سمپوزیوم کیوریتوریال تهران

سمپوزیوم کیوریتوریال تهران #۲
کیوریتور به مثابه مترجم، ۱۴-۱۶ دی ۱۳۹۷

پرسش این که امروز کیوریتوریال در پهنه هنر و فراتر از آن چه فعالیت هایی میتواند داشته باشد، در سال های اخیر و با تمرکز بر گذار از محدوده نمایشگاه به حیطه پژوهش و تولید دانش، مناظرات و بررسی های متعددی شکل داده است. برای درک و کشف تواناییهای جدید و در حال گسترش کیوریتوری و یافتن ظرفیتهای پویای آن، دوره دوم سمپوزیوم کیوریتوریال تهران، مفهوم “ترجمه” را به عنوان کنشی واسطه ای و یا میانجی گر بررسی کرد. با به کنار هم آوردن کیوریتور ها، هنرمندان، پژوهشگران، و فعالان فرهنگی با پیشینه های متفاوت، این سمپوزیوم زمینه ای را برای یک تمرین خود کاوش گرایانه در فکر کردن به کیوریتوریال به مثابه تمرینی ترجمه پذیر ایجاد کرد.

امیلی پِتیک ( مدیر رایکس آکادمی، آمستردام) از تفکراتش در مورد مسئله ترجمه و کیوریتوری، که در برنامه‌ای به ریاست او در شوروم لندن (از ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۸) مطرح شده، گفت. او در این برنامه شماری از آثار هنرمندان را که نمونه‌های ​مختلفی از ​​ تبادل و همکاری در کنش ترجمانی ​هستند معرفی کرد و بخشی از کارهای این هنرمندان نمایش داده شد; وندلین ون اولدنبورگ: چپ به شب، ​اوریل اورلو: تاج بر علیه مافوق و لارنس ابو حمدان: خود آزادی بیان.

ادامه مطلب را در فایل پیوست مطالعه فرمایید:
سمپوزیوم کیوریتوریال تهران.pdf اصلی

نویسنده مطلب فرشته موسوی است و این مطلب قبلا در ویژه نامه نوروز ۱۳۹۸  و سالگر انسان‌شناسی و فرهنگ منتشر شده است.