سیاست های مالیاتی که منشا تفاوت طبقاتی در امریکای لاتین هستند
نوشته: برنار دوترم*
نوشته‌های مرتبط
*مدیر مرکز سه‌قاره (Cetri) در لوون لانوو. مدیر État des résistances dans le Sud. Amérique latine، Cetri، انتشارات Syllepse، ٢٠١٧
ترجمه: عبدالوهاب فخریاسری
حکومت های امریکای لاتین، چه چپ و چه راست، از مدتها پیش سیاست های اجتماعی خود را با قفل کردن سیاست مالیاتی دنبال کرده اند. زمانی که اقتصاد رونق دارد جای مانور بیشتر است اما زمانی که تهدید رکود اقتصادی هویدا می شود و فقر افزایش می یابد صندوق ها خالی می مانند. شاید شجاعت در گرفتن مالیات باشد ؟
چهارم ماه مه سال ٢٠١٧، در ماناگوا، هیئت عالیرتبه صندوق بین‌المللی پول (FMI) توصیه‌هایی برای سال آینده به دولت نیکاراگوئه کرد: افزایش درآمد با حذف معافیت‌های مالیاتی و امتیازات دیگر و نیز دریافت مالیات از موسسات فعال در مناطق آزاد(١).
آیا موسسه‌ای مالی و بین‌المللی ای که وظیفه بسط نقشه راه نئولیبرالی را برعهده دارد دولتی –باصطلاح سوسیالیست!- را متهم می کند که شجاعت لازم برای دریافت مالیات را ندارد؟ اما، این وضعیت چندان هم استثنایی نیست. در چند دهه اخیر، این صندوق بین‌المللی پول، بانک جهانی و بانک توسعه کشورهای آمریکا بودند که در بحث مالیات عادلانه‌تر از بیشتر دولت‌های راست یا چپ طرف گفتگو می‌اندیشیدند.
مطالعات و گزارشات بسیار موید این واقعیت‌اند: آمریکای لاتین همچنان دست به گریبان بیشترین نابرابری داخلی در تقسیم ثروت است. از ده کشوری که بیشترین ثروت در آن‌ها در دست تنها ١% از مردم متمرکز است، هفت‌تای‌شان جزء کشورهای آمریکای لاتین هستند(٢). درک چرایی این موضوع بدون صحبت از سیاست‌های مالی این نیم‌قاره، ممکن نیست و هرچند که این امر به تنهایی دلیل این نابرابری ساختاری نیست، ولی می‌تواند پرتوی به آن بیافکند.
ادامه مطلب در: