رسانه های من رسانه ها به اشتراک گذاشته شده آلبوم های من تمامی پست ها کاربران مدیریت رسانه برنامه‌ی کارورزی دولت استرالیا: حمله به جوانان
نویسنده: Oscar Grenfell، مترجم: فرید لطف آبادی
نوشته‌های مرتبط
طرح به‌اصطلاح “کارورزی جوانان” نقطه‌ی عطفی در بودجه‌ی ۳ می دولت ائتلافی ملی لیبرال بود. تحت عنوان آموزش برای ایجاد اشتغال، جوانان بیکار مجبور به انجام کارهای سخیف برای کارفرما در بخش‌های خصوصی می‌شوند و درازای آن تنها چهار دلار به حقوقی که بر اساس میزان فقر آن‌ها در مدت بیکاری دریافت می‌کنند اضافه خواهد شد.
فارغ از اینکه چه حزبی پیروز انتخابات ۲ جولای باشد، افراد جوان در بین اصلی‌ترین گروه‌های جمعیتی، هدف سیاست‌های ریاضتی پیشنهادشده از طرف شرکت‌های برگزیده خواهند بود. جوانان طبقه‌ی کارگر هم‌اکنون با شرایط دشواری روبرو هستند بطوریکه در آمار رسمی (به‌طور واقعی تقلیل یافته)، درصد جوانان بیکار ۱۲ درصد اعلام‌شده که در مناطق کارگری و در دوره‌های رکود این میزان تا ۴۰ درصد نیز خواهد بود. کار فلاکت‌بار و کم مزد بدون هیچ حقوق و امنیتی در حال حاضر یک روال عادی محسوب می‌شود. دولت به طرز وحشیانه‌ای تحت عنوان طرح “آمادگی، سنجش، استخدام” به دنبال استفاده از این بحران اجتماعی به‌عنوان وسیله‌ای برای کوبیدن دستمزدها و شرایط کارگران با استثمار طیف جوان جامعه به‌مثابه منبع عظیمی از کار ارزان است. این طرح، جوانان زیر ۲۵ سال را که تاکنون نتوانسته‌اند شغلی پیدا کنند را مجبور خواهد کرد به مدت شش هفته به‌طور اجباری دوره‌هایی آموزشی را طی کنند سپس آن‌ها را به‌عنوان کارورزانی با دستمزد به‌مراتب پایین‌تر به کارفرماها برای جذب پیشنهاد می‌دهد.
کارفرماها مقدار ۱۰۰۰ دلار یارانه‌ی دولتی برای استخدام این کارورزها تا ۱۲ هفته دریافت می‌کنند و اگر درنهایت کار تمام‌وقت را به کارآموزان پیشنهاد دهند کسب‌وکارشان مستحق دریافت ۶۵۰۰ تا ۱۰۰۰۰ دلار انعام از دولت خواهد بود. درازای کار ۲۵ ساعت در هفته کارورز ۲۰۰ دلار برای دو هفته معادل با ساعتی ۴ دلار دریافت می‌کند که با احتساب حداکثر بیمه بیکاری، این مقدار به ۵۲۷ دلار برای دو هفته یا حدود ۳۶۴ دلار در هفته می‌رسد که ۶۸ دلار کمتر از کمترین دستمزد عادی است. این حقوق را مقایسه کنید با هزینه‌ی اجاره‌ی یک هفته آپارتمان در سیدنی که مقدار ۴۶۷ دلار است. از آن‌طرف هم کارفرما ۱۲ هفته کار مفت و مجانی از کارورزها می‌کشد. در طول چهار سال آینده صد هزار جوان بیکار به‌اجبار وارد برنامه‌ی فوق خواهند شد و طبق تخمین بودجه، تحت پوشش قرار گرفتن این جوانان در طرح غرامت کارگران (پرداخت غرامت مالی به کارگران مجروح شده در حین کار) ممکن نیست درنتیجه در صورت بروز جراحات حین کار در طی این پروسه، هیچ حامی ای برای آن‌ها وجود نخواهد داشت.
این سیاست درواقع ادامه‌دهنده‌ی طرحی مشابه در دو دهه پیش و بهره‌کشی از قربانیان همان طرح است. تاکنون بیکاران طولانی‌مدت مجبور بودند برای مؤسسات خیریه، انجمن‌ها و سایر سازمان‌های این‌چنین کار کنند تا پاداش آغاز به کار خود را دریافت کرده باشند. این طرح در ۱۹۹۸ توسط دولت هوارد تحمیل شد و در دولت‌های بعدی راد و گیلارد نیز پابرجا ماند. در سال ۲۰۱۵ دولت ائتلافی با حمایت حزب کارگر این طرح را به حالت اجبار برای تمام افراد زیر ۵۰ سال که به مدت بیشتر از شش ماه بیکار بوده‌اند درآورد. همچنین مراکز “خدمات بیکاری” ملغی و با هزینه‌ای بالغ‌بر ۶.۸ میلیارد دلار با مؤسسات “ارائه‌دهنده کار” ادغام شد. این طرح یک سیاست آزار و شکنجه است که شرکت‌کنندگان در آن زیر تهدید همیشگی محرومیت از پرداخت‌های رفاهی خود هستند. مرگ تأسف‌بار جاش پارک فینگ ۱۸ ساله در یک حادثه حین کار در این طرح گواهی بر غیراستاندارد بودن و شرایط خطرناک ممکن در این طرح است.
سال گذشته تونی ابوت نخست‌وزیر اعلام کرد که دولت ائتلافی طرح یادشده را به‌منظور ایجاد کسب‌وکار و فرصتی برای سیاست “امتحان کردن پیش از خرید” گسترش می‌دهد. این واقعیت طرح کارورزی است که به کارفرماها اجازه می‌دهد خون سیلی از کارورزان را بمکند، بدون تدارک هرگونه شغلی برای آن‌ها. مطالعات نشان داده است که طرح‌های مشابه تنها برای ۱۹ درصد کارورزان ایجاد اشتغال کرده و باقی ۸۱ درصد مانند انباری از کالاهای قراضه به دور ریخته می‌شوند. تمام احزاب موجود سیاسی در محروم کردن کامل یک نسل در آینده مسئول‌اند. دولت‌های متوالی کارگر برنامه‌های کارآموزی و کالج‌های فنی را برداشته‌اند. میلیاردها دلار به کالج‌های خصوصی داده‌شده تا جوانان طبقه کارگر را طعمه کرده و از آن‌ها برای شرکت در دوره‌های غیراستاندارد امضا می‌گیرند و آن‌ها را زیر بار هزاران دلار بدهی می‌برند.
در راستای سوابق قبلی، حزب کارگر از طرح کارورزی استقبال کرده است، همراه با تکرار این دروغ که این طرح به افراد جوان در یافتن شغل کمک می‌کند، گرچه به دنبال یک واکنش عمومی گسترده نسبت به این موضع‌گیری، حزب خواستار جزییات بیشتری درباره طرح شد. بخشی از اتحادیه‌های کارگری نیز کمپینی علیه طرح کارورزی در رسانه‌ها راه انداخته‌اند. ادعای نگران‌کننده آن‌ها در مورد استثمار جوانان آسیب‌پذیر مربوط به این افشاگری است که هفته گذشته بزرگ‌ترین اتحادیه‌ی کشور، SDK که مطالبات کارگران خرده‌فروشی و خدمات را پوشش می‌دهد در همدستی با بیشتر فست فودها و فروشگاه‌های زنجیره‌ای کارکنان خود را از مزایای آخر هفته و اضافه‌حقوق بیشتری که بابت کار در این روزها به آن‌ها پرداخت می‌کردند محروم خواهد کرد.
اتحادیه‌ها مدت‌ها نقشی اساسی در اعمال فشار بر مشاغل بزرگ در مقابله با کاهش دستمزد و شرایط کار داشته‌اند. امروزه بسیاری از جوانان هیچ‌گاه حقوق اضافه‌کاری خود را دریافت نکرده‌اند یا شغلی با حقوق پایه‌ای مانند مرخصی درمانی یا دستمزد تعطیلی ندارند. درحالی‌که قدرت حاکم در پاسخ به نیازهای جوانان نبود پول را بهانه می‌کند بیشتر احزاب از میلیون‌ها دلار پول اختصاص‌یافته به بخش‌های نظامی حمایت می‌کنند. در بودجه‌ی ۳ می، دولت با حمایت حزب کارگر ۱۹۵ میلیون دلار برای خرید جنگ‌افزارها، هواپیماهای جنگی و زیرساخت‌های نظامی در نظر گرفت که همگی برای نشان دادن آمادگی نظامی مقابل درگیری با چین بود. جوانان بدون هیچ چشم‌انداز دیگری آماج تبلیغات شغل‌های نظامی هستند.
حزب برابری سوسیالیستی تأکید می‌کند که همه‌ی جوانان دارای حقوق اجتماعی پایه‌ای هستند: حق داشتن شغل آبرومند با حقوق مکفی برای زندگی، آموزش رایگان و دسترسی به فرهنگ و امکانات تفریحی. این‌ها ضرورت‌های زندگی در یک جامعه‌ی مدرن و مجتمع امروزی است. تأمین این حقوق نیازمند مبارزه‌ی سیاسی در مقابل سیستم سرمایه‌داری است که تمام جنبه‌های زندگی اجتماعی و اقتصادی را در برابر مطالبات سود میلیاردرها و تمام احزاب حامی آن‌ها تحت پوشش قرار می‌دهد. ما از دانشجویان و جوانان درخواست می‌کنیم برنامه‌ی ما را بخوانند و از کمپین ما حمایت کنند و مبارزه برای سوسیالیسم، جامعه‌ای بناشده بر اساس نیازهای اجتماعی نه سودهای شخصی را ادامه دهند.
منبع: https://www.wsws.org/en/articles/2016/05/24/path-m24.html