از همان شروع مناظره دوم ریاست جمهوری در شب شنبه، دونالد ترامپ بازی قدرتمندی را آغاز کرد. ورود او به صحنه مناظره به میزان قابل توجهی نسبت به هیلاری کلینتون باوقارتر رو آرام‌تر بود. روانشناسان دریافته‌اند افرادی که آرام‌تر صحبت می‌کنند و با وقارتر راه می‌روند، به نظر می‌رسد عموماً برتر و باثبات‌تر بوده و شخصیتی قوی‌تری داشته باشند؛ ویژگی‌هایی که [نامزد] جمهوری‌خواه به وضوح تلاش کرد تا در سراسر پروژه مناظره از خود بروز دهد.
وقتی کلینتون پاسخ یکی از حاضران را می‌داد، اغلب به سمت وی راه می‌رفت، تلاش می‌کرد تا نشان دهد که فردی نزدیک‌شدنی و مشتاق برای نامزدی مردم است- ترفندی که اتفاقاً بیل کلینتون در مناظره با جرج بوش پدر به کارگرفت و تأثیر بزرگی گذاشت.
اما وقتی که ترامپ صحبت می‌کرد، حریف دموکرانش به گونه‌ای احترام‌آمیز وضعیت خود را حفظ می‌کرد. به عبارت دیگر ترامپ، یک نقطه از حرکت در اطراف خودش ایجاد کرده بود، نه فقط زمانی که ظاهراً به پرسش‌ها پاسخ می‌داد، حتی وقتی کلینتون روی صحنه بود. از آنجا که او دریافته نگهداری چنین حالتی سخت است – یا به نظر می‌رسد [دریافته او] چیزی شبیه این باشد- آیا این تکاپو به صورتی مخفیانه طراحی شده بود تا [ذهن] کلینتون را مغشوش کند و تعادلش را بهم بزند؟ واقعیت این است که ترامپ نیز به گونه‌ای غیرعادی نزدیک کلینتون و پشت سر وی ایستاده بود و کلینتون در چنین وضعیتی در نزد مفسران رفتار به وزن خودش می‌افزود.
به نظر می‌رسد کلینتون نیز از این میزان نزدیکی آگاه بود («او بسیار … حاضر بود»، چیزی که پس از مناظره به گزارش‌گران گفت) و میلیون‌ها بیننده‌ای که این مناظره را تماشا می‌کردند، یقیناً متوجه این آمادگی بودند و نه فقط این گفته کلینتون را بلکه از مزاحمت [ترامپ] در فضای شخصی وی نیز آگاهی داشتند.
هنگامی که کلینتون به وسیله حامیانش احاطه شده بود، به شکلی بی‌نهایت عادی به ویژه در حرکات چهره‌اش رفتار می‌کرد. در طی مناظره به هر حال حالت چهره وی بسیار پخته بود زیرا احتمالاً وی تلاش داشت تا به شکلی جدی به مثابه یک رئیس جمهور به نظر برسد. چندین بار وقتی وی تبسمی می‌کرد، معمولاً وقتی ترامپ با بلند خندیدن یک حمله شفاهی می‌کرد یا زمانی که او را به چیزی متهم می‌کرد، [چهره] کلینتون مضحک به نظر می‌رسید. حرکات چهره ترامپ دقیقاً خلاف کلینتون بود. او به سختی خنده‌ای از خود بروز می‌داد و فقط گاهی نیمه‌لبخند کج و معوجی، در زمان تعریف از خود می‌زد، وقتی که فکر می‌کرد و نکته‌ای را [در حرف‌ها] به نفع خودش می‌برید. چرا که لبخندزدن اساساً یک نشانه فرونشاندن است و آخرین چیزی است که ترامپ می‌خواست در فضای عمومی دست کم از کلینتون از خودش بجا بگذارد.
همچنین ترامپ نشان دیگری از چهره‌اش را نمایش داد – چشم‌های تنگ، لب‌هایی که روی هم فشرده شده و برجستگی گاه به گاه چانه. همگی اینها نشانگان چهره عصبانی است که برای انتقال حس فردی به طور طبیعی مسلط است و در اعمال قدرت راحت. طی مناظره، چندین دفعه ترامپ انگشت اشاره خود را به سوی کلینتون نشانه گرفت. این کار نه فقط برای نشانه رفتن به سوی کلینتون طراحی شده بود، بلکه برای آن بود که توجه را از خودش منحرف کند- با در نظر گرفتن افشاگری های بی‌مزه چند روز گذشته. این موضوع احتمالاً قوی‌ترین استراتژی ضروری وی بود. گاهی هم وقتی که وارد مباحث انتقادی می‌شد و جایی که از خلال ادا درآوردن یا لیسیدن لب‌هایش واکنش نشان می‌داد. اینجا مدرکی غیرشفاهی موجود است برای همه سروصداهایی که او درآورد. احساس می‌کرد که خیلی ناراحت است و در یک آن، در پایان او تصمیم گرفت که تا آنجا که می تواند کم بگوید.
منبع: گاردین