گفتگو با سیاوش مطلبی: دانش آموزی در آمریکا

زهره روحی : از اینکه دعوت به مصاحبه را پذیرفتید از شما تشکر می کنم. لطفا خودتان را معرفی بفرمایید .

سیاوش مطلبی : من سیاوش مطلبی هستم متولد ۱۴ دی ۱۳۷۰ در تهران. من تهران را در بهمن ۱۳۸۷ به مقصد لس آنجلس ترک کردم واز آن زمان تا کنون در لس آنجلس زندگی میکنم. در حال حاضر سال آخر دبیرستان را به پایان می رسانم.

روحی : آیا قبلاً به خارج از ایران سفر کرده بودید ؟

سیاوش مطلبی : من قبل از آن دو بار به ترکیه رفته بودم برای گرفتن کارت سبز. یک بار در دی ماه ۱۳۸۶ و یک بار در دی۱۳۸۷ .

روحی : لطفاً بفرمایید قبل از مهاجرت در کدام شهر ایران زندگی می کردید و در کدام منطقه ساکن بودید و نیز در کدام منطقه به دبیرستان می رفتید ؟

سیاوش مطلبی : من قبل از مهاجرت در شهر تهران در منطقه شمیرانات ساکن بودم و به دبیرستانی در خیابان شریعتی میرفتم. قبل از اینکه تصمیم به مهاجرت بگیریم در شهر اصفهان ساکن بودم و در همان شهر به دبیرستان می رفتم.

روحی : مسلماً تفاوت هایی بین دبیرستانی که در ایران تحصیل می کردید و نیز دبیرستانی که در حال حاضر در لس آنجلس تحصیل می کنید وجود دارد ، تا حدی که مقدور هستید ممنون می شوم این تفاوت ها را بفرمایید .

سیاوش مطلبی : تفاوتهای زیادی بین مدارس ایران در مقایسه با مدارس اینجا وجود دارد. بطور مثال برای دانش آموزان در مدرسه و کلاس آزادی زیادی وجود دارد از لحاظ ظاهر مثل نوع لباس پوشیدن، مدل مو، و غیره. از لحاظ برخورد دانش آموزان و کادر مدرسه اعم از معلمها و مدیر و دستیاران مدیر، در اینجا دوستانه تر و راحتتر است برای مثال سر کلاس هر کسی آزاد است عقیده خود را نسبت به موضوع مورد صحبت، ابراز کند. اعتماد مدرسه به دانش آموزان بیشتر از ایران است مثلا معلم به راحتی وسائل متعلق به مدرسه یا خودش را به امانت در اختیار دانش آموز قرار میدهد. در ضمن روش تحصیل در مدارس اینجا بصورت ترمی است و هر دانش آموزی مجاز است تعدادی از کلاسهایش را به انتخاب خود بردارد و مثل ایران اجباری نیست. در اینجا هر معلم اطاق مخصوص به خودش را دارد و دانش آموزان بسته به درسی که برداشته اند باید به اطاق معلم مربوط به آن بروند.
در دبیرستانها اینجا سه نوع کلاس درسی وجود دارد: ۱- درسهای معمولی دبیرستان، ۲- درسهای سطح بالاتر (به اصطلاح اینجا Honors)، ۳- درسهای دانشگاه که در دبیرستان تدریس میشود و داش آموز میتواند بردارد. دروس نوع اول و دوم از ایران آسانتر است، اما نوع سوم کمی از درسهای دبیرستان ایران زیادتر و سختتر است. اما در نحوه تدریس در درسهای مشترک با ایران، تفاوت زیادی وجود ندارد.

روحی : آیا در روزهای نخست مدرسه ، ارتباط گرفتن با معلمین و همکلاسی های تان مشکل بود؟ ممکن است کمی برایمان از آن روزها بگویید ؟

سیاوش مطلبی : من خاطره خاصی ندارم اما به دلیل اینکه دانش آموزان خارجی زیادی در مدرسه هستند و من هم به زبان انگلیسی تقریبا مسلط بودم، مشکل زیادی نداشتم اما به دلیل کمرویی گاهی اوقات در ابراز افکار خود مشکل داشتم.

روحی : آیا در دبیرستانتان مهاجری هم به غیر از شما هست؟

سیاوش مطلبی : بله، در دبیرستان ما مهاجرین زیادی از کشورهای آمریکای جنوبی و مرکزی و همچنین ارمنستان هستند، اما مهاجر ایرانی در سالی که من وارد دبیرستان شدم وجود نداشت به همین دلیل گاهی اوقات احساس تنهایی میکردم ولی با گذشت زمان افرادی را بعنوان هم صحبت پیدا کردم و آن احساس تا حدودی برطرف شد.

روحی : رشته ای تحصیلی تان چیست ؟ آیا مایل به ادامه تحصیل در دانشگاه هستید؟ در صورت مثبت بودن پاسخ چه رشته ای و آیا می دانید هزینه تحصیل در دانشگاههای آمریکا به چه صورتی است؟

سیاوش مطلبی : در دبیرستان اینجا تقسیم بندی رشته ای وجود ندارد و درسها همه عمومی است. مایل به ادامه تحصیل هستم اما رشته خاصی هنوز در نظر ندارم. در اینجا این امکان وجود دارد که تا دو سال اول دانشگاه درسهای عمومی را برداریم تا کم کم تصمیم گیری برای انتخاب رشته بکنیم. در مورد هزینه دانشگاه، متفاوت است، کالج های دو ساله ارزانترین راه ادامه تحصیل است. دانشگاههای غیر خصوصی از کالج گرانتر، اما از دانشگاه خصوصی خیلی ارزانتر است. همه اینها در صورتیست که در ایالتی که در آن اقامت داریم به کالج یا دانشگاه برویم. در صورتیکه به ایالت دیگری برویم گرانتر می شود. البته دانشگاه خصوصی هزینه تحصیلی خیلی بالایی دارد اما تفاوتی نمیکند در کدام ایالت باشد.

روحی: خانواده تان برای تحصیل امسال شما تا به حال چقدر هزینه کرده است ، آیا از اختلاف هزینه مدارس دولتی و خصوصی آمریکا خبر دارید؟

سیاوش مطلبی: برای مدارس دولتی هیچ هزینه ای پرداخت نمی کنیم. می دانم که مدارس خصوصی هزینه بالایی دارد اما از مبلغ دقیق آن اطلاعی ندارم.

روحی :آیا سطح آموزش در هر یک از آنها متفاوت است ، تا چه اندازه ؟ آیا با دوستان و همکلاسی ها هیچگاه درباره این مسائل صحبت می کنید یا اصلا چنین بحثهایی در مدارس هست ؟ و بالاخره اینکه دبیرستانی که شما می روید در چه سطحی است؟

سیاوش مطلبی : تا به حال برخوردی نداشته ام اما فکر می کنم چون مدارس خصوصی دانش آموزان کمتری دارد شاید رسیدگی به آنها بیشتر باشد. در مدرسه بیشتر بحث هایی که به موضوعات تحصیلی مربوط می شود مربوط به ادامه تحصیل، دانشگاه و هزینه های مربوط به انواع دانشگاه های خصوصی و دولتی است اما در مورد مدارس خصوصی تا به حال من ندیده ام که صحبتی بین دانش آموزان بشود. مدرسه ما در بین مدارس شهر یکی از مدارس خوب است.

روحی : مدرسه ی شما از چه امکاناتی نسبت به ایران برخوردار است ؟ آیا از مدرسه ای که می روید در مجموع راضی هستید ؟ هر پاسخی که می دهید ممکن است دلیل آنرا تا حدی که بشود گفت ، توضیح دهید؟

سیاوش مطلبی : مدرسه ما حدود ۸۰ سال قدمت دارد که حدود ۳۵۰۰ دانش آموز در آن تحصیل میکنند. هر دانش آموز در طول سال تحصیلی در صورت تقاضا یک گنجه شخصی دریافت میکند که میتواند وسائل خود را در آن گنجه بگذارد و در طول روز با خود حمل نکند. بعضی کتابهای درسی بسیار سنگین هستند و چون کلاس هر درس عوض میشود، حمل این کتابها بسیار دشوار است. کتابهای مربوط به درسهای هر سال، از طرف مدرسه بطور مجانی در اختیار ما قرار می گیرد و در پایان سال باید تحویل مدرسه شود تا سال بعد دوباره به دانش آموزان داده شود اما اگر کتابی بعد از چندین سال استفاده خیلی خراب شده باشد، از دور خارج شده و اگر کسی درخواست کند بطور مجانی به آن شخص داده میشود برای خودش. اگر کسی کتابی را گم کند ، باید پول آن کتاب را به مدرسه پرداخت کند.
در مدرسه ما برای همه ورزشهای رایج اینجا مثل بسکت بال، والی بال، تنیس، فوتبال آمریکایی، بیس بال و غیره زمین ورزش هست. برای دانش آموزانی که درس موسیقی بر می دارند، کلاس موسیقی با انواع سازها موجود است که علاوه بر تمرین در مدرسه میتوانند در صورت نیاز ساز موجود مثل گیتار و غیره را به منزل ببرند. برای کسانیکه درس باغبانی یا پرورش گل بر میدارند، باغی چند هکتاری در مدرسه هست که در آنجا آموزش می بینند. تعدادی حیوان مثل بز، خوک، مرغابی و غیره نیز برای درس علوم مربوط به حیوانات هست.
یک سالن غذاخوری موجود است که دو نوبت برای صبحانه ساعت ۱۰ و ناهار ساعت ۱۲:۳۰ غذا سرو میکند. کسانیکه درآمد خانواده شان از یک حدی کمتر است اول سال کوپن دریافت می کنند و می توانند غذای مجانی بگیرند اما بقیه دانش آموزان اگر غذا بخواهند باید پول پرداخت کنند.
از مدرسه ای که می روم راضی هستم. امکانات خوبی دارم، معلم ها خوب هستند. کادر دفتری به حرف بچه ها گوش میدهند و نظر دانش آموزان برایشان مهم است. بطور کلی مدرسه ای که به آن میروم خوشنام و شناخته شده است.

روحی : لطفاً بفرمایید آیا در دبیرستان شما ، شورای دانش آموزی هم وجود دارد ؟آیا در دبیرستان شما مشاورتحصیلی و یا مشاوران و مددکاران اجتماعی هم کار می کنند ؟ در صورت مثبت بودن پاسخ آیا شما می دانید وظایف آن ها چیست و یا تا به حال دیده اید که چه کارهایی بهشان واگذار می شود ؟ و بالاخره لطفا بفرمایید نظر دانش آموزان درباره این شوراها و یا مشاوران چیست؟

سیاوش مطلبی : در دبیرستان ما ۲ کلاس درسی به نامهای Student Government و Leadership که دقیقا نمیدانم ترجمه فارسی آنها چه میشود، وجود دارند که کارهای مختلفی انجام می دهند بطور مثال کلاس اول جلساتی برگزار می کند که در آن ۲ نماینده از هر کلاس حضور دارند و در این جلسات در مورد مشکلات یا کمبودهای مدرسه گفتگو میشود و گروه بندی می شود و هر گروه مسئول رسیدگی به یک سری از مشکلات میشود. مثلا یک گروه مسئول رسیدگی به خرابی کلاسها و غیره شده و مشکلات را به اطلاع دانش آموزان کلاس Student Government می رسانند و دانش آموزان آن کلاس مسئول برطرف کردن مشکلات مربوطه می باشند و اگر از دست خودشان خارج باشد با دفتر مدرسه در میان می گذارند و دفتر به آنها کمک می کند. از کارهای دیگری که در این کلاس انجام می شود تهیه اخبار مدرسه بصورت فیلم، دادن جایزه به دانش آموزان پر تلاش و غیره است که این فعالیت ها در سالهای تحصیلی مختلف متفاوت است.
کلاس Leadership بیشتر مسئول برگزاری مراسم خاص مثل مراسم هوای پاک (شامل گلکاری، جمع آوری آشغال ها و غیره) هفته فرهنگ های مختلف ( آشنا کردن دانش آموزان با فرهنگ های همه ملل) و مراسمی از این قبیل است.
حدود ۵ یا ۶ مشاور در مدرسه فعالیت دارند که هر کدام مسئول تعدادی از دانش آموزان هستند. هر دانش آموز به کمک مشاور مربوط به خود دروس هر ترم را انتخاب میکند. مثلا من در هنگام ورود به مدرسه و ثبت نام به مشاوری معرفی شدم که کارنامه های مربوط به ایران را بررسی کرد و به من راهنمایی کرد که چه درسهایی را بردارم و برای اینکه به موقع فارغ التحصیل شوم چه کلاسهایی را بصورت کلاس اضافه بردارم.
مددکار اجتماعی بطور خاص وجود ندارد. اگر دانش آموزی مشکل داشته باشد با هر کسی که راحتتر است میتواند عنوان کند مثلا معلم ها یا همین مشاوران درسی.
اما هیچکدام فرمالیته نیستند چون مشاور تحصیلی که شغلش کمک به دانش آموزان برای انتخاب درس است و هیچ دانش آموزی بدون مشورت با مشاور، برنامه درسی اش را نمی ریزد و در نهایت خود مشاور برنامه درسی دانش آموز را وارد کامپیوتر می کند. در مورد جلسات دانش آموزی هم چون خود دانش آموزان برنامه ریز هستند، اگر در توانشان باشد مشکلات را حل میکنند اگر هم در توانشان نباشد دفتر باز بسته به توانایی مالی و دیگر موارد تا جایی که امکانش باشد کمک میکند اما مثلا برای ساخت یک پارکینگ جداگانه برای دانش آموزان، احتیاج به محوطه باز بزرگی است که از توان مدرسه خارج است.

روحی : پارکینگ برای دانش آموزان ؟ برای دوچرخه یا اتوموبیل ؟ شما می دانید در آمریکا در چه سنی می‌توان گواهی نامه گرفت؟

سیاوش مطلبی : بله منظورم اتومبیل است، در امریکا میتوان در ۱۶ سالگی گواهینامه گرفت. دانش آموزان مدرسه از سن ۱۴ تا ۱۹ یا ۲۰ ساله هستند.

روحی : نظرتان درباره شهر و محله ای که در آن زندگی می کنی چیست ؟

سیاوش مطلبی : در مورد شهر نمیتوانم با شهرهای دیگر مقایسه کنم چون در شهر دیگری نبوده ام اما در کل راضی هستم، در مورد محله، محله های خیلی بهتری هم در لس آنجلس هست اما محله های بدتر هم هست. در کل مشکلی با این محله ندارم. امنیت آن خوب است، دزدی و جنایت نمی شود یا کم می شود و مردم آن کاری به آدم ندارند و خوبند. به محله ما می گویند محله هنری برای همین خط کشی های خیابان رنگی است، چراغ عابر پیاده وقتیکه سبز می شود صدای بلبل می دهد، اما محله هنری واقعی در لس آنجلس محله ما نیست.
چیزیکه از اول برای من جالب بود اینکه وسائل نقلیه عمومی مثل اتوبوس و قطار زیرزمینی درست سر وقت تعیین شده به ایستگاه میرسند و اگر آدم درست تنظیم کند معطل نمیشود، اگرهم کمی دیر برسد وسیله را از دست میدهد. چیز دیگری که در لس آنجلس خیلی جلب توجه می کند این است که بیشتر مردم خارجی هستند (آمریکایی نیستند). هوای اینجا خیلی تمیز است، با اینکه تعداد ماشین خیلی زیاد است. به جز در مرکز شهر، آسمان خراش در شهر نیست و فضای سبز در خیابانها خیلی زیاد است. هوا بیشتر مواقع گرم و آفتابی است و در زمستان برف اصلا نمی بارد.

روحی : آیا اهل ورزش هستید ؟ در ایران که بودید آیا ورزش می کردید ؟ در آنجا چه طور ؟ می خواهم بدانم در عضو تیم مدرسه تان هستید ؟ و یا آیا به باشگاه ورزشی می روید؟

سیاوش مطلبی : زیاد اهل ورزش نیستم، در ایران هم ورزش نمی کردم.

روحی : اوقات فراغت‌تان را چگونه پر می‌کنید؟

سیاوش مطلبی : به دلیل کارهای زیاد و زمان زیاد مدرسه و کلاسهای اضافه، وقت زیادی برای تفریح ندارم اما اگر تعطیلی و اوقات فراغتی داشته باشم، صرف کار با اینترنت یا بازیهای کامپیوتری، رفتن به سینما و زدن گیتار می کنم.

روحی : آیا اهل خبر هستید ؟

سیاوش مطلبی : خبرهای ورزشی یا مربوط به کامپیوتر و موسیقی و فیلم و کمی هم اخبار عمومی را دنبال می کنم.

روحی : اخبار ایران را هم دنبال می کنید؟ از چه طریق؟

سیاوش مطلبی : بله اخبار ایران را هم گاهی اوقات از طریق سایت های اینترنتی دنبال می کنم

روحی : آیا از موقعیتی که در حال حاضر دارید راضی هستید ؟ فکر می کنید در چه حالتی این موقعیت می توانست بهتر باشد؟ چه چیزی کم است ؟

سیاوش مطلبی : در کل راضی هستم اما اگر پدر و مادرم شغل مناسبتری داشتند بهتر بود.

روحی : هیچوقت با موقعیتی مواجه شده اید که احساس کنید مورد تبعیض قرار گرفته اید؟

سیاوش مطلبی : خیر. تا به حال این موقعیت برایم پیش نیامده است.

روحی : بار دیگر از اینکه دعوت به مصاحبه را پذیرفتید از شما تشکر می کنم. لطفا اگر صحبت خاصی دارید بفرمایید .

سیاوش مطلبی : صحبت خاصی ندارم. من هم از شما برای مصاحبه با من، تشکر می کنم.