دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن متولد سال ۱۳۰۴، استاد دانشگاه، نویسنده، شاعر، منتقد، مترجم، حقوقدان، پژوهشگر و چهره فرهنگی پیشکسوت در روز پنجم اردیبهشت ماه ۱۴۰۱ و در ۹۷ سالگی در کانادا از دنیا رفت.
او تحصیل کرده رشته حقوق بین‌الملل از فرانسه بود و پس از بازگشت به ایران، ابتدا به عنوان قاضی در دادگستری مشغول ش و پس از مدتی به دعوت استاد فضل‌الله رضا برای تدریس به دانشگاه تهران رفت. اسلامی ندوشن از سال ۱۳۴۸ تا ۱۳۵۹ در دانشگاه حقوق و دانشکده ادبیات دانشگاه تهران، دروس حقوقی و ادبیات تطبیقی تدریس می کرد. وی فصلنامه هستی را پایه‌گذاری کرد و همزمان در شماری از مجلات ادبی ایران از جمله نگین، سخن و یغما مقاله می‌نوشت.
نوشته‌های مرتبط
از این استاد پرکار حوزه زبان و ادبیات فارسی حدود ۷۰ جلد کتاب برجای مانده است. از جمله آثارش می‌توان به «ماجرای پایان‌ناپذیر حافظ»، «چهار سخنگوی وجدان ایران»، «تأمّل در حافظ»، «زندگی و مرگ پهلوانان در شاهنامه»، «داستان داستان‌ها»، «سرو سایه‌فکن»، «ایران و جهان از نگاه شاهنامه»، «نامه نامور»، «ایران را از یاد نبریم»، «به دنبال سایه همای»، «ذکر مناقب حقوق بشر در جهان سوم»، «سخن‌ها را بشنویم»، «ایران و تنهائیش»، «ایران چه حرفی برای گفتن دارد؟»، «مرز‌های ناپیدا»، «شور زندگی» (وان گوگ)، «روزها» (سرگذشت – در چهار جلد)، «باغ سبز عشق»، «ابر زمانه و ابر زلف»، «افسانه افسون»، «دیدن دگر آموز»، «شنیدن دگر آموز»، «جام جهان‌بین» و «آوا‌ها و ایماها» اشاره کرد.
انسان‌شناسی و فرهنگ، درگذشت این استاد حوزه فرهنگی زبان و ادبیات فارسی و استاد برجسته دانشگاه تهران را به خانواده ایشان و همه اهالی فرهنگ و هنر تسلیت می‌گوید.