رزمن، پاول و ویزگراو، برگردان پرستو جوزانی
گونه ی خاصی از هنرهای تجسمی شامل تزیین بدن انسان است. مردم تمام دنیا “از پوست به عنوان یک سطح برای بیان هنری استفاده می کنند و خود را با تزئیناتی می آرایند که حامل طیف وسیعی از معانی است” (Reichel-Dolmatoff 1998: 12). پیام های منتقل شده با تزئینات بدن در گستره ی موقعیت هایی درباره ی جامعه، اقتصاد، یا طبقه و رده ی سیاسی، مراحل مختلف زندگی، و برای انتساب آنها به تقدس و کفر است. تزئینات بدن باید همیشه درون یک بافت فرهنگی بررسی شود که ممکن در طول زمان به منظور رمزگشایی معانی آنها تغییر کند. برای نمونه، خالکوبی مائوری،[۱]که با ابزاری اسکنه مانند همراه با احترام و هزینه ی کار بالا در یک دوره از سال انجام می شد، نمود بسیار معناداری از فرهنگ مائوری تا قرن ۱۹ بود. امروزه، مائوری ها از همان طرح های خالکوبی برای جشن استفاده می کنند، اما آنها [طرح ها] را با رنگدانه به کار می روند.
نوشته‌های مرتبط
خالکوبی یا پیرایش پوست شکلی از پیرایش بدن است. همین طور، بخشی از دسته ی بزرگ تر، و مرتبط با سایر عرف ها مانند کشیدن دندان های پیش (که در بین برخی جوامع شرق آفریقا رخ می دهد)، بریدن یک مفصل انگشت (توسط برخی جوامع پلین[۲] انجام می شود)، یا ختنه است. ساده ترین شکل از پیرایش پوست تیغ زنی است، سنتی گسترده که به طور نوعی در [مراسم] ورود رخ می دهد. کودک، زن یا مرد، در طی مراسم ورود “دوباره متولد” ی است، که به وضعیت قبیله ای سپرده می شود. تیغ زنی، بنابراین، شامل تغییر شکل از طبیعت و پوست بدون نشانه ی فردی، به فرهنگ، با نشانه های قبیله ای آن می شود. تیغ زنی پیچیده [شامل] خالکوبی می شود، [که] شکلی از هنر [است]. خالکوبی صورت مائوری و خالکوبی کل بدن مارکوسان[۳] ها بدون شک از بدن به عنوان “بوم نقاشی” برای هنر خود استفاده می کنند. هم زمان فردی که خالکوبی می شود از آزمون دردناک ورود عبور می کند (Atkinson: 2003:52).
تزئینات بدن، یا پیرایش بدن آن طور که گاهی نامیده می شود، در جامعه ی مدرن آمریکا نیز انجام می شود. خالکوبی و سوراخ کردن راه های رایج تزئینات بدن هستند. هویت[۴] بین تغییر شکل بدن و تبدیل مذهبی یک توازی می بیند چونکه چنین خود-دگرگونی به منظور اثر گذاری، اعمالی برای خود-تبدیلی، راه هایی برای ساختن هویت جدید، یا بیان فردیت کسی یا پیوستگی با یک گروه خرده-فرهنگ خاص جایگزین، است (۱۹۹۷: ۳, ۴). خالکوبی بدن با یک سوزن داغ، [که] اصولاً با شگفتی سیرک در آمریکا پیوسته است، در طبقه ی پایین و کارگران یقه آبی در آغاز قرن بیستم مقبولیت عام یافت. در سالهای ۱۹۵۰، یک رنسانس خالکوبی جدید وجود داشت، تکنولوژی ایمن تری تولید شده بود(Hewitt 1997: 71, 73). مشتری ها با درآمد بیشتر و تحصیلات بهتر معمولاَ خالکوبی های خودشان را طراحی می کردند، آنها خالکوبی را وجهی از بیان خود و هویت خود می ساختند. اتکینسون[۵] به خرده فرهنگی در کانادا اشاره می کند که خالکوبی را به عنوان بخشی از “سبک” خود به کار می گیرند (۲۰۰۳: ۹۹). همچنین انواع مختلف سوراخ کردن بدن، خصوصاً در بین زنان، اخیراً عمومیت یافته است. سوراخ کردن از یک نشانه ی ضد فرهنگی هویتی به یک گرایش و مد تبدیل و در مجله های اصلی نمایش داده شد. آمریکایی ها یک فعل حاشیه ای را به مد روز تبدیل کردند (Hewitt, 1997: 84). در طول زمان ساز مخالف تبدیل به همنوایی شد. راش[۶] راه های سوراخ کردن و کاشت لب ها، پستان، باسن، ران و آلت تناسلی مردانه را در تعدادی از فرهنگ های مختلف شرح می دهد که برای “جلب توجه و اصلاح «نواقص» به ارث رسیده از مامان و بابا” (۲۰۰۵: ۹۴–۹۸) طراحی شده اند.
در میان مردم ارتفاعات مرکزی گینه ی نو، تزیین بدن یک گونه ی مهم هنری بود، نظر به اینکه این قوم اندکی به کنده کاری، نقاشی، یا ساختن ماسک نیز می پرداختند. تزییناتی که مردم می پوشند و نقاشی بدن در اجراهای آیینی و جشن های تبادل، مانند کایکو [۷]مارینگ[۸]، حامل پیام هایی درباره ی اجتماع و ارزش های مذهبی مردم و همچنین نشان دهنده ی ارتباط مردم با ارواح نیاکان قومشان است. آرمان های اصلی و هیجانات، برای تماشاگران و شرکت کننده ها، با پوشیدن تزیینات فراخوانده می شود. مالپا،[۹]از زمین های مرتفع گینه ی نو پیش از مسیحیت نظام مجللی از نقاشی بدن داشتند. اکنون آنها نقاشی بدن را تنها در ارتباط با نمایش های آیینی برای توریست ها استفاده می کنند (Strathern and Strathern 1971; Stewart and Strathen 2007). همچنین، تاریکی و روشنی در ارتباط با تضاد میان مرد و زن قرار می گیرد.
Rosman, Abraham & Rubel, Paula G. & Weisgrau, Maxine (2009) THE TAPESTRY OF CULTURE : An Introduction to Cultural Anthropology; New York: Altamira (292-291)
[۱] – Maori
[۲] – Plains
[۳] – Marquesan
[۴] – Hewitt
[۵] – Atkinson
[۶] – Rush
[۷] – kaiko
[۸] – Maring
[۹] – Melpa
