ضرورت حضور در میدان تحقیق

توسط علی بلوکباشی در بهمن ۱۴, ۱۳۹۶

معرفی و نقد کتاب کتاب دانیل برادبرد

در نیمۀ آغازین قرن بیستم، جایگاه مردم شناسی ( = انسان شناسی) همچون رشته ای علمی در میان رشته های دیگر علوم اجتماعی و انسانی در غرب تثبیت شد. در این زمان تحقیق دربارۀ « فرهنگ های دیگر» در کانون توجه بیشتر مردم شناسان اروپایی و امریکای شمالی قرار گرفت. فرهنگ سرزمین ایران یکی از فرهنگ های جهان دیگر بود که نگاه این گروه از مردم شناسان غربی را به خود معطوف داشت. از آن زمان تحقیقات میدانی مردم نگاری در فرهنگ ایران، به ویژه پاره فرهنگ های قومی، ایلی- عشایری و روستایی میان محققان و استادان و دانشجویان رشتۀ مردم شناسی رونق چشگیری یافت.
پیشرو پژوهش های مردم نگاری در ایلات و عشایر ایران دو تن بودند، یکی کارل گونار فیلبرگ از دانمارک و دیگری فردریک بارث از نروژ که نخستین تک نگاشت های مردم نگارانه را دربارۀ شناخت دو گروه ایلی در ایران به جامعۀ دانشگاهی جهان ارائه دادند. فیلبرگ در سال ۱۹۳۵/۱۳۱۴ به ایران آمد و در عشایر لُر « پاپی»، یکی از ایلات کوچنده ناحیۀ بالاگریوه در جنوب لرستان به تحقیق میدانی پرداخت. او نتیجۀ تحقیقات خود را در دو تک نگاشت با عنوان چادرسیاه (۱۹۴۴) و ایل پاپی ( ۱۹۵۲) منتشر کرد. بارث نیز در سال ۱۹۵۸/۱۳۳۷ پژوهش های میدانی خود را در میان عشایر رمه گردان استان فارس انجام داد و کتابی با عنوان کوچندگان جنوب ایران: ایل باصری از اتحادیۀ خمسه (۱۹۶۱) نوشت که کتابش شهرت جهانی یافت. مونوگرافی ایل باصری امروزه از منابع کلاسیک مهم در رشتۀ انسان شناسی به شمار می آید.

نوشته‌های مرتبط