برای ما افتخار آفریده‌اند. هنرمندانمان را سپاس بداریم و قدرشناسشان باشیم. القاب و قیمت‌ها نیست که ارزش کار هنرمند را تعیین می‌کند، مهم لحظه‌ای است که هنرمند خلاقیتش را با ما تقسیم می‌کند»
«امروز حس می‌کنم چیزی به زندگی بدهکار نیستم؛ چرا که بهترین و سخت‌ترین لحظات را لحظه به لحظه و به تمامی زندگی کرده‌ام. زندگی درد را به من شناساند، عشق را به من آموخت، شور وشیدایی خلاقیت را به من داد و به من باوراند که سهم انسان از خوشبختی به اندازه¬ی عشقی است که ایثار می‌کند. باور دارم که من نقاشی را انتخاب نکردم، نقاشی مرا انتخاب کرد. من دیگر نقاش نیستم، بلکه خود نقاشی شده‌ام و این پاداش من از زندگیست»
«پیشترها نوشته بودم به مرگ نمی‌اندیشم، به او افتخار خواهم داد که به من بیاندیشد. اکنون با از دست دادن تمامی افراد خانواده خاصّه خواهرم، که نیمه¬ی راستین خودم می دانستمش و کماکان هم می‌دانم، ناگزیر شدم به این همدم ابدی خود بیاندیشم؛ و از او بخواهم که باز همچون زندگی به من هدیه‌ای بدهد. ژان کوکتو در جایی، در فیلم بازگشت اورفه می‌گوید فقط مرگ است که هنرمندان را جاودانه می‌سازد. در واقع این جاودانگی نیست که می‌خواهم به آن برسم آرزوی من این بوده است که عشقم را به این سرزمین بی‌واسطه نثار کرده و به نوعی، سپاسمندی خودم را ابراز کنم. در تصورم این چیزی نیست مگر اینکه همگی آثارم را در قالب موزه‌ای به او اهدا کنم. به همین خاطر راه‌ها را کوتاه می‌کنم تا ساده‌تر و خلاصه‌تر به خاکی برگردم که از او آمده‌ام»
«همواره در زندگی مجبور بوده‌ام خود و توانایی‌هایم را در ارتباط با خواسته‌هایی که داشته‌ام، ارزیابی کنم و در همین چارچوب یکی از خصوصیاتم این بوده که فوق‌العاده زندگی را دوست دارم. با رودر رویی با بیماری سرطان، مرگ را تجربه کردم و آنرا معجزه¬ی زندگی ام دانستم. از همین روست که معتقدم نوع نگاه ما به زندگی است که بر توان‌های ما می‌افزاید»
«انسان نتیجه ی نحوه ی اندیشیدنش است. حال که زندگی ما را به مبارزه طلبیده، باید خود را مجهز کنیم و همه چیز را از نو بسازیم. در این راه آنچه بیش از همه اهمیت دارد، همانا هدفمند بودن زندگی انسان است. در باور من، هر سختی تجربه و درسی است که باید از آن آموخت. انسان هدفمند، نه ناامید می‌شود، نه از مبارزه بازمی‌ایستد. کسی که در مقابل شماست، و او را شخص موفقی می‌دانید، کسی است که خود را مدیون زخم‌های زندگی می‌داند و آنها را سپاس می‌دارد. فراموش نکنیم که هیچ سیاهی مطلق نیست و در هر سفیدی نقطه‌ای از سیاهی است»

منابع

ویکی پدیا https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86_%D8%AF%D8%B1%D9%88%D8%AF%DB%8C
ویکی گفتاورد
https://fa.wikiquote.org/wiki/%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86_%D8%AF%D8%B1%D9%88%D8%AF%DB%8C
وب سایت رسمی ایران درودی
http://www.irandarroudi.com/fa/biography