مولفه های فرهنگ سیاسی مردم ایران در آینۀ امثال و حکم فارسی، علی اکبر عباسیان، تهران، نشر اختران، ۲۵۶ص.
به مثل های زیر که بخشی از گفتار روزمرۀ ما را تشکیل می دهند، توجه کنید:
«خلایق، هر چه لایق»، «احترام بزرگتر واجب است»، «ز کار زن همه آید کاستی»، «سفرۀ شاهانه گستردن»، «دنیا، دنیای زور است»، «آتش که برافروخت بسوزد تر و خشک»، «تفرقه بیانداز و حکومت کن»، «گرگ در لباس میش»، «غلام حلقه به گوش»، «عرب سوسمارخور»، «الناس علی دین ملوکهم»، «از ترس جیک کسی در نمی آید»، «نه سر پیازم و نه ته پیاز»، «تا نباشد چیزکی مردم نگویند چیزها»، «همه ترسند از بیگانه من از خویش می ترسم»، «چون بود شاه را نکو کردار/مملکت را فزون شود مقدار»، «قسمت را باور کنم یا دم خروس را»، «یا دوست یا دشمن»، «ماست مالی کردن»، «چون که آید سال نو گوییم دریغ از پارسال»، «با اهل زمانه صحبت از دور نکو است»، «این نیز بگذرد»، «از آتش خاکستر به عمل آید»، «پادشاه، پاسبان درویش است»، «بنده نوازی فرمودید»، «کار قلم را شمشیر نکند»، «هر کاری راهی دارد»، «جهل تو کفر است و عقل تو دین»، « نیاید ز مرد خرد کار بد»، «به عمل کار برآید به سخنرانی نیست»، «دین به تقلید سرسری»، «کلکم راع و کلکم مسئول عن رعیه»، «مدارا خرد را برادر بود»، «جز از داد و نیکی مکن در جهان/چه در آشکارا چه اندر نهان»، «خدا از حق خود می گذرد، از حق الناس نمی گذرد»، «آنچه برای خو می پسندی برای دیگران نیز بپسند» و … .
برای خواندن این مطلب در زیر کلیک کنید:
