المدینه الفاضله : اثریست از بونصر فارابی(۹۵۰-۸۷۰ م).
این کتاب، مشهورترین اثر فارابی در حوزۀ فلسفه سیاسی است و هر چند به سبک افلاطونی نوشته شده اما نباید تصور کرد که صرفاً نسخۀ برگردانِ جمهور افلاطون است. تاثیر فارابی از افکار افلاطون از ابتدای این اثر و در واقع از زمانی که او از علت اولیه صحبت می کند(فصل ۲-۱) و علتِ دوم را ناشی از آن می داند(فصل سوم)، به-وضوح دیده می شود. در ادامۀ همین اثر، فارابی به سیاقِ افلاطون ویژگی های یک حاکم شایسته را بر می شمارد: اینکه رسیدنِ به قدرت و اجرای قانون میل درونی و خواسته حاکم است و در زمان حکمرانی هرگز از قوانین سرپیچی نمی کند؛ بدین طریق، از یک طرف فرصتی پیش می آید که حاکم از خلال آن خود را تکامل بخشیده و سخنرانی متبحر می شود و از طرف دیگر، روحش نیز همانطور که قبل از رسیدن به اریکۀ قدرت در جستجوی عقل فعال بود در مدت حکم رانی هم از این تلاش دست بر نمی دارد و کماکان تشنه و یابنده آن است. بر طبق فارابی، او(حکمران) صاحبِ تنی نیرومند، حافظۀ قوی و فهمی عمیق بوده و دوستدارِ یادگیری و حقیقت جویی است و هیچ گاه خود را درگیر وسوسه های پست دنیای مادی نمی سازد. فارابی در همین راستا، ویژگی های دیگر حاکم خوب را نام می برد و بدین ترتیب، واضح است که چقدر در این رابطه به مفهوم فیلسوف-شاه افلاطون نزدیک شده است.
نوشته‌های مرتبط
برای خواندن ادامه مقاله کلیک کنید:
