زایش اشاره و گفتار و سیرتحول آن، فن و شیوه زبانی
آندره لوروا-گوران/ ترجمه اصغر کریمی
نوشته‌های مرتبط
فصل سوم
آرک آنتروپ ها[انسانهای کهن ]
و
پاله آنتروپها[ انسانهای دیرین]
انسان نمائی
واژگان همیشه سرشار از کلمات عتیق و اغلب دست و پاگیر است. در دیرین شناسی انسانی،از این نوع کلمات عتیق فراوان است و بطور فزاینده ای بافتی از مفاهیم منسوخ را خلق کرده اند: تشریفاتی و آدابی بودن واژگانی چون پیت کانتروپها ، پراومیننها ، اوسترا لوپیتکها تا حدی است که به طور سنتی احترام برانگیز اند ولی باید از بررسی ریشه شناسی آنها اجتناب کرد. ارجمندترین و محبوترین آنها عبارت «انسان نما/انسان سان» است که رابطه ای بین میمونهای بزرگ و انسانیت آفریده است. این مفهوم که میراث قرن هیجدهم است هنوز هم بیش از سایر واژگان قابل بحث است زیرا تنها موجودات واقعاً انسان نما آنهایی هستند که مثل ما وضعیت بدنی قایم دارند که از این امر نتایج متعددی حاصل می شود. میمونهای انسان نما ، از نظر کارکردی و ریخت شناسی، همان پیته کومورفها هستند.
انسان نمائی قاعده ای را تشکیل می دهد که با قاعده میمونها متمایز و متفاوت است. ویژگی بنیادی آن در سازگاری اسکلت بندی کالبدی آن برای راه رفتن بر روی دو پا است (شکل ۲۸). این سازگاری را دستگاه ویژه پا تبیین می کند که در آن انگشتان، همانند مهره داران راه رونده، به شکل پرتوهای موازی، از طریق جزئیات ساختار استخوانهای مچ پا و استخوانهای عضو خلفی و بخصوص از طریق سازگاری لگن خاصره که سنگینی تنه را به صورت متعادل تحمل می کند، قرار گرفته اند. ستون فقرات خمیدگی های متوازنی را نشان می دهد که برآیند آنها یک قائم است. عضو پیشین[دست] آزاد است، دست از همان قسمتهایی ترکیب شده است که میمونها دارند ولی از طریق تناسبات و امکاناتی که دارد بطور قطع به شیوه ای قابل توجه از دست میمون فاصله می گیرد. ویژگی اساسی سر، قرار گرفتن آن بطور متعادل در قله ستون فقرات است.
برای خواندن فصل سوم کتاب به همراه عکسها و پانویس ها به فایل پیوست مراجعه کنید: