ماهنامه جهان کتاب
سال بیست و سوم. شماره ۱ و ۲. فروردین و اردیبهشت ۱۳۹۷
نوشته‌های مرتبط
همزمان با نمایشگاه کتاب تهران منتشر شد.
این شماره با نامهای از پرویز دوائی آغاز می‌شود که عنوان آن «مروارید پارسی» است.
سپس «مِنگِله: فرشته مرگ» از ایوان کلیما، ترجمه رضا میرچی آمده است. این نوشته، شرح دیدار و گفت‌وگوی کلیما است با دکتر یوزف مِنگِله در مخفیگاهش در سوئیس. او که در جریان جنگ جهانی دوم افسر ارتش آلمان و عضوِ اس.اس بود، ۲۱ ماه پزشک اردوگاهِ آوشویتس شد و در همین مدت تحقیقات بسیاری روی اسرای اردوگاه، به‌ویژه کودکان دوقلو که همگی محکوم به مرگ بودند، انجام داد.
کاوه بیات در «خاطرات و یادداشت‌های محمدعلی فروغی» به بررسی کتاب خاطرات محمدعلی فروغی به همراه یادداشت‌های روزانه از سال‌های ۱۲۹۳ تا ۱۳۲۰/ به کوشش محمد افشین‌وفایی و پژمان فیروزبخش پرداخته است.
«روزگار زیدآبادیِ جوان» از معصومه علی‌اکبری نقدی است بر کتاب از سرد و گرم روزگار نوشته احمد زیدآبادی که سرگذشت نویسنده را از روستای زردویه کرمان تا آستانه ورود به دانشگاه تهران پی می‌گیرد.
«بازنگری ارزش‌های فراموش‌شده» از رامین کریمیان به بررسی کتاب تازه دکتر حسین بشیریه، احیای علوم سیاسی: گفتاری در پیشه سیاست‌گری اختصاص دارد.
امیر شفقت در نوشته‌ای با عنوان «از آشنایی تا بیگانگی» به نقد کتاب در پی آن آشنا تألیف محمد راستگو (در دو دفتر با عنوان‌های فرعیِ «مهندسی سخن در سروده‌های حافظ» و «آشنایان بیگانه») پرداخته است.
در ادامه، نقد سارا عباسی بر کتاب آشنایی با آیین نگارش علمی و اداری/ مریم سیّدان را می‌خوانیم. سپس «نامه‌هایی به شاعر» از مجدالدین کیوانی آمده که نقدی است بر کتاب یکصد و ده نامه از دو سیمین (نامه‌های سیمین دانشور و سیمین بهبهانی به منصور اوجی).
آزیتا بافکر در یادداشتی با عنوان «تجربه‌ای از ترجمه گروهیِ شعر» از این تجربه سخن گفته است همراه با نمونه‌ای از ترجمه مشترک شعر واسکو پوپا، برگرفته از دفتر دوردست‌های درون ما.
«شعر ایران در دوره پَساجنگ (۱۳۶۷-۱۳۹۷)» عنوان مقاله‌ای تحلیلی- انتقادی از کامیار عابدی است درباره شعر معاصر ایران در سه دهه گذشته.
«چرا می‌گویم دیوان بهار ناقص است؟» پاسخ ناصرالدین پروین است به یادداشتی از چهرزاد بهار که در شماره گذشته جهان کتاب چاپ شده بود.
«وقتی که دیکتاتورها قلم به دست می‌گیرند»/ دانیل کالدر، ترجمه پرتو شریعتمداری یادداشت‌هایی از نویسنده است درباره جنون شاعری و نویسندگی خودکامگانی چون هیتلر، صدام، استالین، موسولینی، قذافی، نیازوف و … . «کتمان حقیقت؛ خودفریبی روسیه» یادداشتی است از آنتونی بیور، تاریخنگار انگلیسی، که انتشار کتاب‌هایش در روسیه ممنوع شده است.
«جوانیِ ژان دارک» نوشته‌ای است از آلفونس دو لامارتین با ترجمه عباس آگاهی درباره قهرمان ملّی فرانسه، از هنگام تولد تا قیام برای رهایی کشورش.
نوزدهمین بخش از مقالات «نامهای آثار ادبی از کجا آمده‌اند؟» از گری دِکستِر، ترجمه پرتو شریعتمداری به دو اثر اختصاص دارد: نام گلِ سرخ اثر اُمبرتو اِکو و هرگز رهایم مکن اثر کازئو ایشی‌گورو.
زری نعیمی در «هزارویک داستان» چهار کتاب را نقد و بررسی کرده است: تهرانی‌ها/ حسین خورشیدفر؛ راهنمای مردن با گیاهان دارویی/ عطیه عطارزاده؛ زنی با سنجاق مرواری‌نشان/ رضیه انصاری؛ همین امشب برگردیم/ پیمان اسماعیلی.
«فرزانه متبسّم» نوشته‌ای است از فرخ امیرفریار به یاد داریوش شایگان. «محمد صادقپور وَجدی (۱۳۱۵-۱۳۹۷)» از بهرام حق‌پرست نوشته‌ای است در یادبود این فهرست‌نگار و کتاب‌شناس فقید تبریزی.
در پایان، معرفی کوتاه هجده کتاب آمده است و پس از آن «تازه‌های بازار کتاب» از فرخ امیرفریار.