به زودی یک دومینو فرومی ریزد: نامزد راست افراطی برای رسیدن به سمت ریاست جمهوری اتریش ٣٠ هزار رای کم آورد. در آستانه رای گیری، آقای ژان کلود یونکر اعلام کرد: «با راست افراطی، نه بحث امکان دارد و نه گفتگو (١)». اما آیا می شد هدیه ای بهتر از نکوهش نخست وزیر پیشین یک بهشت مالیاتی (لوکزامبورگ)، که به یمن زدوبند راست ها و سوسیالیست ها اکنون رئیس کمیسیون اروپایی شده، به تشکلی داد که خود را خارج از نظام مستقر می خواند؟ کسانی که در سی و نه سال از شصت و نه سال گذشته با هم حکومت کرده بودند و از نخستین دور انتخابات ریاست جمهوری اخیر جارو شدند.
آقای یونکر، که در هر موردی صاحب نظر است، در مورد قانون «ال- کومری» ، که مورد انزجار اکثر فرانسوی ها است، اظهارنظرکرده : «اصلاح حقوق کار، که خواست و اراده دولت “والس” است، حداقل چیزی است که باید انجام شود». آری آقای یونکر این ارزیابی را در مقایسه با «اصلاحاتی مانند آنچه که در یونان تحمیل شد بیان می کند»( لغت «تحمیل» نقل قولی اشتباهی از نویسنده نیست) .
نوشته‌های مرتبط
درواقع، توافق نامه های اروپایی کوهی از ممنوعیت ها، مقررات و تصفیه ها (یا «اصلاحات») است. اجرای قدرتمندانه آنها الزاما به معنای درک مفهومشان نیست. چنین است که رئیس «گروه اروپایی» آقای ژروئن دیژسلبلوئم اذعان می کند که خود او مفهوم «کسری بودجه ساختاری» که هیچ دولتی نباید ازآن تخطی کند را درک نمی کرده است: «این شاخصی دشوار برای پیش بینی، دشوار برای اداره و دشوار برای توضیح دادن است. یکی از درماندگی های من این است که این شاخص بدون این که دلیل آنرا بدانم بالا و پائین می رود (٢)».
با این حال، به دلیل وجود آمارهای مبهم ازاین قماش است که یونان بی وقفه توسط مقامات اروپایی مجازات می شود. آنها رای دادن به قانون بودجه ای را تحمیل کرده اند که ٧ هزار صفحه است و سه مورد افزایش شدید مالیات بر ارزش افزوده، خصوصی سازی فرودگاه ها و فروش آنها به بهای ناچیز، بالا بردن سن بازنشستگی به ۶٧ سال، افزایش هزینه درمان و پایان دادن به حمایت از خرده مالکانی که قادر به بازپرداخت وام هایشان نیستند را دربردارد… درعوض، آتن وامی دریافت کرده که عمدتا باید صرف بازپرداخت بهره بدهی خارجی اش شود. صندوق بین المللی پول اذعان کرده که این امر «غیرقابل توجیه» است ولی آلمان از حذف آن سرباز می زند.
با این حال، برلن و کمیسیون اروپایی می دانند چگونه خود را بخشنده نشان دهند. نه فقط نسبت به انگلستان آقای دیوید کامرون ، بلکه هیچ مجازاتی نیز درمورد اسپانیا که کسر بودجه اش شدیدا از حد مجاز تعیین شده توسط توافق نامه ها فراتر رفته، اعمال نشده است. بروکسل و برلن نخواسته اند، پیش از انتخابات قانون گذاری ٢۶ ژوئن، موجب ناراحتی دولت آقای ماریانو راخوی – که عضو همان خانواده سیاسی آقای یونکر و خانم آنگلا مرکل است – شوند.
تحمیل ازخودگذشتگی های بیرحمانه به همه افراد ملت به نام مقرراتی که خود نیز مفهوم آنها را نمی فهمند و از یادبردن همان مقررات به محض آن که پدرخوانده های سیاسی از آنها تخطی می کنند: درچنین زمینه ای از رفتار نافی اخلاق است که راست افراطی اروپایی به پیش می رود.
—
* فیلم طنزی ساخته (١٩۶۴) استانلی کوبریک بر اساس نوشته پیتر جرج.
١-
Le Monde, 21 mai 2016.
٢-
Les Échos, Paris, 29 – 30 avril 2016.
