درباره ایتالیا(۲): فرهنگ

توسط ملیحه درگاهی در مرداد ۵, ۱۳۸۹

فرهنگ:

سنت فرهنگی ایتالیا از غنی ترین فرهنگ ها در دنیاست. ایتالیایی ها در هنر، معماری، ادبیات، موسیقی، و دانش، به توسعه فرهنگی فراتر از مرزهای خود دامن زده اند. حتی پیش از این رومی های باستان، اتروسکان ها در توسکانی و یونانی ها در جنوب ایتالیا، سهم عظیمی در خلق فرهنگ های موفق داشتند. در قرن ۱۴ و با آغاز رنسانس فرهنگ بسیار شکوفای ایتالیا شناخته شد. رنسانس تقرببا ۳ قرن به طول انجامید و در طی این دوره ایتالیایی ها سرتاسر اروپا را در زمینه ی آموزش و هنر، هدایت کردند. لئوناردو داوینچی (Leonardo da Vinci) و میکلانژ (Michelangelo) در میان پرآوازه ترین نقاشان و مجسمه سازان تاریخ هنر جای دارند. نویسندگانی همچون دانته (Dante)، پترارک Petrarch و بوکاچیو (Boccaccio)، شیوه های جدیدی را توسعه بخشیدند که برای قرن ها بر نویسندگی در خارج از مرزهای ایتالیا تأثیر گذار بود.

نوشته‌های مرتبط

خیابان و معابر و مشکلات معلولان

زکیه دهقانی سانیچ آبان ۱, ۱۴۰۳

شیراز، بهشتی خفته

ناصر فکوهی مهر ۲, ۱۴۰۳

مسجد بالاسر؛ اختلال در مناسبات سنتیِ فضا

سید هادی حسینی مهر ۲, ۱۴۰۳

فرهنگ ایتالیایی در مراکز مختلف بسیاری گسترش یافت و این امر به دلیل تاریخ طولانی این کشور در چند پارگی سیاسی است. از دوره ی رنسانس تا سالهای اخیر هر شهر بزرگ ایالتی در ایتالیا دارای یک پایتخت فرهنگی هر چند در مقیاسی نسبتا کم، بوده است. هر مرکز تاریخ و فرهنگ مجزای خود را داراست.در طول قرن ۲۰، منطقه گرایی فرهنگی شیوه ای را برای تأثیرات یگانگی سیاسی، آموزش مدرن، و ارتباطات انبوه، ارائه کرد و فرهنگ ایتالیایی چشم انداز ملی و بین المللی خود را بدست آورد. ایتالیایی ها فرهنگ را از اپرا گرفته تا موسیقی عامه پسند، از نقاشی تا طراحی، از سینما تا افسانه، استمرار بخشیده اند تا سهم برجسته ای را در فرهنگ معاصر ایفا کنند.
بسیاری از نقاشان بزرگ ایتالیا همچون جیوتو (Giotto)، فرا آنجلیکو (Fra Angelico)، میکلانژ، لئوناردو داوینچی، رافائل (Raphael)، تیتان (Titian) و آمِدو مودیلیانی (Amedeo Modigliani)، جایگاه خاصی را در بخش های مجزا از دایره المعارف، دارا هستند، آهنگسازان ایتالیایی که همان اندازه از شهرت برخوردارند؛ آنتونیو ویوالدی (Antonio Vivaldi)، گائتانو دونیزتی (Gaetano Donizetti)، جیاکومو روسینی((Giacomo Rossini و جوزِپِ وِردی (Giusseppe Verdi)، هستند. سهم ایتالیا برای فرهنگ قرن ۲۰ از کاگردانان سینما همچون روبرتو روسلینی (Roberto Rossellini) ویتوریو دسیکا (Vittorio de Sica)، فِدِریکو فلینی (Federico Fellini)، و برناردو برتولوچی (Bernardo Bertolucci)؛ هنرمندانی نظیر ساندرو چیا (Sandro Chia)، جرجیو دِچیریکو (Giorgio de Chirico) و جاکومو مَنتزو (Giacomo Manzu)؛ نویسندگانی همچون آلبرتو مورِویا (Alberto Moravia)، ایتالو کالوینو (Italo Calvino)، ناتالیا گینزبِرگ (Natalia Ginzburg) پریمو لِوی (Primo Levi) و اُمبرتو اکو (Umberto Eco)؛ و خوانندگان اپرا نظیر انریکو کاروسو (Enrico Caruso)، رینا تِبالدی (Renat Tebaldi) و لوچیانو پاوارُتی (Luciano Pavarotti)، هستند.

مذهب:
مذهب غالب در ایتالیا کاتولیسیسم رومی است، یعنی دین بیش از ۹۰ درصد از مردم. در حدود ۹۵ درصد از ایتالیایی ها غسل تعمید داده شده اند و حدود ۸۵ درصد مدعی هستند که خودشان به مانند افراد بالغ ایمان آورده اند، هرچند نقش کلیسای کاتولیک در ایتالیا کاهش یافته است. با وجود مخالفت از سوی کلیسا، طلاق حقوقی در سال ۱۹۷۰ مطرح شد و سقط جنین در سال ۱۹۷۸ قانونی شد.
بر اساس قانون مصوب در سال ۱۹۸۵، کاتولیسیسم رومی به عنوان مذهب دولتی رسمی، منسوخ شد و آموزش مذهبی اجباری در مدارس عمومی، خاتمه یافت. قانون اساسی عبادت برای گروههای کوچکتر مذهبی، که عمدتا پروتستان، مسلمان و یهود هستند، را ضمانت کرد. پروتستانها شامل والدِنس ها (Waldenses)، متدیست ها (Methodists)، باپتیست ها (Baptists) و لوتِرین ها (Lutherans)، هستند.

آموزش و پرورش:
تأثیری که ایتالیایی ها بر آموزش و تربیت در اروپا داشته اند به پژوهشگران و محصلان رم باستان بازمی گردد که از جمله افراد برجسته در این دوران سیسِرو (Cicero) و کواینتیلیان (Quintilian)، بودند. پس از آن در طی سالهای میانه، دانشگاههای ایتالیایی الگویی برای آنها در دیگر کشورها شدند. در دوران رنسانس، ایتالیا آموزش دهنده ی هنرهای آزادی خواهانه در تقریبا سرتاسر اروپا بخصوص برای زبان و ادبیات یونانی، بود. تأثیر آموزشی ایتالیا در سراسر قرن ۱۷ ادامه یافت، آن هنگام که دانشگاهها و فرهنگستان ها مراکز اروپایی برای تدریس و پژوهش در علوم بودند. پس از رکود در طول قرن ۱۸ و ۱۹، آموزش و پرورش ایتالیایی باز هم در قرن ۲۰ توجه بین المللی خود را کسب کرد، این امر بویژه به عنوان دستاورد روشی برای تدریس جوانان توسط ماریا مانتسوری (Maria Montessori)، توسعه یافت.
سیستم تحصیلاتی مدرن در ایتالیا از سال ۱۸۵۹ آغاز می شود، هنگامیکه قانون آموزشی مشروطی برای سیستم جامع مدرسه ای وضع شد که از پایه های مقدماتی به سطوح دانشگاهی بسط می یافت. پیشرفتها حاصله پس از این و در قرن ۱۹ مشخص شدند. در سال ۱۹۲۳ جیووانی جِنتیله (Giovanni Gentile) فیلسوف، وزیر آموزش تحت فرمان بِنِتو موسولینی (Benito Mussolini)، مسبب گسترش کنترل حکومتی کامل بر تحصیل شد و این کنترل بوسیله ی منشور آموزشگاهی در سال ۱۹۳۹، تحکیم یافت. هر چند، با فروپاشی فاشیسم در سال ۱۹۴۴ ، ایتالیا متعهد شد تا سیستم آموزشی را بر طبق رویه های دموکراتیک سازماندهی کند. قانون اساسی سال ۱۹۴۷ و قوانین پس از آن سطوح تحصیلی عمومی را ترفیع و برنامه های آزمایشی همچون آموزش بزرگسالان از طریق تلویزیون را مورد تشویق قرار داد.
هدف از سیستم آموزشی در ایتالیا به طور سنتی این بوده تا اقلیت تحصیل کرده ی عالی را نسبت به اکثریت وسیعی از افراد آموزش دیده، ایجاد کند. تحصیل آزاد بوده و برای تمامی کودکان از ۶ تا ۱۴ سال اجباری است. دوره ی اجباری شامل ۵ سال ابتدایی و ۳ سال تحصیلی کمکی می باشد. از سنین ۱۴ تا ۱۸ سال امکان دارد دانش آموزان مدرسه ی کمکی با درجه ی بالاتری را برای کسب تعلیم خاص یا جهت آمادگی برای ورود به دانشگاه، مد نظر قرار دهند. ممکن است مطالعات پشتیبانی عالی تری در مکاتب کلاسیک، علمی، تربیت معلم، زبان های خارجی، تکنیکی یا تجارت، اتخاذ شود. همچنین امکان دارد دانشجویی وارد انجمن هنری و یا هنرستان موسیقی شود. در سال تحصیلی ۲۰۰۰ حدود ۲۰۳۶۱ مدرسه ی ابتدایی با تقریبا ۲۶۲۶۷۵ معلم برای حدود ۸/۲ میلیون دانش آموز، به نهاد آموزشی واگذار شد.
در ایتالیا بیشترین توجه به تحصیلات عالی متمرکز است، ۶ دانشگاه ایتالیایی در قرن ۱۳ و ۵ دانشگاه در قرن ۱۴ تأسیس شدند. قدیمی ترین آنها دانشگاه بولونیا University of Bologna)) است که تاریخ آن به قرن ۱۱ می رسد و بزرگترین دانشگاه ایتالیا ، دانشگاه رم (University of Rome). از دیگر نهادهای آموزشی قابل ذکر دانشگاههایی هستند که در شهرهای باری، فلورانس، جنوآ، میلان، پادو، پروجا، پیسا، سیِنا و تریست، واقع اند. به علاوه برای دانشگاههای دولتی مؤسسات چند رشته ای در میلان و تورین و چندین دانشگاه خصوصی، مستقر هستند. بزرگترین دانشگاه خصوصی دانشگاه کاتولیک قلب مقدس (Catholic University of the Sacred Heart) در میلان، است.
در حدود ۹/۱ میلیون دانشجو بین سالهای ۲۰۰۲-۲۰۰۱ در سطوح آموزشی عالی ایتالیا، ثبت نام شدند.

کتابخانه ها و موزه ها:
ایتالیا از نظر مجموعه های مهم کتابخانه ای، غنی است. کتابخانه های ملی در فلورنس، ناپل (Naples) و رم، در میان بزرگترین و پرارزش ترین کتابخانه ها جای می گیرند. دانشگاههای زیادی نیز دارای کتابخانه های بزرگ هستند. مجموعه های کوچکترِ شاملِ کتابهای خطیِ محلی و کتب منتشره پیش از سال ۱۵۰۱، در اغلب شهرهای ایتالیایی، برپا شده اند.
مجموعه های هنری شناخته شده در دنیا در شمار زیادی از شهرهای ایتالیایی واقع اند. در میان مهمترین موزه های هنری؛ گالری اوفیتزی (Uffizi Gallery) و کاخ پیتی در فلورنس، موزه ی ملی در ناپل و در رم، موزه های کاپیتولاین (Capitoline)، گالری بورگیس (Galleria Borghise) و ویلا جولیا (Villa Giulia)، قرار دارند. شهر واتیکان مجموعه های هنری مهمی رادر موزه ها و کلیساهای کوچک خود دارد که مشهورترین آنها کلیسای سیستین (Sistine) است. نمایشگاه بین المللی دوسالانه از هنرهای بصری در ونیز، دارای شهرت جهانی است.

گردشگری:
اهمیت گردشگری برای اقتصاد ایتالیا در طول ۵۰ سال گذشته به شدت افزایش یافته است و امروز توریسم سهم بیشتری را نسبت به کشاورزی در اقتصاد ایفا می کند. ایتالیا جذابیت های فرهنگی و ملی را توأمان به گردشگر ارائه می دهد. به مانند سالها پیش در قرن ۱۶، تحصیلات یک انگلیسی اصیل تا زمانی که ایتالیا را به عنوان بخشی از آنچه سیاحت باشکوه شهرهای اروپایی نامیده می شد، ندیده بود، نا تمام می ماند. امروز، گردشگران از ایتالیا برای ویرانه های رم و یونان باستان در سیسیل، پیستوم (Peastum) و هرکولانیوم و به خاطر هنر ومعماری قرون وسطی و بیزانس در راوِنا (Ravenna) و ونیز؛ و برای یادواره های مهم رنسانس کشف شده در تاسکانی و بخصوص فلورنس و نواحی اطراف آن، دیدن می کنند. گردش در رم به طور کلی بازدید از دادگاه باستانی، آمفی تئاتر، قصر سلطنتی سنت پیر (Saint Peter) و موزه های و کلیساهای کوچک سیستین در شهر واتیکان، را شامل می شود.
چشم اندازهای ایتالیا متنوع اند و منظره ی باشکوهی سرتاسر نواحی این کشور را فرا گرفته است. نواحی محبوب برای توریست ها بخصوص دریاچه های لامباردی در شمال ایتالیا و شهرهای تپه ای توسکانی و اومبریا، هستند. برای مشتاقین نواحی بیرون شهری پاتوق های ساحلی شامل ریمینی (Rimini) در ساحل آدریاتیک، تورمینا (Taormina) در سیسیل، پاسیتانو (Positano) در خلیج کوچک سورنتو ((Sorrento، سان رِمو ((San Remo د رساحل مدیترانه ای ریویِرا (Riviera)، و ساحل اِسمرالدا (Smeralda) در ساردینی، تعیین شده است. سواحل کالابریا (Calabria) در جنوب، طی سالهای اخیر برای صنعت گردشگری توسعه یافته اند و لی هنوز از رفت و آمد کمتری نسبت به نواحی دیگر بر خوردارند. اسکی و دیگر ورزشهای زمستانی در دولومیتز (Dolomites) و کوههای آلپ در ایتالیا، مورد اقبال هستند.

ارتباطات:
پس از لغو امتیاز انحصاری دولت ایتالیا در سال ۱۹۷۶ برای پخش برنامه، تعداد ایستگاههای کشوری افزایش یافت. هر چند، در اوایل سالهای ۲۰۰۰، شرکت پخش برنامه ای RAI و Mediaset که توسط اولین وزیر سیلویو برلوسکونی (Silvio (Berlusconi ایجاد شد، بیشترین ایستگاههای تلویزیونی کشور را در مالکیت خود قرار داد. حال آنکه شماری از روزنامه های ایتالیا ارتباط کمی با جمعیت این کشور داشتند ، تیراژ کلی در سال ۱۹۹۶، ۶ میلیون و یا ۱۰۴ نسخه برای هر ۱۰۰۰ سکنه، بود. روزنامه های پر نفوذ ایتالیا کوریره دلا سرا و ایل جیورنو در میلان و لا رپوبلیکا در رم و لاستامپا در تورینو هستند. در سال ۱۹۹۷ ایتالیا ۸۸۰ رادیو و ۴۹۹ تلویزیون برای هر ۱۰۰۰ نفر، داشت.