شانگهای شهری در شرق چین بر روی رود هوانگ پو (Huangpu) نزدیک به دهانه یانگ تسه به دریای چین شرقی است. شانگهای (که به زبان چینی به معنای “روی دریا” است)، ورودی حوزه رود یانگ تسه را می سازد، ناحیه ای گسترده، پرجمعیت و از لحاظ اقتصادی پویا در مرکز چین. شانگهای مهم ترین بندر چین، قطب بازرگانی و مرکز صنعتی آن به شمار می رود.
این شهر اقلیمی گرم، تابستان هایی بارانی و خشک و زمستان هایی سرد دارد. میانگین دمای آن در روز بین ۲۵ تا ۳۲ درجه در نوسان بوده و ژوییه گرم ترین ماه آنست. میانگین دمای روزانه در ماه ژانویه که سردترین ماه آنست، بین ۱ تا ۸ درجه تغییر می کند. ژوئن مرطوب ترین ماه و دسامبر خشک ترین ماه آن می باشد. گاه در تابستان و پاییز توفان های سختی در این ناحیه دیده می شود.
نوشته‌های مرتبط
در نتیجه اصلاحات اقتصادی که اواخر سال های دهه ۱۹۷۰ در چین آغاز شد، بازرگانی و تجارت در شانگهای به شدت افزایش یافت. این شهر اکنون یک بورس سهام، چندین بانک خارجی، هتل ها، باشگاه ها، فروشگاه ها و رستوران های گوناگونی دارد. از سال ۱۹۹۰ دولت مرکزی چین با تسهیل قانونگذاری و کاهش کاغذبازی های اداری، سرمایه گذاری خارجی را آسان کرد. به این ترتیب سرمایه گذاری در شانگهای اساسا افزایش یافت و به انفجار در ساخت و ساز انجامید. کسب و کار های جزیی نیز مانند قارچ در این ناحیه روییدند و این شهر حالا دارای بهترین فروشگاه های منطقه ای چین است.
اقتصاد این ناحیه از تسهیلاتی چون آموزش مناسب برخوردار است که نیروی کاری گسترده و آموزش دیده و نیز افراد بسیاری با مهارت های مناسب در زمینه صنایع بسیار پیچیده و فنی تربیت می کند. شانگهای یکی از مراکز کلیدی صنعتی چین به شمار می رود و دامنه فعالیت های صنعتی آن از ذوب فلزات در بزرگ ترین کارخانه آهن و استیل چین واقع در حومه بائوشان (Baoshan) تا کارخانجات ماشین آلات پیچیده و تجهیزات ظریف از قبیل تلفن همراه، ماشین های فاکس، لامپ تصویر تلویزیون رنگی، خودرو، منسوجات، موادغذایی و لوازم الکترونیک را شامل می شود. با اینکه صنایع کارخانه ای در دیگر شهرهای چین افزایش یافته اند و سهم شانگهای در بازده صنعتی کل این کشور در سال های اخیر کاهش یافته، اما این شهر همچنان یک غول کارخانجاتی باقی مانده است. اواخر دهه ۱۹۹۰ این شهر ۷ درصد ارزش کل محصولات صنعتی چین را تامین می کرد. کارگران شانگهای بیشترین تولید را در این کشور دارند.
بندر شانگهای بزرگ ترین بندر چین است. بزرگراه ها و خط آهن های وسیع آن، شمال غربی، غرب و جنوب را به نان جین (Nanjing)، پکن، هفی (Hefei) هانگ زو (Hangzhou)، نینگ بو (Ningbo) و دیگر شهرهای بزرگ و کوچک مهم را به یکدیگر پیوند می دهند. این شهر دارای مترو و ترن مغناطیسی سریع است که مورد اخیر در سال ۲۰۰۲ شروع به کار کرد و از مرکز شهر به فرودگاه بین المللی پودون (Pudong) در بخش شرقی پودون می رود.
شانگهای یکی از مراکز اصلی آموزش و فرهنگ چین است. در این کلان شهر بیش از ۴۰ موسسه آموزش عالی وجود دارد. در این میان می توان به برخی از مشهورترین دانشگاه های چین مانند دانشگاه فودان (Fudan)، تونجی (Tongji) و دانشگاه چین شرقی اشاره کرد. شاخه ای از فرهنگستان علوم چین نیز در این شهر قرار دارد و پژوهش های گسترده ای در زمینه هایی چون نیمه رساناها، لیزر، انرژی هسته ای و مواد الکترونیک در بخش های مختلف شانگهای انجام می شود.
در شانگهای زندگی فرهنگی غنی و متنوعی وجود دارد. کتابخانه شانگهای با بیش از ۸ میلیون جلد کتاب، یکی از بزرگ ترین کتابخانه های چین به شمار می رود. تئاتر دنیای بزرگ (Great World ) آن نیز محل اجرای برنامه های گوناگونی است. در این شهر یک ارکستر، یک گروه باله و یک اپرا نیز وجود دارد. شرکت های فیلم سازی و دیگر گروه های نمایشی و هنری مانند موسسه درام شانگهای (Shanghai Institute of Drama) نیز در آن فعال هستند. موزه هایی مهم مانند موزه شانگهای، با یک مجموعه بزرگ هنر چینی و نیز موزه آرامگاه لوسون (Lu Xun) نویسنده قرن بیستمی چین نیز حائز توجه هستند. از دیگر نقاط دیدنی شهر می توان باغ یویوان (Yuyuan) و باغ ابرهای ارغوانی پاییز (Pourple Clouds of Autumn) را نام برد که هردو نمونه هایی از معماری باغ ها هستند که از سلسله مین به جای مانده اند. مرکز همایش شانگهای، بنایی با ساختار روسی است که یکی از نادر ساختمان های ساخته شده در دهه ۱۹۵۰ به شمار می رود. در میان پارک های پرشمار و فضاهای باز شانگهای می توان به پارک رنمین (Renmin) اشاره کرد که در جاده نان جین قرار دارد.
جمعیت شانگهای در سال ۲۰۰۶ بیش از ۵/۱۳ میلیون نفر برآورد شده است.
منبع: دایره المعارف اینکارتا ۲۰۰۹.
