گزارش اختصاصی انسان‌شناسی و فرهنگ از آیین نکوداشت دکتر امیلیا نرسیسیانس
در روز دوشنبه، ۱۲ خرداد ۱۴۰۴، ساعت ۱۸، آیین نکوداشت استاد فرزانه، خانم دکتر امیلیا نرسیسیانس، از سوی انجمن جامعه‌شناسی ایران، انجمن انسان‌شناسی ایران، انسان‌شناسی و فرهنگ و خانه اندیشمندان علوم انسانی در سالن حافظ به‌صورت حضوری برگزار شد. این مراسم با حضور استادان و پژوهشگران برجسته حوزه‌های انسان‌شناسی و جامعه‌شناسی و علاقه‌مندان به فرهنگ و علوم انسانی برگزار گردید و به پاس سال‌ها فعالیت علمی و فرهنگی ارزشمند دکتر نرسیسیانس، گامی بزرگ در شناساندن و ارج نهادن به دستاوردهای ایشان بود.
در این برنامه، دکتر آندرانیک سیمونیان، دکتر ناصر فکوهی، دکتر لیلا اردبیلی، دکتر زهره انواری، دکتر مهرداد عربستانی، دکتر جبار رحمانی، دکتر روح اله نصرتی و آقای روبرت صافاریان به ارائه دیدگاه‌ها و تجربیات خود درباره زندگی و آثار علمی دکتر نرسیسیانس پرداختند. هر یک از این سخنرانان ابعاد مختلف علمی، فرهنگی و انسانی این استاد گرانقدر را واکاوی کردند و اهمیت فعالیت‌های ایشان را در حوزه دو زبانگی، انسان‌شناسی فرهنگی، و مسائل اقلیت‌های زبانی و قومی برجسته ساختند.
در ابتدا دکتر لیلا اردبیلی سخنان خود را با قدردانی از برگزارکنندگان آغاز کرد. او با بیان اینکه دکتر نرسیسیانس نمادی برجسته در حوزه مردم‌شناسی زبان‌شناختی است، به تمرکز ایشان بر فهم فرهنگ از طریق زبان پرداخت و نقش تأثیرگذار ایشان در راهنمایی دانشجویان برای درک این رابطه پیچیده را ستود.
اردبیلی در ادامه با اشاره به تجربه شخصی خود در ورود به دپارتمان انسان‌شناسی، از شکاف عمیق میان زبان‌شناسی و انسان‌شناسی سخن گفت و یادآور شد که دکتر نرسیسیانس با تأکید بر پیوند این دو حوزه، به دانشجویان خود دریچه‌ای نو به فهم ارتباط زبان و فرهنگ گشود. او توضیح داد که زبان بیش از یک بسته ساده است و شامل سطوح گوناگونی از آواشناسی، صرف، نحو، معناشناسی و کاربردشناسی است که اغلب در علوم اجتماعی به طور کامل مورد توجه قرار نمی‌گیرد.
اردبیلی همچنین به اهمیت نگاه شناختی و علمی به زبان پرداخت و خاطرنشان کرد که کلاس‌های دکتر نرسیسیانس به دلیل برخورد علمی و کاربردی با زبان و فرهنگ، از جمله کلاس‌های تأثیرگذار و مفید برای دانشجویان بوده‌اند. وی به ویژگی منحصر به فرد استاد در ترکیب تدریس علمی با منتورینگ اشاره کرد؛ جایی که دکتر نرسیسیانس نه تنها دانش را منتقل می‌کرد بلکه با منش و بینش خود، راهنمای زندگی و رشد فکری دانشجویان بود.
در پایان، دکتر اردبیلی با ابراز سپاس و قدردانی عمیق از استاد، یادآور شد که حضور و درس‌های دکتر نرسیسیانس برای دانشجویانی که گاه از فشارهای دانشگاهی خسته بودند، منبع آرامش و انگیزه بوده است و این نکته را مورد تأکید قرار داد که تأثیر ایشان فراتر از تدریس، در شکل‌دهی به روح علمی و انسانی دانشجویان است.
در ادامه دکتر آندرانیک سیمونیان، ضمن اشاره به خاطراتی دربارۀ درگذشت کارو لوکاس، همسر دکتر نرسیسیانس، به رابطه نزدیک و همدلی میان این زوج اشاره کرد و تأکید داشت که همکاری و هم‌افزایی دو نفر در کنار هم، به سبب گذشت و ایجاد فضای آرامش‌بخش بود.
وی سپس به نقش مهم دکتر نرسیسیانس در سه همایش بین‌المللی اشاره کرد که در حوزه‌های علوم اجتماعی، آموزش و زبان‌شناسی برگزار شده بود. سیمونیان از تعهد، پشتکار و علاقه خانم دکترنرسیسیانس در ایجاد تعاملات علمی و فرهنگی گفت و اینکه چگونه ایشان توانستند محیطی مناسب برای تبادل دانش و فرهنگ فراهم آورند.
او همچنین به اهمیت تعهد به هویت ایرانی و ارمنی نرسیسیانس اشاره کرد و این نکته را یادآور شد که معلمی بدون روح بزرگ و ازخودگذشتگی، ارزشی ندارد. سیمونیان از فعالیت‌های دکتر نرسیسیانس در حوزه زبان ارمنی و نقش ایشان در حفظ و گسترش فرهنگ ارمنی سخن گفت و اشاره کرد که حضور ایشان در جامعه ارمنی، همچون پلی برای تعاملات فرهنگی و آموزشی، بسیار با ارزش بوده است.
آندرانیک سیمونیان در پایان سخنانش از تلاش‌های دکتر نرسیسیانس برای تقویت جایگاه علمی و فرهنگی جامعه ارمنی و ارتباط با دانشجویان و اساتید مختلف تشکر کرد و تأکید کرد که حضور چنین افرادی، نه‌تنها باعث رشد علمی می‌شود، بلکه احساس یگانگی و همبستگی را در جامعه افزایش می‌دهد. او همچنین از بازگشت فعالیت‌های خانه اندیشمندان علوم انسانی به حالت فعال و پویا ابراز خوشحالی کرد و به این نکته اشاره کرد که این مکان برای تداوم برگزاری چنین مراسم‌های بزرگداشتی محلی مناسب است.
سخنران سوم، دکتر ناصر فکوهی در جلسه بزرگداشت دکتر نرسیسیانس از راه دور حضور یافت و پیام خود را به صورت ویدیویی ارسال کرده بود. او ضمن ابراز خوشحالی از امکان شرکت در این جلسه، این بزرگداشت را کاملاً شایسته شخصیت علمی و انسانی خانم نرسیسیانس دانست.
ناصر فکوهی اشاره کرد که هنگام ورودش به دانشگاه تهران در سال ۱۳۷۵، خانم نرسیسیانس از اعضای فعال گروه انسان‌شناسی دانشکده بودند و در طول سال‌ها نقش مهمی در همراهی ایشان ایفا کردند. وی افزود که ایشان همواره با مهربانی، دقت و صبوری به دانشجویان توجه داشتند و هیچ‌گاه از کمک به آنان دریغ نکردند. همچنین به روابط نزدیک خانوادگی خود با خانم نرسیسیانس و همسر مرحوم ایشان، کارو لوکاس، اشاره کرد و گفت این ارتباط باعث آشنایی بیشتر او با جامعه ارمنی ایران و شناخت سهم فرهنگی و تاریخی این جامعه در ایران شده است.
ناصر فکوهی در بخش دیگری از سخنان خود به نقش مدیریتی خانم نرسیسیانس در گروه انسان‌شناسی اشاره کرد و بیان داشت که در زمانی که گروه در شرایط دشواری قرار داشت، از ایشان درخواست شد تا مدیریت گروه را برعهده بگیرند و با مهربانی، خونسردی و متانت توانستند این مسئولیت سنگین را به بهترین شکل ایفا کنند. او تأکید کرد که خانم نرسیسیانس با حفظ آرامش و رعایت قوانین گروه را از بحران خارج کردند و نسل جدیدی از دانشجویان را پرورش دادند که امروز در جایگاه اساتید دانشگاه فعالیت می‌کنند.
فکوهی همچنین درباره همکاری خانم نرسیسیانس در مجله پژوهش‌های انسان‌شناسی ایران سخن گفت و تصریح کرد که پس از پایان مدت سردبیری خود، از ایشان خواسته شد تا مسئولیت این مجله را به عهده بگیرند و ایشان با تعهد و تلاش مستمر، حتی پس از بازنشستگی، به حفظ و ارتقای این مجله کمک کردند.
در پایان، ناصر فکوهی با تقدیر از تلاش‌های خانم نرسیسیانس، یادآور شد که ایشان شخصیتی بودند که همواره سعی کردند فضای دوستی و همکاری را میان اساتید و دانشجویان برقرار کنند و به همین دلیل این بزرگداشت کاملاً سزاوار ایشان است. وی از برگزارکنندگان جلسه، اساتید پیشین و دانشجویان فعلی نیز تشکر کرد و ابراز امیدواری نمود که فرصت دیدار حضوری در آینده فراهم شود.
سپس دکتر زهره انواری، در سخنرانی خود در بزرگداشت سرکار خانم دکتر نرسیسیانس که به همت خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد، ضمن تشکر از برگزارکنندگان، حضور در محضر استاد گرانقدر را فرصتی مغتنم دانست و تأکید کرد که هر شرکت‌کننده از زاویه‌ای متفاوت شخصیت و خدمات علمی ایشان را بررسی می‌کند. انواری با معرفی خود در جایگاه شاگردی که تحت تأثیر مستقیم ایشان بوده، گفت که دکتر نرسیسیانس برای دختران دانشکده انسان‌شناسی مسیرهای جدیدی گشود و نقش بسیار مهمی در شکل‌گیری شخصیت علمی و حرفه‌ای او داشته است.
وی به تجربه زیسته خود اشاره کرد و یادآور شد که مردم‌شناسی به معنای حضور در میدان‌های زندگی واقعی مردم است و این امر مستلزم صرف زمان و تلاش زیاد است. انواری تأکید کرد که استاد بودن تنها آموزش مفاهیم علمی نیست، بلکه همراهی عاطفی و حمایت از دانشجو در مواجهه با چالش‌های متعدد، از جمله پایان‌نامه نویسی، اهمیت فراوانی دارد. وی افزود که دکتر نرسیسیانس نقش مادری و حمایتی را در برابر دانشجویان ایفا می‌کرد.
زهره انواری همچنین با ذکر خاطره‌ای تأثیرگذار از تجربه مادری و هیئت علمی بودن خانم دکتر نرسیسیانس گفت که ایشان حتی در کنفرانس‌های علمی، کودک خود را همراه می‌برد و نقاشی او را در اسلاید پایانی سخنرانی خود نشان می‌داد تا فرزندش در انتظار تشویق حضار، در جلسۀ سخنرانی با اشتیاق حضور داشته باشد. این خاطره نشان‌دهنده تعهد و تلاش دکتر نرسیسیانس برای پیشبرد علم در کنار مسئولیت‌های خانوادگی است.
انواری به دشواری‌های ساختار بروکراتیک دانشگاهی اشاره کرد که برای زنان هیئت علمی، به‌ویژه مادران، شرایط سخت‌تری نسبت به مردان ایجاد می‌کند و افزود که دکتر نرسیسیانس نمونه بارزی بود که ثابت کرد می‌توان با وجود این موانع هم پژوهشگر و مدرس موفق بود و هم مادر و زن نمونه‌ای بود.
وی در پایان سخنانش به نقش مدیریتی خانم دکتر نرسیسیانس در گروه انسان‌شناسی پرداخت و گفت که حضور ایشان با روحیه‌ای آرام و متانت، تنش‌ها و چالش‌های گروه را کاهش داد و فضای همکاری و رضایت را ایجاد کرد. انواری اظهار تأسف کرد که دکتر نرسیسیانس دیگر در گروه حضور فعال ندارد اما آموزه‌های ایشان همچنان باقی است و همه اعضا خود را شاگردان ایشان می‌دانند. او سخنان خود را با تبریک و قدردانی از ایشان پایان داد.
به همین ترتیب، مهرداد عربستانی سخنرانی خود را با یادآوری نخستین دیدار خود با دکتر نرسیسیانس در سال ۱۳۷۶ آغاز کرد، زمانی که به عنوان دانشجوی کارشناسی ارشد وارد دانشکده شده بود. او اشاره کرد که احتمالاً در این جمع، قدیمی‌ترین دانشجوی ایشان و از نظر همکاری نیز یکی از قدیمی‌ترین همکاران خانم دکتر نرسیسیانس است.
ایشان فضای دانشگاه آن سال‌ها را بسیار متفاوت از امروز توصیف کرد و گفت که در آن زمان تعداد دکترها و اساتید به اندازه امروز نبود. مهرداد عربستانی بیان داشت که در اولین جلسه با خانم دکتر نرسیسیانس، تسلط ایشان به زبان انگلیسی و نحوه تدریس و برخوردشان با دانشجویان کاملاً متفاوت و قابل توجه بود. وی به خصوص به طرز گوش دادن عمیق و توجه کامل ایشان به سخنان دانشجویان اشاره کرد که برخلاف رویه معمول اساتید بود و به دانشجویان احساس ارزشمند بودن و پرورش یافتن می‌داد.
عربستانی یادآور شد که خانم دکتر نرسیسیانس در دوران مدیریت گروه انسان‌شناسی، با قدرت اخلاقی و توانایی خود توانستند فضای بدون تنش و مناسبی را برای کار فراهم کنند. وی همچنین به فعالیت‌های علمی و پژوهشی خانم دکتر نرسیسیانس اشاره کرد و گفت که ایشان در زمینه زبان‌شناسی و انسان‌شناسی، به ویژه در موضوع دو زبانگی، پیشگام بودند و نقش مهمی در توسعه مطالعات قومی و جنسیتی در دانشکده علوم اجتماعی ایفا کردند. کتاب خانم دکتر درباره مطالعات جنسیت، نقطه عطفی در این حوزه به شمار می‌رود و پس از آن بسیاری دیگر به این موضوع پرداختند.
مهرداد عربستانی درباره صراحت و شفافیت خانم دکتر نرسیسیانس در بیان نظراتشان نیز سخن گفت و تأکید کرد که این ویژگی ناشی از بی‌طمعی ایشان به قدرت و سلامت نفس بالایشان است که موجب شده است همچنان با انرژی و آرامش در جمع حضور داشته باشند؛ موضوعی که می‌تواند برای دیگران الگو باشد.
عربستانی به سفرهای علمی مشترکشان نیز اشاره کرد و گفت که در این سفرها، گشودگی، همدلی و علاقه خانم دکتر نرسیسیانس به تجربه‌های جدید به خوبی دیده می‌شد، از جمله علاقه ایشان به امتحان کردن غذاهای محلی در مالزی که باعث ایجاد خاطرات شیرینی شد.
در پایان، مهرداد عربستانی ضمن اشاره به مهربانی و محبت خانم دکتر نرسیسیانس ، افزود که این ویژگی‌ها در میان حاضران بارها مطرح شده‌اند و ایشان به معنای واقعی کلمه، نمونه‌ای از محبت و پرورانندگی هستند که یادآور عبارت «خدا محبت است» از رساله اول یوحنا می‌باشند.
سپس روبرت صافاریان سخنرانی خود را با اشاره به اینکه بیش از پنجاه سال است خانم دکتر نرسیسیانس را می‌شناسد آغاز کرد. وی بیان کرد که رابطه‌ی نزدیک و مستمری در تمام این سال‌ها وجود نداشته اما این ارتباط همواره ادامه داشته است. صافاریان افزود که امروز مطالب زیادی درباره خانم دکتر نرسیسیانس شنیده که برایش تازگی داشته و از برگزاری این جلسه بزرگداشت خوشحال است.
او اشاره کرد که برخلاف برخی از دوستان، خود او همکار دانشگاهی مستقیم خانم دکتر نرسیسیانس نبوده ولی با کتاب‌ها، مقالات و مصاحبه‌های ایشان در سال‌های اخیر آشنایی دارد. موضوع مهمی که او در سخنان خود بر آن تأکید کرد، مسئله دو زبانگی است که خانم دکتر نرسیسیان آن را به عنوان یک پرسش علمی و گفتمان ارتقا داده‌اند.
صافاریان توضیح داد که در گفتمان ناسیونالیستی و در میان جوامع اقلیت، دو زبانگی غالباً به عنوان یک خطر دیده می‌شود؛ به این معنا که زبان مادری ممکن است فراموش شود. او این نگرانی را محدود و تنگ نظرانه دانست و گفت که دو زبانگی مسئله‌ای است که میلیون‌ها نفر در سراسر دنیا با آن مواجه هستند، نه فقط ارمنی‌ها یا اقلیت‌های کوچک.
وی ادامه داد که از نگاه علمی، دو زبانگی یک ثروت است نه تهدید؛ و یادگیری همزمان دو زبان امکان‌پذیر است بدون آنکه زبان اول آسیب ببیند. مغز انسان قابلیت سوئیچ سریع بین دو زبان را دارد و حتی کسانی که دو زبان می‌دانند، راحت‌تر زبان سوم را یاد می‌گیرند. او افزود که یادگیری هر دو زبان نیازمند محیطی است که فرد بتواند در آن از هر دو زبان استفاده کند.
صافاریان همچنین اشاره کرد که نگرانی درباره ندانستن زبان جامعه بزرگ (زبان دوم) نیز وجود دارد و جوامع اقلیت در مواجهه با این دوگانگی خود را در دو راهی می‌بینند. وی معتقد بود که لازم نیست یکی را به عنوان اولویت انتخاب کرد بلکه می‌توان به هر دو زبان به عنوان یک فرصت نگاه کرد.
در پایان، روبرت صافاریان طرح مسئله دو زبانگی به عنوان یک موضوع علمی و گفتمان را اقدامی بسیار ارزشمند خواند و از برگزارکنندگان جلسه برای بزرگداشت خانم دکتر نرسیسیانس تشکر کرد و سخنان خود را با قدردانی از حضار به پایان رساند.
جبار رحمانی در سخنرانی خود ضمن خوش‌آمدگویی و ابراز خوشحالی از حضور در جلسه بزرگداشت خانم دکتر نرسیسیانس ، از خانه اندیشمندان علوم انسانی و گروه علوم اجتماعی برای برگزاری این نشست تشکر کرد. او بیان کرد که صحبت درباره خانم دکتر نرسیسیانس هم آسان است و هم دشوار؛ آسان از آن جهت که همه حاضران تجربه‌ای از محبت، انسانیت و مهربانی ایشان دارند و دشوار به این دلیل که نمی‌توان همه ویژگی‌ها و موضوعات مربوط به شخصیت و کارهایشان را به طور کامل بیان کرد.
رحمانی خانم دکتر نرسیسیان را انسانی برجسته معرفی کرد که هم به عنوان یک ارمنی و هم به عنوان یک ایرانی مایه افتخار جامعه خود است و تأکید کرد که ایشان نمونه‌ای از انسانیت کامل و شایسته احترام هستند.
سخنران به جایگاه و نقش خانم دکتر نرسیسیانس در رشته انسان‌شناسی پرداخت و بیان کرد که در علوم انسانی و علوم اجتماعی معمولاً حضور زنان بسیار محدود بوده است، اما در رشته انسان‌شناسی، برخلاف بسیاری از رشته‌های دیگر، حضور زنان بیشتر و مؤثرتر بوده است. او با ذکر نمونه‌هایی از زنان برجسته در انسان‌شناسی ایران و جهان، تأکید کرد که رشته انسان‌شناسی به دلیل ساختار ذهنی و رویکرد خود به «دیگری» و همدلی، فرصت و فضای بهتری برای حضور زنان فراهم کرده است.
رحمانی افزود که انسان‌شناسی به دلیل رویکرد اخلاقی و معرفت‌شناختی خود به فهم انسان‌ها و فرهنگ‌های مختلف، زمینه‌ای مناسب برای حضور اقلیت‌ها و زنان فراهم کرده است. او همچنین گفت که این رشته نسبت به سایر علوم انسانی کمتر دچار تبعیض‌های مختلف مثل تبعیض جنسیتی، قومی یا مذهبی است و این باعث شده زنان در آن موفق‌تر باشند.
وی به اهمیت حضور خانم دکتر نرسیسیانس به عنوان یکی از برجسته‌ترین چهره‌های انسان‌شناسی ایرانی اشاره کرد و گفت که ایشان نمونه بارز ظرفیت‌های رشته انسان‌شناسی است که با شخصیت علمی و انسانی خود به این رشته اعتبار و آبرو بخشیده است.
در پایان، جبار رحمانی با اشاره به تأثیر عمیق خانم دکتر نرسیسیانس بر دانشجویان و شاگردانش، یادآور شد که ایشان با تواضع علمی و اخلاقی خود فضایی را ایجاد کرده‌اند که به دیگران امکان تفکر و اندیشه متفاوت را می‌دهد. رحمانی سخنانش را با تشکر از حضور همه حضار و قدردانی از خانم دکتر نرسیسیانس به پایان رساند و بر افتخار حضور در این رشته و جامعه دانشگاهی با وجود چنین شخصیت بزرگی تأکید کرد.
روح‌اله نصرتی، در جایگاه آخرین سخنران در مراسم بزرگداشت خانم دکتر نرسیسیانس، با سلام و احترام به حضار محترم آغاز کرد. ایشان ضمن ابراز افتخار از آشنایی حدود ۲۷ ساله با خانم دکتر نرسیسیانس، به سه دوره مهم در زندگی خود اشاره کرد: دوره کارشناسی، دوره تحصیلات تکمیلی و دوره همکاری به عنوان همکار افتخاری در دانشگاه.
نصرتی تاکید کرد که خانم دکتر نرسیسیانس در این سال‌ها همواره ثابت‌قدم و بدون تغییر باقی مانده‌اند و به واقع انسان‌شناسی را به معنای واقعی زیسته‌اند. ایشان از خصوصیات برجسته خانم دکتر نرسیسیانس یاد کرد که شامل رواداری، اخلاق خوب، شنونده بودن، قدرت آموزش و قدرت یادگیری است. جالب اینکه خانم دکتر نرسیسیانس همیشه در کلاس‌های خود می‌گفتند که بیشتر از اینکه به دانشجویان مطلب یاد بدهند، از آن‌ها یاد می‌گیرند.
نصرتی ویژگی‌های تدریس خانم دکتر نرسیسیانس را یادآور شد: دعوت به کار جمعی و مشارکتی، تشویق پرسشگری، استقبال از نوآوری‌های دانشجویان، مشارکت دادن دانشجویان در فعالیت‌های کلاسی و احترام به نظرات آن‌ها. این خصوصیات نمونه‌ای از معلمی بود که علاوه بر انتقال دانش، رابطه‌ای عمیق و موثر با دانشجویان برقرار می‌کند.
در ادامه، روح‌اله نصرتی به تخصص خانم دکتر نرسیسیانس در سه حوزه اصلی انسان‌شناسی، زبان‌شناسی و مطالعات جنسیت اشاره کرد و گفت که خانم دکتر نرسیسیانس در این حوزه‌ها ده‌ها مقاله و کتاب منتشر کرده‌اند. در دوره‌ای که این موضوعات تازه و نوظهور بودند، ایشان توانستند ادبیات علمی جدیدی را در ایران پایه‌گذاری کنند.
ایشان همچنین به جایگاه برجسته خانم دکتر نرسیسیانس در دانشگاه تهران اشاره کرد و گفت که ایشان علاوه بر جایگاه علمی، به اخلاق نیکو و بی‌حاشیه بودن شهرت داشتند. این ویژگی اخلاقی را یک سرمایه بسیار مهم در محیط دانشگاهی خواند که متاسفانه کمیاب است.
در پایان، نصرتی از خانم دکتر نرسیسیانس درخواست کرد که تجربه‌های زیسته خود در دانشگاه و چگونگی مواجهه با چالش‌ها را به صورت مکتوب در قالب کتاب منتشر کنند، چرا که این تجارب برای نسل‌های آینده بسیار ارزشمند خواهد بود.
سخنرانی نصرتی با این بیت از حافظ پایان یافت:
تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزردۀ گزند مباد
در پایان امیلیا نرسیسیانس در مراسم نکوداشت خود، با ابراز قدردانی از محبت‌ها و حضور گرم حضار، سخنرانی خود را آغاز کرد. ایشان از بابت اینکه سزاوار این همه محبت نیست، اظهار تواضع کرد و گفت که طی حدود ۳۳ سال حضور در دانشگاه، خاطرات و تجربیات زیادی داشته که با دیدن چهره دانشجویان و مرور سال‌ها به ذهنش آمده است.
نرسیسیانس با سلام و احترام به همکاران، دانشجویان و حاضران، احساس شادی و خرسندی خود را از حضور در جمع فرهیختگان بیان کرد و از ریاست دانشگاه تهران، مدیر خانه اندیشمندان علوم انسانی و انجمن‌های جامعه‌شناسی و انسان‌شناسی، و همچنین برگزارکنندگان مراسم تشکر ویژه نمود.
در ادامه، ایشان به ارتباطات دیرینه و دوستان قدیمی خود اشاره کرد، از جمله دوست نوجوانی که در حوزه سینما و فیلمبرداری فعالیت دارد و از حضور دوستان و همکاران قدیمی در مراسم ابراز خوشحالی کرد.
امیلیا نرسیسیانس سپس به اهمیت یاددهی و یادگیری در دانشگاه پرداخت و بر این نکته تاکید کرد که آموزش در دانشگاه یک فرآیند دو سویه است که هم برای استاد و هم برای دانشجو مکانی برای تحقق رویاها، رشد و تعالی است. همچنین بر ایجاد دوستی‌ها و روابط مستحکم میان اساتید و دانشجویان تاکید کرد.
ایشان چند نمونه شاخص از همکاری و ارتباط نزدیک با دانشجویان و همکاران خود را ذکر کرد: از جمله خانم دکتر لیلا اردبیلی که در پژوهش و انتشار مقالات علمی با ایشان همکاری داشت، خانم دکتر انواری که در درس فرهنگ پست‌مدرن تدریس می‌کرد و در ادامه تحصیل دکتری بسیار فداکار بود، و دکتر جبار رحمانی که از اولین دانشجویان درس انسان‌شناسی جنسیت بود و با نقدهای سازنده خود باعث بازاندیشی و ارتقاء مطالب تدریسی نرسیسیانس شد.
ایشان همچنین از دکتر عربستانی و آشنایی با گروهی از صابئین مندایی سخن گفت؛ و اشاره کرد که دکتر روح‌اله نصرتی که امروز در جایگاه معاون فرهنگی و اجتماعی دانشگاه تهران فعالیت می‌کند، در آن دوران، به هنگام بیماری از او دلجویی کرد که نشان‌دهنده اخلاق و بزرگواری این دانشجو بود.
نرسیسیانس در پایان از همکاران و دوستانی که اکنون در بینشان نیستند اما نقش مهمی در زندگی حرفه‌ای او داشتند یاد کرد و از دست‌اندرکاران مراسم و حاضران تشکر ویژه نمود و این روز را به عنوان خاطره‌ای فراموش‌نشدنی در زندگی خود به یاد خواهد سپرد.
سخنرانی با سپاسگزاری و ابراز قدردانی از تمامی حضار و برگزارکنندگان، و اهدای لوح‌های تقدیر به خانم دکتر نرسیسیانس به پایان رسید.