حضور و عملیان نظامی ایالات متحده ی آمریکا در افریقا طی ۲۰۱۲ ـ ۲۰۱۳
TomDispatch برگردان عاطفه اولیایی
نوشته‌های مرتبط
پانزده سال از جنگ افغانستان می گذرد و ایالات متحده ی آمریکا هنوز از این کشور خارج نشده وتصمیم اوباما در حفظ ۸۴۰۰ نفر نظامی در این کشور، وجشان را متوقف کرده است. مآموریت آنان همراهی هوایی و زمینی، با متحدین افغان است. در عین حال طالبان قدرت می گیرد و نسبت به زمان اشغال افغانستان، یعنی سال ۲۰۰۱ نیز مناطق بیشتری را در اختیار دارد.
سیزده سال پیش، جرج بوش و همراهان به رؤیای در اختیار گرفتن نفت عراق، این کشور را با خاک یکسان کردند و در حال حاضر بیش از ۶۰۰۰ نظامی و هزاران پیمانکار خصوصی به علاوه ی حملات هوایی (به منظور تلاشی داعش)، هنوز عراق را در اشغال خود دارند.
آوریل امسال، اوباما ۲۵۰نفر نیروی ویژه را برای تعلیم و کمک به نظامیان محلی علیه بشار اسد به سوریه فرستاد. سه جنگ بی نتیجه ! البته نتیجه ای که قرار بود اهداف این جنگ باشد. زیرا ایجاد عدم ثبات، جنگ های فرقه ای، و نفت ارزان، همه عاید شدند!
ناتو و لیبی در ۲۰۱۱، را فراموش نکنیم که دست داعش را در این منطقه نیز گشود، و البته که برخورد با آن ها فقط از طریق حملات هوایی و نیرو های ویژه ممکن دانسته شد!! همراهی با عربستان در جنگ یمن و حملات پهبادی به این کشور را هم به یاد بیاوریم. جمعا هفت جنگ در خاور میانه ی بزرگ، هدیه ی اوباما به رئیس جمهور بعدی است و داعش هم هنوز سربازگیری می کند.
علیرغم فاجعه ی اتخاذ سیاست اولویت حملات نظامی که طی پانزده سال گذشته نه تنها ثمری نداشنه، بلکه اوضاع را وخیم تر هم کرده است، آفریقا محل تمرکز جنگ های آینده ی ایالات متحده خواهد بود. رسانه ها به طور غریبی بر کشتار های جمعی اخیر تروریست ها تمرکز می دهند. قالب ارایه ی خبر نیز روشن است: اعلام خبر، ابراز این که آمریکا دچار کوبه ای شدید شده است، و طرح این سؤال که : قدم بعدی تروریسم چیست؟ سپس پخش ویدیو هایی که با تلفن هوشمند از چهره های گریان عابرین گرفته شده، بیان انگیزه های تروریست ها، نقدی از متخصصین ، گزارشی از بازپرسی های اف بی ای، مراسم عزاداری با حضور مشاوران روانی و به نوعی ربط حمله به داعش ، و با یاغی ای تک رو . و البته در دوره ی مبارزات انتخاباتی ، اظهارات اوباما، ترامپ و کلینتن نیز اضافه می شود. نحوه ی گزارش گویی خود خبر است به طوری که دیگر خبر حمله و خود حمله از یکریگر متمایز نیستند. هدف این نوع خبر دهی مسحور و مستأصل کردن بیننده است و البته موفق نیز بوده است. این را هم فراموش نکنیم که چنین رسانه ای کردن، حملات آتی را نیز نشویق می کند. گویی هیچ مورد دیگری برای خبر در دنیا وجود ندارد. و چنین شیوه ی خبر دهی از یک شبکه به دیگر شبکه ها سرایت کرده و به راحتی اخبار حملات نظامی ایالات متحده را تحت اشعاع قرار می دهد: به عنوان مثال این که میدان تمرکز جنگ آتی ایالات متحده، آفریقا خواهد بود.
آیا ارتشبد دیوید رودیرگز، که در شرف بازنشتگی است، در باره ی شدت و تعداد عملیات در آفریقا، حقیقت را ابراز کرده است؟ سابقه ی وی با شرکت در حمله به پاناما شروع شده، و از عراق، افعانستان و بسیاری عملیات دیگر گذشته است. در سال ۲۰۱۱ ، وی سومین رهبر عملیات آفریکام شد. گسترش نیروی نظامی آمریکا در آفریقا باور نکردنی است. نه تنها در عراق بلکه در یمن، سوریه، سومالی و لبیی به رهبری عملیات پرداخته است. لیکن خدمت وی در ارتش مصادف بوده است با افزایش حملات تروریستی، از مالی گرفته تا بورکینا فاسو و اخیرا در ساحل عاج . گزارشات وی به کنگره مملو از آمار های متضاد است. با این حال حتی با کوشش وی در کم اهمیت جلوه دادن عملیاتش در آفریقا، طبق آمار، در ۲۰۱۴، وی ۶۸ عملیات، ۱۱ عملیات مشترک، و ۵۹۵ عملیات امنیتی را در آقریقا تأئید کرده است. یعنی تقریبا روزی دو عملیات که نسبت به سال ۲۰۰۸، افرایشی برابر ۳۰۰ درصد بوده است. ناقدین معتقدند حدود ۲۰۰ حمله در سال ۲۰۱۴ گزارش نشده است. آفریکام، با استفاده از شیرین واژه هایی نظیر ا«حفظ و استحکام رابطه با دولی که در پی اسقرار امنیت در آفریقا هستند» این عملیات را توصیف و به عموم عرضه می کند. وجود حملات گزارش نشده، ماهیت عملیات آفریکام را مورد سؤال قرارا می دهد. این نهاد متهم به مخفی کاری حتی در برابر مسؤلین اموراست.
از ۲۰۰۷ ، سال تأسیس آفریکام، تعداد پایگاه های نظامی ایالات متحده در آفریقا، مخفیانه و بدون سرو صدا ولی به سرعت افرایش یافته اند. و البته تا زمانی هم که آفریقا به طور آشکار تری در آتش جنگ نسوزد وشراکت و مسؤلیت ایالات متحده در آن عیان نشود، ، هیچ رسانه ای نیز در این مورد خبری پخش نخواهد کرد. کسی نیز در مورد « جاده ی ادویه» که خبری از دارچین ، نمک و-فلفل در آن نیست، سخن نمی گوید. از جیبوتی تا اتیوپی، از خلیج ماندا، گارسیا، مومباسا در کنیا تا کامپالا و انتبه در اوگاندا، از بنگویی و جما در جمهوری آفریقای مرکزی، نزرا در سودان جنوبی ، دیر دعوا در اتیوپی و پایگاه لمونیه در جیبوتی، سایه ی جنگ در آفریقا گستره شده است. در بین مناطق ذکر شده فقط پایگاه لمونیه ( تأسیس:۲۰۰۳)، با ۲۰۰۰ مأمور رسما متعلق به ایالات متحده است. در سایر موارد، کارمندان سفارتخانه ها، تحت پوشش و طی مآموریت های کوتاه مدت، ، عملیاتی در ۲۱ دفتر مشارکت های امنیتی به پیش می برند.
در دوره ی ریاست جمهوری اوباما، عملیات در آفریقا بسیار پبشتر شده است. تنها پارسال، جنگ لیبی، حملات پهبادی و استفاده ار پایگاه های جیبوتی، اتیوپی و سیشل در اقاینوس هند، با حمایت سی کشتی جنگی، عملیات سیا در سومالی و آموزش نظامیان این کشور، سرازیر شدن منابع مالی هنگفت برای عملیات ضد تروریستی، نسخه ای برای جنگی کلاسیک و تمام عیار است. و این تنها اول کار است!
پس از اا سپتامبر، نظامیان آمریکا از سه راه به آفریقا وارد شدند: آسیای جنوبی ( عمدتا از افغانستان)، خاور میانه ( عمدتا از عراق) و شاخ آفریقا. در حال حاضرایالت متحده آمریکا چه مستقیما و چه به طور نیابتی در عملیات نظامی و مراقبتی شرکت دارد: القاعده در شمال آفریقا، بوکوحرام در نیجریه، لیبی پس از قذافی، جمهوری آفریقای مرکزی، کنگو، سودان جنوبی، مالی ( النصر الدین ) و الشهاب در سومالی، شبه جزیره ی عربستان، خلیج عدن و یمن. و به این ها پیمان کار ها را در انتبه،و نیز اوگاندا، پهباد ها را در اتیوپی و سیشل را نیز در اقیانوس هند اضافه کنیم. هواپیما های آمریکایی نیز مرتبا بر فراز مالی، موریتانی و صحرا نیز در پرواز های مراقبتی اند. با اضافه کردن عملیات آموزشی ارتش دیگر کشورهای آفریقایی ( به علاوه ی کشور های بالا) ، مانند مودوگوبو در بوروندی، جیبوتی، الجزایر، چاد، موریتانی، نیجریه و تونس، سنگال، آفرقای جنوبی، بوتسوآنا، لسوتو را هم اضافه کنید و تمامی افریقا در اختیارنیروی نظامی ایالات متحده است. در مجموع پنج هزار نظامی و کارمند وزارت دفاع در آفریقا حضور دایمی دارند. سال دیگر سه هزار نظامی دیگر به این تعداد اضافه خواهند شد.
استخدام شرکت های خصوصی ( به خصوص شرکت های هوایی) برای جاسوسی از سال ۲۰۰۹ روال عادی کار ایالات متحده ـ پنتاگون است. نوسازی فرودگاه در اتیوپی به هدف آماده سازی آن برای پرواز های پهبادی است. طبق قراردادهای نظامی، در آینده ی بسیار نزدیک، پنجاه میلیون دلار در پروژه های جدید منجمله اردوگاه سیمبا در کنیا در نظر کرفته شده است. تآسیسات پژوهش طبی در مصر و جیبوتی نیز در خدمت ارتش اند.
چنین برنامه های نظامی، طبعا به هدف ایفای نقشی تعیین کننده در سیاست داخالی این کشور هاست. در قرن بیست و یکم، این برنامه ابتدا از مالی شروع شد. این اولین گام ها و به هیچ وجه آخرین آن ها نیست. اخبار آفریقا طی سال ها رسانه ها را تغذیه خواهند کرد.
۰ ۰ ۱ ۴ ۲۳ self 1 1 26 14.0 Normal 0 false false false EN-US JA X-NONEhttp://www.tomdispatch.com
شرح نقشه
Green markers: U.S. military training, advising, or tactical deployments during 2013
Yellow markers: U.S. military training, advising, or tactical deployments during 2012
Purple marker: U.S. “security cooperation”
Red markers: Army National Guard partnerships
Blue markers: U.S. bases, forward operating sites (FOSes), contingency security locations (CSLs), contingency locations (CLs), airports with fueling agreements, and various shared facilities
Green push pins: U.S. military training/advising of indigenous troops carried out in a third country during 2013
Yellow push pins: U.S. military training/advising of indigenous troops carried out in a third country during 2012
*****************
این مطلب بخشی از کتابی است که به زودی از طرف انتشارات انسان شناسی و فرهنگ منتشر خواهد شد. نقل قول و هر گونه انتشار این مطلب بدون اجازه کتبی و رسمی موسسه انسان شسی و فرهنگ ممنوع و قابل پیگرد قانونی است. متن منتشر شده برای جلوگیری از تقلب های احتمالی فاقد منابع درونی بوده و بخش هایی از متن اصلی در آن خذف شده است یا بدون آنکه به اثر خدشه ای وارد شود تغییر کرده اند. متن نهایی و کامل در شکل کتاب منتشر خواهد شد.
۰ ۰ ۱ ۱۱۵۴ ۶۵۷۸ self 54 15 7717 14.0 Normal 0 false false false EN-US JA X-NONE*****************
