کار میدانی مردمنگارانه نویسنده در این مقاله متمرکز بر غذا، خوردن و حس چشایی در مناسک محرم در مناطق مرکزی و جنوب شرقی و غربی شهر تهران است. غذا و خوردن جایگاه مناسکی خاصی در مناسک محرم و به ویژه روزهای نهم و دهم آن دارند، تقریباً اغلب شرکتکنندگان این مناسک بزرگ یا غذا تهیه میکنند یا غذا میخورند. بدین ترتیب ادراک حسی درگیر در خوردن غذا همچون عملی مناسکی است که امر قدسی را از خلال رفتارها و باورهایی از جهان بیرون جامعه به جهان درون بدن هدایت میکند. چشیدن غذای نذری، همانند لمس کردن ضریح امامان، شخص را واجد تجربه ای میکند و به او میفهماند که چگونه میتوان با عمل خوردن وارد فرایندهای فرهنگی شد.
این دقیقاً از طریق ادراکات حسی است که یک فرهنگ میتواند به واقعیترین شکل ممکن توسط اعضای خود درک شود و از میان اینها شاید چشیدن مهمترین و عمیقترین عمل فیزیکی است که میتواند به بهترین وجهی فرهنگ را به فرد بفهماند و بچشاند. بسترهای مناسکی و حیات روزمره مز ه ها و غذاها را با خود همراه میسازند تا غذاواره یا رخداد چشایی مناسب خودشان را پدید آورند، غذاوارهای که حال و هوا یا اتمسفر رخدادها را میسازد و از این طریق به تجربه شرکتکنندگان شکل میدهد. بدین ترتیب خوراکیها در زندگی اجتماعی چیزهای بسیاری را به خود متصل میکنند و لذا به هنگام مصرف، همه این شبکه های ارتباطی بین غذا و مابقی جامعه به کار میافتند و غذا خوردن را تبدیل به تجربه ای میکنند که در آن مجموعه ای از چیزهای اجتماعی وارد میشوند.
نوشته‌های مرتبط
برای خواندن متن کامل مقاله فایل پیوست را دانلود کنید.
