لوموند برگردان آریا نوری
رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه، روز شنبه، هفتم ماه مه، کشورهای اتحادیه ی اروپا را به نادیده گرفتن اصول مردم سالاری و آزادی در نحوه ی برخورد با شهروندان خود و پناهجویان متهم کرد، آن هم از زمان شدت گرفتن حملات تروریستی در این قاره. اما مساله ای که وی کوچکترین اشاره ای به آن نکرد، این است که این دقیقا استراتژی ایست که خودش در کشورش در پیش گرفته، آن هم نه فقط به دنبال شدت گرفتن انفجارهای تروریستی.
آقای اردوغان که به دنبال انحصار قدرت در کشورش است، طی چند وقت اخیر آزادی مردم ترکیه را به شدت محدود کرده است. شاید حوزه ای که بیشترین آسیب را از تشنگی و میل شدید آقای اردوغان به قدرت دیده است، روزنامه نگاری باشد. این حق و اصل اساسی مردم سالاری در هر کشوری، روز به روز در ترکیه بیشتر با فشار و محدودیت مواجه می شود. این امر نیز سبب شده تا روزنامه نگاری آزاد در ترکیه تبدیل به نوعی حرفه ی قهرمانانه شود چرا که اشتغال به آن دیگر خطرات زیادی را در پی خواهد داشت.
جدیدترین مثالی که می توان به آن اشاره کرد، محکومیت دو روزنامه نگار مستقل به ده و پنج سال زندان است. مساله ی قابل توجه اینکه یکی از همین روزنامه نگاران، چند دقیقه قبل از شروع دادگاه توسط مردی مسلح مورد سوء قصد قرار گرفت. این دو روزنامه نگار ترک به دنبال انتشار ویدئویی که در آن نشان داده می شد ارتش ترکیه به شورشی های تندروی سوری در مرز این کشور سلاح می رساند، متهم شدند به افشار اسرار دولتی.
البته در مطبوعات ترکیه،هنوز هم چهره های مستقلی که در برابر زیاده خواهی های آقای اردوغان ایستادگی می کنند وجود دارد. دیوان عالی عدالت ترکیه، در ماه فوریه، دستور آزادی موقت دو روزنامه نگار زندانی را تا زمان برگزاری دادگاه ایشان صادر کرد، دستوری که به عصبانیت شدید اردوغان منجر شد. از طرفی دادگاه تجدید نظر هم موارد اتهام جاسوسی و خیانت به کشور را از پرونده ایشان پاک کرد. در صورت که این امر میسر نمی شد، ایشان محکوم به حبس ابد می شدند.
از سال ۲۰۱۴ به بعد، یعنی از زمانی که اردوغان به مقام ریاست جمهوری ترکیه رسید، وضعیت رسانه های این کشور روزبه روز وخیم تر می شود. برای مثال تا این لحظه دو هزار پرونده ی توهین به مقام ریاست جمهوری علیه مطبوعات در دادگاه های ترکیه در جریان است. چهره های دانشگاهی ای که به نفع روزنامه نگاران دادخواست امضا کرده بودند از کار برکنار شده اند. روزنامه نگاران ترک امروز در فضایی آکنده از سرکوب و ارعاب به فعالیت خود ادامه می دهند.
اوایل ماه مارس، نیروهای دولتی به دفتر روزنامه ی زمان، یکی از آخرین روزنامه های مستقل ترکیه هجوم برده و تمامی کامپیوترها و اسناد آن را بردند. پس از آن، تمامی روزنامه نگاران و مسئولان روزنامه توسط دولت جایگزین شده و چهره هایی که موافق اردوغان هستند در آن گنجانده شده اتدئ.
دلایل بسیاری برای مذاکره با ترکیه وجود دارد. ولی در نظر نگرفتن تمامی کارهایی که آقای اردوغان در کشورش می کند، تنها برای رسیدن به توافق برای برگرداندن پناهجویان به ترکیه، پشت کردن به حق آزادی بیان است.
پرونده ی لوموند در انسان شناسی و فرهنگ: http://www.anthropology.ir/cooperation/936
