کرونا به سبب وسعت و گستردگی درگیری می‌تواند تا سالیان پیش رو سوژه‌های نابی برای اهالی فرهنگ و هنر اعم از ادبیات، شعر، سینما و نمایش، عکاسی، موسیقی و غیره تولید کند. به نظر می‌رسد گستره این سوژه‌ها میل به بی‌نهایت دارد، از یک سو تقریبا بیشتر فرهنگ‌ها و کشورهای کره زمین را گرفتار کرده و از سوی دیگر مرزبندی‌های تصنعی بشری را به هم ریخته و فرهنگ‌های مختلف هر یک با ویژگی‌های خاص خود با این پدیده روبرو شدند. این یادداشت و چندین یادداشت بعدی که در روزهای پیش رو منتشر می‌شوند به همت آزاده مالکی دبیر عکاسی در هنرستانی در یکی از شهرهای استان تهران و توسط دانش‌آموزان با محوریت قرنطینه خانگی ناشی از شیوع وسیع کرونا ویروس عکسبرداری شده است. هر مجموعه یک یادداشت هم دارد که توسط خود عکاس نگاشته شده است. بقیه این مجموعه را با برچسب «مجموعه قرنطینه» می‌توانید در سایت پس از انتشار پیدا کنید.
شماره ششم این مجموعه را با هم ببینیم:
کوچه های آشتی کنون
مستند نگاری او درکوچه پس‌کوچه های شهر در جستجوی بافت فرسوده و کهنه است که نیمه جان و کم رمق از لابه لای ساختمان های مدرن هنوز سرک می کشند. خودش درباره مجموعه اش به شعری از سهراب قناعت کرد:
چیزهایی را دیدم روی زمین کودکی دیدم ماه را بو می کرد قفسی بی در دیدم که در آن روشنی پرپر می زد
نردبانی که از آن عشق می رفت به بام ملکوت من زنی را دیدم نور در هاون می گفت من گدایی را دیدم در به در می رفت
آواز چکاوک می خواست و سپوری که به یک پوسته ی خربزه می برد نماز…
