پرونده ی «ایران درّودی» (قسمت اول)
گردآوری و تنظیم : هانیه کرمیان
نوشته‌های مرتبط
نقاشی عصیان من است و شکیبایی من …
از پذیرش سرنوشتی که تلخ ترین ها را به من شناساند، بهترین باورهای رنگینم را ساختم…
این پرونده،کوششی است در جهت فراهم آوردن آنچه که از نقاش ایرانی،ایران درودی،در مطبوعات و رسانه ها به چاپ رسیده است..منطق طبقه بندی در مجموعه ی پیش رو،بر اساس یک نظم موضوعی و تاریخی از نوشتارهای موجود در ذیل تقسیم بندی های کلی تری از مطالب در دسترس است. از آوردن برخی از نوشته ها و مطالب در مورد این شخصیت به دلیل نبود منبع معتبر نیز اجتناب صورت گرفته و در پاره ای متون به دلیل قدیمی بودن آن ها،تصاویر چاپ شده قابل رویت نبوده و به همین علت از آن ها در متن استفاده نشده است.
فهرست مطالب
الف-معرفی نامه
۱-بیوگرافی
۲-تلاقی زندگی و هنر:
۲-۱-بیرون از فاصله ی دو نقطه/ فریدون مشیری-۱۳۷۶
۲-۲-نقاشی ایران درودی:هنرمند معاصر ایران/حسن موریزی نژاد-۱۳۸۵
ب-آثار ایران درودی؛ نقد و تحلیل
۱-قصه ی انسان و پایداری اش/آلبرت کوچویی-۱۳۴۸
۲-دیالکتیک رنگ ها/مهین بهرامی-۱۳۵۲
۳-یک نگاه(یک تصویر،یک تحلیل)/جواد مجابی-۱۳۸۵
۴-دو تفسیر متفاوت از یک نمایشگاه :
۴-۱-میعان حضوری بخارگونه (اندر خطرات تفاسیر ادیبانه و تعابیر شاعرانه در باب هنرهای تجسمی-به بهانه ی نمایش آثار ایران درودی در موزه ی هنرهای معاصر تهران)/احمدرضا دالوند-خرداد ۱۳۸۷
۴-۲-نقد(هنرهای تجسمی): ایران درودی،نقاش حکمت مغانی(تفسیری بر نمایشگاه مروری بر آثار ایران درودی در موزه هنرهای معاصر)/سهراب هادی-تیر ۱۳۸۷
ج-گفت و گو ها
۱-ایـران درودی:اعتراض هنرمندان به بی‌ینال ونیزتنها شانس حفظ هنر از سقوط در ابتذال و بازار تجارت اسـت/۱۳۴۷
۲-گفتگو با ایران درودی(به بهانه ی انتشار کتاب در فاصله ی دو نقطه)/مهین خدیوی،۱۳۷۶
۳-دو گفتگو به بهانه ی نمایشگاه درودی در موزه ی هنرهای معاصر تهران-۱۳۸۷ :
۳-۱-ایران درودی: «خودم دیگر نقاشی شده‌ام»/ایرج ادیب زاده
۳-۲-گفت وگو با ایران درودی،هنرمند نقاش/آرش نصیری
۴-«ما نگفتیم؛ تو تصویرش کن»(جهان آرمانی نقاش صاحب سبک معاصر در گفت‌و گو با ایران درودی)/پژمان موسوی-۱۳۸۹
۵-«دالی ادا در نمی‌آورد»(روایت ایران درودی از دیدار با سالوادور دالی)/مرجان صائبی-۱۳۹۰
۶- گفت وگو با «ایران درودی» نقاش: منتظر حمایت دولت نباشیم/عسل عباسیان-۱۳۹۴
۷-جرئت و عشق شرط اول است/بهمن ۱۳۹۵
۸-«من با آنچه باور ندارم،سازش نمی کنم»/گلنساء اردلان فر/۱۳۹۵
۹ -در فاصله‌ی دو نقطه…!» نقاشی من است با کلمات/۱۳۹۵
د-درباره ی او
۱-«ایران عاشق ایران»(دیدار با ایران درودی در خانه‌ای که زیبایی از در و دیوارش می‌ریزد)/المیرا حسینی-۱۳۹۴
۲- ۵ هنرمند ایرانی نشان صلح گرفتند/۱۳۹۵
۳- «سکوت گندم» (یادداشتی به احترام هفتاد سال فرهنگ سازی ایران درودی)/مهدی وزیربانی-۱۳۹۵
۴-نقطه نظراتی مختصر درباره ی درودی/کوکتو،رودریگز،رامیرس،الگار،لوتن،طاهری
ه-نوشته های کوتاه
۱-نقطه عطفی در تاریخ هنر معاصر ایران : نگارخانه ای به وسعت یک شهر/۱۳۹۴
۲- دیگر مرثیه تو را نخواهم خواند، تعالی تو را خواهم سرود(برای عباس کیارستمی)/۱۳۹۵
۳-نامه ی سرگشاده به آقای دونالد ترامپ/۱۳۹۵
۴-تابلوی نفت به روایت درودی
الف-معرفی نامه
۱-بیوگرافی
منبع:ویکی پدیا
https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86_%D8%AF%D8%B1%D9%88%D8%AF%DB%8C
ایران درودی (متولد ۱۱ شهریور ۱۳۱۵ در مشهد) نقاش برجسته ایرانی است. او همچنین کارگردان، نویسنده، منتقد هنری بوده و به عقیده برخی پیرو مکتب فراواقع‌گرایی (سورئالیسم) است.درودی همچنین کارگردان و تهیه‌کننده چند فیلم مستند و کوتاه برای تلویزیون بوده‌است. درودی در ۱۹۷۰ به درخواست دانشجویان دانشگاه صنعتی شریف به تدریس تاریخ هنر در این دانشگاه پرداخت.
زندگی نامه
ایران درودی در ۱۱ شهریور ۱۳۱۵ در خانواده‌ای اشرافی در خراسان به‌دنیا آمد. پدرش خراسانی بود و مادرش قفقازی. تبار پدری‌اش پشت در پشت بازرگان بودند و مادرش به همراه خانواده بعد از انقلاب اکتبر و تشکیل کشور شوروی از قفقاز به ایران مهاجرت کردند.در کودکی با خانواده به اروپا سفر کرد و از شهرهای مختلف اروپا دیدن کرد،وقتی جنگ جهانی دوم شروع شد خانواده او در هامبورگ زندگی می‌کرد و با شروع جنگ به ایران بازگشتند و مدتی در مشهد زندگی کردند و بعد به تهران آمدند و ساکن تهران شدند. درودی در حالی که در مدرسه درس می‌خواند به دلیل علاقه به نقاشی به کلاس‌های آزاد طراحی و نقاشی هم می‌رفت. وی در سال ۱۹۵۴ برای تحصیل در رشته نقاشی در دانشکده بوزار در پاریس به تحصیل مشغول شد و در سالهای ۱۹۵۴ تا ۱۹۵۸ به یادگیری هنر در آموزشگاه‌ها و دانشکده‌های گوناگون پرداخت: مدرسه هنرهای زیبای پاریس (بوزار)، مدرسه لوور پاریس، دانشکده سلطنتی بروکسل (ویترای)، انیسیتوی آر. سی. آی نیویورک (رشته تهیه و کارگردانی برنامه‌های تلویزیون). پس از پایان تحصیلات به ایران بازگشت و در اردیبهشت ۱۳۳۹ آثارش در تالار فرهنگ تهران به نمایش گذاشته شد.
در سالهای دهه چهل خورشیدی در شهرهای مختلف اروپا آثار خود را در گالری‌های مختلف به نمایش گذاشت و سپس به آمریکا رفت. در آمریکا با پرویز مقدسی کارگردان تآتر و سینما آشنا شد و با یک‌دیگر ازدواج کردند. هر چند دوران زندگی مشترک این دو طولانی نبود و با مرگ زود هنگام مقدسی به پایان رسید اما تاثیر بسیار عمیقی بر درودی گذاشت و او دیگر هرگز ازدواج نکرد.
ایران درودی تا کنون در بیش از ۵۶ نمایشگاه آثار خود را به دید عموم گذاشته‌است و با نوشتن کتاب «در فاصله ی دو نقطه» به نویسندگی نیز روی آورده‌است.
سبک کاری او
برخی از منتقدین معتقدند که سبک وی در نقاشی به پیروی از مکتب فراواقع‌گرایی (سورئالیسم) است.اما خود او و تعدادی از متخصصان بر این عقیده¬اند که درودی،سبک خاص خودش را دارد. مناظر غالب در آثار درودی بیشتر حاشیه کویر و گلهایی‌ست خاص با دیوارهایی شیشه‌ای و افق که به آثار وی فضایی خاص و عمیق بخشیده‌است.
سال شمار فعالیت های هنری
نمایشگاه های گروهی
بیش از ۲۰۰ نمایشگاه گروهی درکشورهای ایران ، فرانسه ، بلژیک ،سویس، امریکا، مکزیک ، ژاپن استرالیا و همچنین نمایشگاهایی با هنرمندان ایرانی در ایران ، فرانسه ، امریکا ، کانادا ، مونوکو ، آلمان و امارات متحده عربی .
نمایشگاه‌های فردی
۱۳۳۷ (۱۹۵۸) – مرکز هنرهای میامی بیچ.
۱۳۳۷( ۱۹۵۸) – دانشگاه کلمبیا، آمریکا.
۱۳۳۸( ۱۹۵۹) – هتل هیلتون، تهران.
۱۳۳۸( ۱۹۵۹) – تالار فرهنگ، تهران.
۱۳۳۸( ۱۹۶۱) – انجمن ایران و امریکا، تهران.
۱۳۴۰( ۱۹۶۱ )- تالار فرهنگ، ایران.
۱۳۴۲( ۱۹۶۳) – موزه ایکسل، بروکسل.
۱۳۴۳( ۱۹۶۴) – گالری سنتاماریا پیزا، میلان.
۱۳۴۳( ۱۹۶۴) – گالری بورخس، تهران.
۱۳۴۴( ۱۹۶۵ )- انجمن ایران و آمریکا، تهران.
۱۳۴۸( ۱۹۶۹) – گالری نگار، تهران.
۱۳۴۹( ۱۹۷۰ )- هتل هیلتون، تهران.
۱۳۴۹( ۱۹۷۰) – دانشگاه صنعتی شریف، تهران.
۱۳۵۱( ۱۹۷۲ )- انستیتو گوته، تهران.
۱۳۵۲( ۱۹۷۳ )- گالری «اسپس ۲۰۰۰» نیویورک.
۱۳۵۲( ۱۹۷۳ )- انستیتو گوته، آبادان، شیراز، مشهد، اصفهان.
۱۳۵۲( ۱۹۷۳) – گالری دروان، پاریس.
۱۳۵۲( ۱۹۷۳) – گالری آرتیوم آرتیست، ژنو.
۱۳۵۳( ۱۹۷۴ )- گالری ۲۱، زوریخ.
۱۳۵۳( ۱۹۷۴)- شرکت ملی نفت ایران. آبادان.
۱۳۵۳( ۱۹۷۴ )- دانشگاه فردوسی مشهد.
۱۳۵۴( ۱۹۷۵) – گالری درودی، تهران.
۱۳۵۴( ۱۹۷۵) – گالری دروان، توکیو.
۱۳۵۴( ۱۹۷۵ )- گالری «لاگالریا»، مکزیکوسیتی.
۱۳۵۵( ۱۹۷۶ )- گالری اریتاژ، تورنتو.
۱۳۵۵( ۱۹۷۶ )- موزه ی هنرهای زیبا، مکزیکوسیتی.
۱۳۵۵( ۱۹۷۶) – دانشگاه فردوسی مشهد.
۱۳۵۵( ۱۹۷۶ )- دانشگاه اصفهان.
۱۳۵۵( ۱۹۷۶) – آبادان، شرکت ملی نفت ایران.
۱۳۵۵( ۱۹۷۶) – تلویزیون ملی ایران، شیراز.
۱۳۵۵( ۱۹۷۶ )- گالری الکساندر، تهران.
۱۳۵۷( ۱۹۷۸)- باشگاه نخست وزیری تهران.
۱۳۵۷( ۱۹۷۸) – هتل انترکنتیناتال، ژنو.
۱۳۶۱(۱۹۸۲)- گالری موت، ژنو.
۱۳۶۶( ۱۹۸۷) – گالری بایول، پاریس.
۱۳۶۷( ۱۹۸۸ )- سالن رولان گاروس، پاله دوشایو، پاریس.
۱۳۶۷( ۱۹۸۸ )- استودیو کیو، نیوجرسی.
۱۳۶۷( ۱۹۸۸) – گالری آرت دکور، واشنگتن دی. سی.
۱۳۶۸(۱۹۸۹ )- فرست کردیت بانک، لوس آنجلس.
۱۳۷۰( ۱۹۹۱) – مرکز فرهنگی M. O. R. C، A پاریس.
۱۳۷۰( ۱۹۹۱) – بنیاد فرهنگی ایران، دوسلدرف.
۱۳۷۱( ۱۹۹۲ )- مجموعه فرهنگی آزادی، تهران.
۱۳۷۱( ۱۹۹۲) – گالری سپهری، تهران
۱۳۷۳( ۱۹۹۴ )- گالری ۵۴، نیویورک
۱۳۷۳( ۱۹۹۴ )- سازمان ملل، نیویورک
۱۳۷۴( ۱۹۹۵) – نگارخانه برگ، تهران.
۱۳۷۸( ۱۹۹۹ )- گالری «حوریان» سانفرانسیسکو.
۱۳۷۸( ۱۹۹۹) – دانشگاه «ویرجنیا تک» ویرجنیا، امریکا.
۱۳۷۸( ۱۹۹۹) – دانشگاه U. C. L. A. لس‌آنجلس.
۱۳۸۱( ۲۰۰۲ )- خانه هنرمندان، تهران.
۱۳۸۱( ۲۰۰۲) – موزه هنرهای معاصر، اصفهان.
۱۳۸۲( ۲۰۰۳) – گالری پگاه، کرمان
۱۳۸۷( ۲۰۰۸) – موزه هنرهای معاصر، تهران
۱۳۸۸( ۲۰۰۹ )- گالری شیرین، تهران.
ادامه دارد…