پایداری در شهرهای آمریکایی: ایجاد کلان شهر سبز

توسط ملیحه درگاهی در تیر ۶, ۱۳۹۲

پایداری در شهرهای آمریکایی: ایجاد کلان شهر سبز، متیو اسلاوین
سالهای زیادی از آن زمان نمی گذرد که ایده ی شهر پایدار در ایالات متحده یا هر جای دیگری مورد تمسخر قرار می گرفت و به عنوان هدفی غیر قابل تعریف و دست نیافتنی در نظر گرفته می شد. اگرچه هنوز هم در مورد این مسائل مباحثی مطرح می شود، ولی امروز نسبت به گذشته درک بسیار عمیق تری نسبت به پایداری شهرها وجود دارد. آنچه که تا ده یا پانزده سال گذشته همچون مدی زورگذر به نظر می رسید، امروز به سیاست عمومی جدی و بادوام بدل شده است.
با وجود اینکه اراده ی شهرها برای در پیش گرفتن سیاست های پایداری استحاله و کم رنگ شده است، اما امروز بیش از پنجاه شهر اصلی ایالات متحده که برخی از جنبه های پایداری را دنبال کرده اند توجه ویژه ای نسبت به سیاست عمومی محلی اتخاذ کرده اند. برخی از شهر ها به سیاستهای پایداری به عنوان ساز و کاری برای رسیدن به برابری محیطی و اجتماعی بیشتر نگاه می کنند. دیگر شهرها بر این باورند که رویکردهای پایداری (بویژه پایداری “سبز” و “رشد هوشمندانه”) در مورد توسعه ی اقتصاد محلی معبرهایی را برای زیست پذیری در محیط هایی که در حال حاضر رویکردهای سنتی توسعه ی اقتصادی شکست خورده است، پیشنهاد می کند. صرف نظر از کمکهای دولت فدرال برای توسعه ی اقتصادی و ایجاد مشاغل سبز، به نظر می رسد پایداری در شهرها زنده، جاری و ماندگار است.
پرسشهای تجربی بسیاری در ارتباط با موضوع پایداری شهرها مطرح شده و در این حوزه به تحقیق و مطالعات بیشتری نیاز است، کتاب حاضر نیز از جمله تلاشهای صورت گرفته برای پاسخگویی به برخی از این پرسش هاست. سؤالات بسیار اساسی مطرح هستند: چگونه می توان سیاستهای پایداری طراحی کرد که هزینه ی بیشتری نسبت به بدیل های غیرپایدارانه ی خود نداشته باشند؟ چگونه می توان نهادهای محلی را متقاعد ساخت که سرمایه گذاری طولانی مدت بر جایگزین های پایدارانه، پس انداز دراز مدت پول را به دنبال خواهد داشت؟ کدام یک از برنامه ها و سیاست های خاص بهترین عملکرد را دارد؟ آیا راههایی برای نفوذ مؤثر نهادهای محلی برای همکاری و هماهنگی با شهرداری ها وجود دارد؟ آیا می توان پایداری را به عنوان یک سیاست عمومی محلی، به شیوه ای که قطعا از رشد اقتصادی کوتاه مدت و طولانی مدت حمایت می کند، در پیش گرفت؟ سیاستهای محلی تا چه اندازه و به چه نحوی در ایجاد شهرها و پهنه های کلان شهری پایدارتر نقش ایفا می کنند؟ خرد جمعی بیشتری در مورد اغلب این مسائل وجود دارد، اما تحقیقات راهبردی اندکی در مورد این مسائل و بسیاری از مشکلات مرتبط صورت گرفته است.
بخش مهمی از مطالعات در مورد شهرهای پایدارِ مؤثر در طول ارزیابی های ژرف در باب مسائل، موضوعات و شهرهای خاص، صورت می گیرد. در کتاب حاضر نیز به این مباحث و موضوعات پرداخته شده است. در هر یک از فصل های کتاب یک نگاه ویژه ی شهری به یک برنامه حاصل می شود و یا ابتکاری که ارجاع به جنبه ای خاص از پایداری محلی دارد، مطرح می گردد. هر فصل تحلیل خود را بر خط پرسشی خاص قرار می دهد و به خواننده در جهت دریافت اینکه چرا این “مورد” مهم، تأثیرگذار و انتقال پذیر است، کمک می رساند.
در فصل ۲ متیو اسلاوین (Matthew I. Slavin) و کنت اسنایدر (Kent Snyder) ارزیابی را در مورد سیاستها و برنامه هایی که شهر پرتلند برای حفاظت آب و هوا از طریق کاهش انتشار گازهای گلخانه ای در سراسر شهر اتخاذ کرده است، ارائه می دهند. این مطالعه ی موردی به چندین دلیل از اهمیت برخوردار است. احتمالا پرتلند به نسبت سایر شهرهای ایالات متحده فعالیتهای بیشتری در زمینه ی ایجاد شهر پایدار داشته است. برای دریافتی منسجم و یکپارچه در مورد اینکه یک شهر می تواند چه عملکردهایی در این حوزه داشته باشد، این فصل سطحی از جزئیات را فراهم می آورد که به شکل گیری تلاش های مشابه در مناطق دیگر می انجامد. به علاوه فصل ۲ گواه بر این است که وقتی شهرها به مشکلات ناشی از تشعشعات هوایی توجه نشان می دهند، تا حد قابل توجهی موفق خواهند بود.
در فصل ۳ کریستوفر دیسوسا (Christopher DeSousa) گزارش دست اولی از توسعه ی مجدد پایدار ارائه می دهد که در میلواکی انجام گرفته است. با واگذار کردن بخش قابل توجهی از پایگاههای استخدامی تولیدی، و ساختماها و املاک متروکه ای که به دنبال این واگذاری بوجود آمدند، میلواکی فعالیتهایی را برای بازتعریف نوع طراحی و توسعه ی بخش وسیعی از شهر به شیوه ای که با برنامه های پایداری سازگار باشد، آغاز کرد. این فصل بویژه برای افرادی که چشم انداز خاصی نسبت به توسعه ی مجدد ندارند بسیار مناسب است. در فصل ۴ جاناتان فینک (Jonathan Fink) تلاشهایی را که برای گسترش صنایع فنآوری سبز به عنوان استراتژی اصلی اقتصاد محلی در شهر فونیکس انجام گرفته را بررسی می کند. وی بیان می کند که چنین عملکردهای راهبردی در رابطه با توسعه ی اقتصادی ضمانتی برای موفقیت نیست. توسعه ی اقتصادی در هر شرایطی دشوار است و ساختن یک اقتصاد سبز نه آسان و نه لزوما موفقیت آمیزتر از توسعه اقتصادی سنتی است.
در فصل ۵ گریت ناپ (Gerrit Knaap) و همکاران وی در دانشگاه مریلند بررسی متمرکزی را در ارتباط با ساختمان سبز با تضمین LEED (مدیریت انرژی و طراحی محیطی) در پایتخت آمریکا به انجام رسانیدند. آنان به واشنگتن دیسی و محیط اطراف آن به عنوان مناطق پیشرو حرکت به سمت برنامه ریزی و توسعه ی ساختمانهای LEED نظر انداختند و اینکه چگونه جنبش ساختمان سازی سبز محصول همگرایی میان سیاست گذاران بخش عمومی و توسعه گران بخش خصوصی است. با وجود اینکه پروسه ی ایجاد ساختمان های سبز معنای خاص خود را یافته است، نویسندگان بر این عقیده اند که احتمالا عالی ترین منفعت بر حسب ایجاد شهرهای پایدار در آینده از طریق گسترش قواعد LEED در طراحی و توسعه ی الگوهایی با گستره ی وسیع استفاده از زمین، تراکم، حمل و نقل و زیرساخت شهری، حاصل می شود.
فصل ۶ که توسط آرون گلوب (Aaron Golub) و جیسون هندرسن (Jason Henderson ) نوشته شده است به مسئله ی بسیار مهمی در این رابطه اشاره دارد که چه فعالیتهایی می توان برای ایجاد تعلق کمتر مردم به وسائط نقلیه ی موتوری، چنانچه در مورد سانفرانسیسکو تشریح شده، انجام داد. متأسفانه بسیاری از شهرها تصدیق کرده اند که رسیدگی به این چالش غیر ممکن است. بویژه به دلیل ارتباط بین استفاده از وسائط نقلیه ی موتوری و آلودگی هوا، پیدا کردن راههای جایگزین برای نقل و انتقال جغرافیایی اهالی شهر از اهمیت بالایی برخوردار است. این فصل گزینه های خوبی را برای شهرهایی که در فکر راههای جایگزین هستند فراهم می آورد. فصل ۷ نیز که توسط متیو اسلاوین، دوگ کدیگا (Doug Codiga) و جیسون زیلر (Jason Zeller) نوشته شده بر فعالیتهایی تمرکز دارد که توسط هنوللو (Honolulu) برای تبدیل شدن به یک شهر خودکفا به لحاظ انرژی، از طریق توسعه ی منایع تجدیدپذیر انرژی، انجام شده است.
فیلادلفیا در بافت کلان شهری بزرگتر خود زمینه ای را برای لین ماندرانو (Lynn Mandarano ) فراهم آورده تا در فصل ۸ مطالعه ای را در مورد مدیریت سیلابها به شیوه ای پایدار، ارائه دهد. فیلادلفیا مطالعه ی موردی مهمی را در ارتباط با پایداری به طور وسیع ارائه داده، زیرا این شهر چنین مسیر طولانی را در یک دوره ی زمانی نسبتا کوتاه طی کرده است. از زمان انتخاب مایکل نوتر به عنوان شهردار، شهر مدیریت جدی و مسائل سیاسی مرتبط با پایداری را متقبل شده است که از جمله شامل تقسیم آب، فاضلاب و کنترل سیلابها می باشد. نیویورک سیتی نیز همچون فیلادلفیا گامهای بلندی در جهت تبدیل شدن به یک شهر پایدارتر برداشته و در این مسیر از سایر شهرهای آمریکای شمالی پیشی گرفته است. به دلیل تلاشهای بسیاری که نیویورک در این زمینه انجام داده است دو فصل از کتاب به بخشهای ویژه ای از این فعالیتها پرداخته است. در فصل ۹ تیمن مک پرسن (Timon McPherson ) مطالعه ی موردی را در رابطه با فعالیتهایی که شهر برای حفاظت و بهبود فضای سبز شهری از طریق اعاده ی ناحیه ی جنگلی شهر انجام داده، ارائه کرده است. در فصل ۱۰ نیز نوین کوهن (NevinCohenn ) و جنیفر اُبادیا (Jennifer Obadia) به بررسی اینکه چگونه نیویورک از طریق اعتدال در ذخیره غذایی؛ امنیت غذایی و سیستم غذایی پایدار ایجاد کرده است می پردازند.
هر یک از این فصل ها تحلیل های عمیق و مهمی در مورد برنامه های شهری خاص ارائه می دهند. فصول کتاب در کنار یکدیگر تصویر غنی را از موقعیتهای عالی که بر پایداری و حیات شهرها تأثیر گذار است، به نمایش می گذارند. این قبیل پژوهشها برای مدیران شهری که در نظر دارند برنامه های پایداری را در بافتها و فضاهای شهری پیاده کنند، بسیار کمک کننده خواهد بود.
فهرست مطالب:
فصل ۱. گسترش جنبش پایداری شهری در آمریکا
فصل ۲. برنامه ریزی عملکردی راهبردی در ارتباط با آب و هوای شهر پرتلند
فصل ۳. نوسازی منطقه ی صنعتی: تبدیل دره ی مینومنی (Menomonee Valley) میلواکی از یک محوطه ی متروکه به فضایی سبز برای کار و بازی
فصل ۴. فونیکس، نقش دانشگاه و سیاستهای فنآوری سبز
فصل ۵. LEED در پایتخت کشور: سیاست و چشم انداز برنامه ریزی در مورد ساختمان سبز در واشنگتن، دی.سی.
فصل ۶. سبز سازی حمل و نقل در سن فرانسیسکو
فصل ۷. باد، موجها و توان الکتریکی: ایجاد آینده ی انرژی پاک برای هنلولو
فصل ۸. آبهای پاک، شهر پاک: مدیریت سیلابهای به صورت پایدار در فیلادلفیا
فصل ۹. به سوی نیویورک سیتی پایدار: سبزسازی از طریق احیای جنگل شهری
فصل ۱۰. سبزسازی ذخیره غذایی در نیویورک
فصل ۱۱. پایدرای هم اکنون در چه مرحله ای قرار دارد: گرایش های معاصر و چشم اندازهای آینده