دوگانگی رفتاری (آن چه این جا از آن با عنوان دوگانگی رفتاری نام می بریم از منظر روانشناسی، ارتباطی با اختلال شخصیتی یا اختلالات تجزیه ای که در آن در کارکرد یکپارچه‌ی شخصیت، هوشیاری و درک از هم گسیختگی ایجاد می‌شود ندارد. گرچه غالبا عوام این دو را به جای یکدیگر به کار می برند و انسان ریاکار را دوشخصیتی یا چند شخصیتی می نامند.)یا ریا که آن را از دریچه‌ی روانشناسی اجتماعی عمل کردن بر خلاف گفته‌ها و یا تظاهر به چیزی و داشتن باوری دیگر و یا حمایت آشکار از هنجارهای عمومی و داشتن زندگی فردی متفاوت با آن هنجارها تعریف می‌کنند (منین،۲۰۱۰) در فرهنگ ایرانیان پدیده‌ی تازهای نیست. در بسیاری از متون تاریخی به این خصلت ایرانیان اشاره شده است و برخی از سیاحان غیر ایرانی نیز در سفرنامه‌های خود از آن یاد کردهاند از جمله شاردن که درجلد سوم سفرنامهاش اشاره میکند که برخی از این جماعت براى رسیدن به مقاصد خویش نزد صاحبان مناصب چندان خود را خوار و کوچک مىشمارند که به وصف نمىگنجد. مثلا با صورتى حق به جانب به بزرگان اظهار مىکنند آنچه بر زبانشان مىگذرد و بیان مىفرمایند همان است که در دل ایشان است. کنت دوگوبینو نیز در سفرنامهاش یکی از ویژگیهای بارز بسیاری از ایرانیان را ریاکاری می‌داند……
ادامه مطلب در pdf ضمیمه است….
نوشته‌های مرتبط
