انسان شناسی و فزهنگ
انسان شناسی، علمی ترین رشته علوم انسانی و انسانی ترین رشته در علوم است.

ماخذشناسی در مطالعات دانشگاه

رضا اسکندری
درس نظریه‌های انسان‌شناسی دوره دکترا ، زیرنظر جناب آقای دکتر فکوهی، زمستان ۱۳۹۶

 منابع فارسی
آثار دکتر مقصود فراستخواه
– فراستخواه، م. (۱۳۸۶). بررسی لوازم و ابعاد فرهنگی «صنعت-بازار» دانش. تهران: پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات.
– فراستخواه، م. (۱۳۸۸ الف). سرگذشت و سوانح دانشگاه در ایران. تهران: نشر رسا.
– فراستخواه، م. (۱۳۸۸ ب). دانشگاه و آموزش عالی؛ منظرهای جهانی و مساله‌ی ایرانی. تهران: نشر نی.
– فراستخواه، م. (۱۳۸۸ ج). سرآغاز نواندیشی معاصر. تهران: شرکت سهامی انتشار.
– فراستخواه، م. (۱۳۸۸ د). ارزیابی کیفیت آموزش عالی در ایران: کاربردی از نظریهی مبنایی. تهران: مؤسسهی پژوهش و برنامهریزی آموزش عالی.
– فراستخواه، م. (۱۳۸۹). علم و آموزش عالی در ایران: آنچه باید باشد و نیست. تهران: رشد آموزش.
– فراستخواه، م. (۱۳۹۲). «نگاهی به هشت دوره‌ی زندگی دانشجویی در ایران». اندیشه‌ی پویا. شماره‌ی ۱۰، مهرماه و آبان‌ماه ۱۳۹۲.
– فراستخواه، م. (۱۳۹۳). تاریخ هشتادسالهی دانشکدهی فنی دانشگاه تهران. تهران: نشر نی.
– فراستخواه، م. (۱۳۹۵). کتاب شاخص آموزش عالی. تهران: مؤسسهی پژوهش و برنامهریزی آموزش عالی.
– فراستخواه، م. (۱۳۹۶). گاه و بیگاهی دانشگاه در ایران. تهران: نشر آگاه.

آثار دکتر نعمتالله فاضلی
– فاضلی، ن. (۱۳۸۶). دانشگاه و فرهنگ. تهران: نشر علم.
– فاضلی، ن. (۱۳۸۷). دانشگاه و فرهنگ. تهران: نشر ثالث.
– فاضلی، ن. (۱۳۹۰). مردمنگاری آموزش. تهران: نشر علم.
– فاضلی، ن. (۱۳۹۶). خود مردمنگاری هویت دانشگاهی. تهران: تیسا.
– فاضلی، ن. (۱۳۹۶). علوم انسانی و اجتماعی در ایران. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.

مجموعه ی مطالعات فرهنگی و اجتماعی آموزش عالی و دانشگاه
– پایا، ع. (۱۳۸۵). دانشگاه، تفکر علمی نو‌آوری و حیطه عمومی. تهران: پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
– خورسندی طاسکوه، ع. (۱۳۸۵). نظام ارتباطی آموزش در ایران. تهران:پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
– عزیزی، ن. (۱۳۸۵). درآمدی بر توسعه آموزش عالی در ایران. تهران:پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
– قانعی راد، م.الف. (۱۳۸۵). تعاملات و ارتباطات در جامعه علمی. تهران:پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
– اجلالی، پ. (۱۳۸۶). بازسازی و توسعه علوم اجتماعی در ایران. تهران:پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
– جزنی، ن. (۱۳۸۶). کارآفرینی دانش‌آموختگان دانشگاهی. تهران:پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
– شارعپور، م و فاضلی، م. (۱۳۸۶). جامعه‌شناسی علم و انجمن‌های علمی. تهران:پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
– آدمی ابرقویی، ع. (۱۳۸۷). مقدمه‌ای بر دانشگاه تمدن‌ساز. تهران:پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
– یزدانپور، الف. (۱۳۸۸). دانشگاه اجتماعی. تهران:پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
– افتخاری، الف. (۱۳۸۷). ارزش و دانش. تهران:پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
– چیتسازیان، الف. (۱۳۸۸). آموزش عالی در گستره تاریخ و تمدن اسلامی. تهران:پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
– یمنی دوزی سرخانی، م. (۱۳۸۸). رویکردها و چشم‌اندازهای نو در آموزش عالی. تهران:پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
– عاملی، س.ر. (۱۳۸۸). شبکه‌های علمی مجازی. تهران:پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
– لطیف، ب. (۱۳۸۸). از توسعهی علمی تا توسعهی ملی. تهران:پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
– منتظرقائم، م. (۱۳۸۹). آثار رواج اینترنت در دانشگاههای ایران. تهران:پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
– جاوید، م. (۱۳۸۹). تشکلهای دانشجویی. تهران:پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
– ذاکرصالحی، غ. (۱۳۸۹). تقلب علمی. تهران:پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
– مردانی، م. (۱۳۹۲). الگوی توسعه آموزش عالی در ایران. تهران:پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
– ماحوزی، ر. (۱۳۹۲). فرهنگ، دانشگاه و پژوهش. تهران:پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
– ذکایی، م.س. و اسماعیلی، م.ج. (۱۳۹۳). جوانان و بیگانگی تحصیلی و دانشگاهی. تهران:پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
– ابراهیمآبادی، ح. (۱۳۹۳). سیاست­گذاری فرهنگی آموزش عالی. تهران:پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
– ابوالحسنی، ر. (۱۳۹۴). کارکردهای تشکل­‌های دانشجویی. تهران:پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
– مهرمحمدی، م. و موسیپور، ن. (۱۳۹۴). آموزش علوم انسانی در دانشگاه‌های ایران. تهران:پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
– کاظمی، ع. (۱۳۹۵). مطالعات فرهنگی دانشگاهی در ایران. تهران:پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
– ماحوزی، ر. (۱۳۹۵). دانشگاه؛ تاملات نظری و تجربه ایرانی. تهران:پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
– ماحوزی، ر. (۱۳۹۵). ابعاد فرهنگی و اجتماعی بین­‌المللی شدن دانشگاهها. تهران:پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
– خورسندی طاسکوه، ع. (۱۳۹۵). آموزش عالی بین‌­المللی، استراتژی­‌ها و شرایط امکان. تهران:پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
– قلندری، الف. (۱۳۹۵). اصول و مبانی نشریات دانشگاهی. تهران:پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
– سراجزاده، ح. (۱۳۹۵). نگرشهاورفتاردانشجویان. تهران:پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
– مشکینی، م. و دیگران، (۱۳۹۵). حمایت‌های دانشجویی در کشورهای توسعه‌یافته و ایران. تهران:پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
– فکوهی، ن. (۱۳۹۶). دانشگاهی که بود. تهران: پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی.

سایر منابع فارسی:
– آزادارمکی، ت. (۱۳۸۵). علم و مدرنیته‌ی ایرانی. تهران: انتشارات موسسه‌ی تحقیقات و توسعه‌ی علوم انسانی.
– جهانبگلو، ر. (۱۳۸۰). ایران و مدرنیته: گفتگوهایی با پژوهشگران ایرانی و خارجی در زمینه‌ی رویارویی ایران با دست‌آوردهای جهان مدرن. تهران: نشر گفتار.
– رفیع‌پور، ف. (۱۳۸۱). موانع رشد علمی ایران و راه حل‌های آن. تهران: شرکت سهامی انتشار.
– فیاض، الف. (۱۳۸۹). مردم‌شناسی تاریخی شناختی علم در ایران. تهران: نشر بین‌الملل.
– قانعی‌راد، م. و خسروخاور، ف. (۱۳۹۰). جامعه‌شناسی کنشگران علمی در ایران. تهران: نشر علم.
– قویدل معروفی، ح. (۱۳۸۵). تاریخ جنبش دانشجویی ایران. تهران: انتشارات نجم‌الهدی.
– کریمیان، ع.ر. (۱۳۸۱). جنبش دانشجویی در ایران. تهران: مرکز اسناد انقلاب اسلامی.
– معتمدی، ا. (۱۳۹۱). تاریخ علم در ایران. ج چهارم: از دوره‌ی مشروطیت تا کنون. تهران: نشر مهاجر.

 منابع انگلیسی

 Becher, T. and Trowler, P. (2001). Academic Tribes and Territories. Buckingham: Open University Press.
 Bourdieu, P. (1988). Homo Academicus. Translated by: P. Collier. Stanford: Stanford University Press.
 Bourdieu, P. (2000). “For a Scholarship with Commitment”. Profession 2000. P. 40.
 Bourdieu, P. (2004). Science of Science and Reflexivity. Translated by: R. Nice. Chicago: The University of Chicago Press.
 Bourdieu, P. and Passeron, J. (1990). Reproduction in Education, Society and Culture. Translated by: Richard Nice. London: Sage Publications.
 Collins, H. (2010). Tacit and Explicit Knowledge. Chicago: The University of Chicago Press.
 Evans, N.J. et al. (2010). Student Development in College: Theory, Research, and Practice. San Francisco: Jossey-Bass.
 Giroux, H.A. (1997). Pedagogy and the Politics of Hope: Theory, Culture, and Schooling. Oxford: Westview Press.
 Giroux, H.A. (2005). Border Crossings: Cultural Workers, and the Politics of Education. New York: Rutledge.
 Giroux, H.A. (2013). “Neoliberalism and the Politics of Higher Education: An Interview with Henry A. Giroux”. Interviewed by: CJ Polychroniou. Truth-out Website. (http://truth-out.org/news/item/15237-predatory-capitalism-and-the-attack-on-higher-education-an-interview-with-henry-a-giroux; Seen on: 5/13/2014).
 Giroux, H.A. & Giroux S. (2004). Take Back Higher Education: Race, Youth, and the Crisis of Democracy in the Post-Civil Rights Era. New York: Palgrave MacMillan.
 Mojab, Sh. (1991). The State and University: The Islamic Cultural Revolution in the Institutions of Higher Education of Iran, 1980-87. Ann Arbor: U.M.I.
 Weber, M. (2008). Max Weber’s Complete Writings on Academic and Political Vocations. Edited by: John Dreijmanis. New York: Algora Publications.