همانند اغلب کشورهای کم توسعه یافته، از اواسط قرن ۱۹، توسعه ی اقتصادی در خاورمیانه به سمت تولید محصولات نقدی یا مواد اولیه برای بازارهای کشورهای خارجی روی کرده-است. در قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰، این محصولات، محصولات کشاورزی بودند» کتان از مصر، سیلک از لبنان، و دانه-های مختلف از کشورهای ترکیه، عراق و سوریه و کشورهای همسایه اش. از اواسط قرن ۲۰، محصولات صادراتی اصلی، نفت از کشورهایی بوده است که دارای منابع نفت بوده اند، و کارگر از کشورهای فقیر تری که منابع نفت ندارند. با این حال، صرف نظر از صنعت نفت، منطقه ی خاورمیانه توسعه نیافته باقی مانده است و نیز یک وارد کننده ی شبکه ی محصولات شامل محصولات غذایی باقی مانده است.
بعد از انقلابات سیاسی دهه ی ۱۹۵۰، شکلی از دولت پس از انقلابهای سیاسی دهه ۱۹۵۰ نوعی کنترل دولتی مبتنی بر مدل طراحی متمرکز جمهوری های سوسیالیستی اتحاد شوروی بر اقتصادهای مصر، عراق و یمن جنوبی (که اکنون بخشی از جمهوری یمن است) تحمیل شد.
نوشته‌های مرتبط
حکومت های این کشور ها، سیاست اقتصادی را تنظیم کرده و صنایع اصلی را کنترل می کردند. مالکیت های بزرگ زمین تقسیم شده و مورد توزیع مجدد قرار گرفتند، در حالیکه کنترل واردات، نرخ های مبادله خارجی تعیین شده توسط دولت و یارانه برای اقلام خوراکی ضروری افزوده شد.
اتحاد جماهیر شوروی، تهیه کننده ی اصلی جنگ افزار برای این کشورها شد. مقداری از این ساختار هنوز باقی مانده است، اما با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۹۱ و گرایش جهانی به خصوصی سازی، اشکال کمک دولت به شیوه ی اتحاد جماهیر، مانند یارانه های غذا و دسترسی آسان به مراقبت های بهداشتی، آموزش، و رفاه، تا حد زیادی کاهش یافته است. ضمنا، ابتدا در دهه ی ۱۹۵۰، دیگر کشورهای طرفدار غرب، مانند ایران، اسرائیل، اردن، و ترکیه، حمایت مالی یا فنی و تجهیزات ارتشی از غرب دریافت-کردند.
منبع: دایره المعارف اینکارتا
erfani.samal@gmail.com
