سرژ حلیمی برگردان منوچهر مرزبانیان
مسئله مناسبات با اسرائیل بی وقفه در انتخابات مقدماتی حزب جمهوریخواه سر بر می دارد، حتی وقتی رأی گیری در یک ایالت جنوبی باشد که انتخاب کنندگان یهودی در آن چندان نیستند. دیری این رسم معمول فقط با انتخابات مقدماتی دموکرات ها، خصوصا انتخابات نیویورک سر و کار داشت (به ویژه در سال های ۱۹۸۰، ۱۹۸۴، ۱۹۸۸، و غیره.) نامزدی خواستار جابجائی سفارت ایالات متحده در اسرائیل از ”تل آویو“ به ”اورشلیم“ می شد (که ناگزیر به شناسائی حاکمیت اسرائیل بر سرتاسر بیت المقدس می انجامید). گاه حتی چند تن از نامزدان این خواسته را پیش می کشیدند. سپس، وقتی انتخابات مقدماتی نیویورک به پایان می رسید رؤسای جمهور سفارتخانه کشورشان را در همان جائی که بود نگه می داشتند؛ تا چهار سال بعد نامزد دیگری مطلب را از نو سر گیرد (۱).
نوشته‌های مرتبط
اینبار جمهوریخواهان پیگیر آن شده اند. چند روز پیش از رأی گیری ”آیوآ“، ”تد کروز“ نامزد جمهوریخواه در انتخابات مقدماتی وعده داده بود که وقتی به ریاست جمهوری برگزیده شود، «از همان روز اول» سفارتخانه معروف را جابجا خواهد کرد. با اینهمه فقط ۲/۰ ٪ جمعیت ”آیوآ“ یهودی اند. اما کلیساهای اوانژلیست در این خطه بسیار نیرومندند …
این کلیساها در جنوب ایالات متحده قوی تر هم هستند. روز ۲ مارس در ”فرست باپتیست چرچ ـ اوپلیکا“، در ”آلاباما“، اهمیت اسرائیل، اورشلیم، فلسطینی ها، برای مؤمنان آن اسقف نشین بخوبی به چشم می خورد، نه از آنرو که مردم از نزدیک رویدادهای خاورمیانه را دنبال کرده باشند. [در اینجا] تاریخ دوران اخیر و سیاست نیستند که [شیوه] داوری و [چگونه] رأی [دادن] را می آموزند، بلکه ایمان راهبر مؤمنان است.
به دیدار خانم ”سارا ـ جین تتام“ در پایان جلسه هفتگی گروه بحث و گفتکوی او در باره انجیل رفتیم: حدود چهل زن، از جمله دو سیاهپوست، در آن جلسه شرکت کرده بودند. خانم ”تتام“ وابسته به انجمنی است به نام ”اینترنشنال کریسشین امباسی جروسلام“ [بین الملل مسیحی سفارتخانه اورشلیم]. او مأموریت این انجمن را چنین توصیف می کرد: «ما پشتیبان اسرائیل هستیم و معتقدیم که پایتخت سرمدی آن ”اورشلیم“ است.» دقیقا، او به تازگی به سفارش واعظ کلیسایش برای یک «سفر مطالعاتی» به آن کشور رفته بود. برنامه وی: بازدید از ”کنست“ [پارلمان اسرائیل]، دیدار با دو عضو ”لیکود“ (حزب ”بنیامین نتانیاهو“ نخست وزیر)، شرکت در ضیافتی با حضور حدود یک صد مسیحی هوادار اسرائیل در هتل ”والدورف آستوریا“. می گفت که «سفیر آمریکا و همینطور یک عرب مسیحی که پشتیبان اسرائیل اند در آن ضیافت سخن گفته بودند.» خانم ”تتام“ از موزه ”هلوکاست“ نیز دیدار کرده بود. برعکس ”أریحا“ (”جریکو“)، ”بیت اللحم“ [زادگاه عیسی] (که هویت مسیحی نقش معنی داری برآنها برجای نهاده)، و نیز هیچیک از مناطقی که مقامات فلسطینی کنترل می کنند، جائی در برنامه وی نداشتند.
انجمن وی «به قصد آنکه یهودیان بتوانند فرانسه و اوکرائین را به مقصد اسرائیل ترک گویند» پول جمع آوری می کند: «به گوشم رسانده اند که یهودیان فرانسوی زجر و آزار می بینند». مطالعه انجیل به وی «اهمیت اسرائیل در ایمان[ش] و شناخت آنچه مقدر است را آموخته.» با تکیه بر نصوص مقدس، و به ویژه ”عهد عتیق“ معتقد است که در وهله نخست، باید سرتاسر خاک فلسطین به اسرائیل بازگردانده شود (۲). همینقدر بس تا بدانیم که سیاست شهرک سازی دولت آقای ”نتانیاهو“ [در سرزمین های اشغالی] را می پسندد و پشتیبان آن است. او تشریح می کرد که «روزی که، ما نمی دانیم کی است، خداوند از اسرائیل حفاظت خواهد کرد. به مشیت پروردگار ”اورشلیم“ مرکز جهان خواهد شد. آنجاست که عیسی مسیح باز ظهور خواهد کرد، بر فراز کوه زیتون. خداوند عهدی با امت یهود بسته است. این عهد را نه می توان جایگزین ساخت، نه تغییر داد، نه عوض کرد. خداوند یهودیان را به سبب سرپیچی شان آواره کرد. اما آن زمین به آنها تعلق دارد.»
تا حدوث آخر الزمان و بازگشت منجی، او چه تقدیری برای فلسطینیانی باز می شناسد که مایل نباشند در کشوری یهودی زندگی کنند، خلقی که اقلیتی از انها مسیحی هم هستند؟ پاسخ می دهد که «کشورهای دیگر عرب باید آنها را نزد خود بپذیرند. در سال ۱۹۶۷ خداوند اسرائیل را در کنف حمایت خود گرفت، اسرائیل پیروز شد.» همین، آخر داستان. وانگهی، شکست خوردگان موجبی برای گلایه ندارند: «اسرائیل به هر کاری دست می زند تا مشاغلی را به فلسطینیان عرضه دارد، تا بتوانند در صلح و آرامش زندگی کنند. آنها بیش از آن می خواهند. اگر خوش نمی دارند، بروند جای دیگر.»
خانم ”دبورا جونز“ که تازه هدایت گروه بحث در باره انجیل را به پایان برده بود به گفتگوی ما پیوست. او دو بار به اسرائیل رفته و آخرین سفرش هشت سال پیش بوده،. او نیز می اندیشید که «اسرائیلی ها با همه توان می کوشند به فلسطینیان کمک کنند. نفرتی که آنها به یهودیان دارند چنان قوی است که در برابر این کمک مقاومت می کنند.» درباره فلسطینیان مسیحی معتقد بود، صرف مطالبه حاکمیت، تقریبا از آنان کافرانی برمی سازد: «فرق بزرگی است میان خود را مسیحی دانستن و مسیحی واقعی بودن. آنها چنان از اسرائیل بدشان می آید که به راستی مسیح را چون ”خداوند“ نمی پذیرند. پروردگار زمین را به اسرائیل بخشیده، او نخواهد گذاشت که دوباره تقسیم شود. حکم شرعی ما احترام به این تعهد است.»
این دو مؤمنه اسقف نشین نتیجه گرفتند که یقینا صلح چیز خوبی است. «اما فلسطینی ها خواستار آن نیستند. آنها زمین می خواهند.» خانم ”تتام“ در پی آن درآمد: «و آنها خواستار مرگ یهودیان اند.»
۱. مقاله های نگارنده (سرژ حلیمی) را با عناوین «وزنه لابی طرفدار اسرائیل در ایالات متحده» و «در ایالات متحده آقای ”شارون“ جز دوست کسی ندارد» (http://ir.mondediplo.com/article132.html)، به ترتیب در شماره های ماه اوت ۱۹۸۹ و ژوئیه ۲۰۰۳ لوموند دیپلوماتیک بخوانید.
۲. خانم ”تتام“ کتاب ”ملکوم هدینگ“ واعظی از اهالی آفریقای جنوبی با عنوان ”فهمیدن اسرائیل“ (انتشارات زایون گیت اینترنشنال، اوکلاهما سیتی) را در اخیتار ما نهاد، که جزئیات الهیات وی را در باره همه این نکات شرح داده است. همچنین مقاله ابراهیم وارده را با عنوان «پیش از ظهور منجی صلح و آرامش نمی تواند وجود داشته باشد»، در شماره ماه سپتامبر ۲۰۰۲ لوموند دیپلوماتیک بخوانید.
لوموند دیپلماتیک، آوریل ۲۰۱۶
انسان شناسی و فرهنگ ناشر رسمی نسخه فارسی لوموند دیپلماتیک در ایران است.
