انگلستان و خروج از اتحادیه اروپا

لوموند برگردان آریا نوری

در جریان آخرین شورای اتحادیه ی اروپا که به بحث در مورد خروج انگلیس از اتحادیه ی اروپا اختصاص یافته بود، سیاستمداران حاضر در نشست با برگزاری کنفرانسی خبری، اعلام کردند به توافق اولیه با دیوید کامرون دست پیدا کرده اند. بر مبنای این توافق، امتیازات جدیدی به انگلستان داده خواهد شد تا آقای کامرون (که موافق حضور کشورش در اتحادیه ی اروپاست) بتواند از آن ها استفاده کرده و نظر مردمش را جلب کند. بیست و سوم ژوئن امسال، همه پرسی ای فراگیر در انگلستان، دال بر حضور در اتحادیه ی اروپا و یا ترک آن، برگزار خواهد شد.

در وهله ی اول باید بگویم به هیچ عنوان نباید اینگونه فکر کرد که توافق به دست آمده در جریان مذاکراتی سخت و نفس گیر به دست آمده است. به اعتقاد ما، از خیلی وقت قبل، آنگلا مرکل که کشورش مهره ی اصلی اتحادیه محسوب می شود، با دیوید کامرون، به توافقاتی دست پیدا کرده بودند. به موجب این توافق، انگلستان می تواند کمک های اجتماعی کارگران اروپایی که کمتر از چهار سال از اقامت ایشان در کشور می گذرد (از جمله ۴۰۰ هزار فرانسوی) را قطع و یا محدود کند.

این قانون، در صورت تصویب، تبعیض بسیار آشکاری خواهد بود. به این ترتیب دیوید کامرون محافظه کار که تحت فشار گروه های پوپولیستی قرار دارد،قانونی را تصویب خواهد کرد که به موجب آن کارگرانی که کمتر از ۴ سال از اقامتشان در کشور می گذارد، باید ماهیانه مبلغی را به عنوان حق تامین اجتماعی پرداخت کنند، که خودشان از آن بهره ای نخواهند برد.

امتیاز دوم مربوط به لندن می شود، به این منوال که قوانین بانکی اروپا تا اندازه ای تغییر خواهد کرد تا مانعی سر راه فعالیت های اقتصادی بانک های لندن نباشند. این امر یعنی از میان برداشتن نظم بانکی ایجاد شده از زمان بحران اقتصادی سال ۲۰۰۸، آن هم تنها به نفع یک کشور.

سومین ، حیرت آورترین و به نوعی خطرناک ترین امتیاز به دست آمده توسط انگلستان، این اختیار را به این کشور می دهد که در شرکت یا عدم شرکت در هرگونه پیمان یا اتحاد جدید در اروپا، با سایر کشورهای این حوزه، آزاد باشد. خطر این امتیاز این است که به محض اعطای آن، سایر کشورهای اروپا نیز ممکن است امتیازی مشابه را درخواست کنند، مساله ای که به طور کامل حیات اتحادیه ی اروپا را به خطر خواهد انداخت.

متناقض ترین امری که در این میان وجود دارد، این است که تنها کشوری که در برابر این اعطای امتیاز مقاومت کرده، یونان و نخست وزیر چپ گرای آن، الکسی سیپراس است. در این میان اما، با وجود بحران هایی که کشورش در حال حاضر با آن دست و پنجه نرم می کند و نیز کمک هایی که برای نجات اقتصاد خود از اتحادیه دریافت می کند، جای مانور زیادی برای آقای سیپراس باقی نگذاشته است.

دیوید کامرون برای آنکه بتواند در انتخابات ماه مه سال ۲۰۱۵ برنده شود و نیز نظر مردم را جلب کند، قول داده بود در صورت انتخاب مجدد، سال ۲۰۱۷ همه پرسی ای را به منظور خروج یا عدم خروج از اتحادیه ی اروپا برگزار کند، البته با این امید که مجبور به این کار نشود. وی امیدوار است موضع لیبرال-دموکرات ها (که موفق باقی ماندن در اتحادیه ی اروپا هستند) به کمکش بیاید.

زمانی که کامرون این وعده را داده بود، حتی به ذهنش هم خطور نمی کرد که حزبش به تنهایی بتواند اکثریت کرسی های مجلس را به دست بیاورد، بدون آنکه نیازی به ائتلاف داشته باشد. به این ترتیب نیز او در دامی گرفتار شده که با دست خودش درست کرده است و ممکن است در نهایت به ضررش تمام شود.

شرایط پیش آمده را می توان یک بازار مکاره نیز در نظر گرفت چرا که خیلی ها فراموش کرده اند انگلستان از همان ابتدا هم امتیازات منحصر به فردی به دست آورده بود، به خصوص در حوزه ی مالی، با این بهانه که هزینه های اتحادیه ی اروپا سود بسیار کمی برای کشورش دارد.

هیچ کس این مساله را انکار نمی کند که استفاده ی سایر کشورها از واحد پول یورو و نیز بهره وری انگلستان ازتجارت آزاد و نیز حق استفاده از منشور حقوق اساسی اتحادیه ی اروپا، چه سودی برای این کشور دارد.

آقای کامرون برای پیروزی در همه پرسی، حساب زیادی روی کمک شهردار معروف لندن باز کرده بود، اما موضع گیری ناگهانی وی به نفع خروج کشورش از اتحادیه، محسبات او را بر هم زد.

کسانی که مخالف خروج انگلستان از اتحادیه ی اروپا هستند، به عواقب خطرناک خروج این کشور اشاره می کنند و برای اثبات گفته های خود، اعداد و ارقامی را مطرح می کنند. طرفداران خروج از اتحادیه اما این اعداد را ساختگی می دانند. باراک اباما هم به تازگی از موضع آقای کامرون حمایت کرده است.

باید این امر را در نظر بگیریم که نتیجه ی این همه پرسی هرچه هم که باشد، اتحادیه ی اروپا از پیش ضعیفتر خواهد شد…

هنری مالوس و پاتریک مارتن ژنیه، نویسندگاه این مقاله، به ترتیب عضو شورای اقتصاد اتحادیه ی اروپا و استاد دانشگاه علوم سیاسی پاریس هستند.

پرونده ی لوموند در انسان شناسی و فرهنگ : http://www.anthropology.ir/cooperation/936