درباره ایتالیا(۴): آمریکایی های ایتالیایی تبار

آمریکایی های ایتالیایی تبار، ساکنین مقیم ایالات متحده هستند که رد پای نیاکان خود را در ایتالیا یا سرزمین های دیگری که در آنجا ایتالیایی گویش اصلی است، می یابند. بر اساس سرشماری سال ۲۰۰۰ آمریکا، تقریبا ۱۶ میلیون آمریکایی ایتالیایی تبار در ایالات متحده زندگی می کنند که در حدود ۶ درصد از جمعیت آمریکا را تشکیل می دهند. اغلب آنها نوه ها و نویره های ۸/۳ میلیون مهاجر متولد ایتالیا هستند که بین سالهای ۱۸۹۹ تا ۱۹۲۴ وارد ایالات متحده شدند. برخی از نسل های مهاجران ایتالیایی زبان از کشوهای اتریش، سوئیس و آمریکای لاتین، هستند. بقیه خود بیش از ۱ میلیون مهاجری هستند که پس از پایان جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۵ به ایالات متحده آمدند. دو سوم از جمعیت آمریکایی های ایتالیایی تبار داخل شهرهای اصلیِ شمال شرقی ایالات متحده و یا در اطراف این شهر ها زندگی می کنند.

فرهنگ:
امروز تعداد کمی از آمریکایی های ایتالیایی هویت خود را منحصرا با ایتالیا شناسایی می کنند، حتی کمتر ادبیات ایتالیایی می خوانند، سیاست های ایتالیا را دنبال می کنند یا به سازمان هایی که فرهنگ ایتالیایی را در ایالات متحده ترویج می کنند، احساس تعلق می کنند. هر چند تعداد زیادی در تماس با خانواده یا دوستان خود در ایتالیا، با قی مانده اند و شمار زیادی اغلب با دیگر آمریکاییهای ایتالیایی در ایالات متحده، روابط اجتماعی برقرار می سازند. آمریکایی های ایتالیایی هنوز هم در میان خودشان تمایزات فرهنگی ریشه یافته در فرهنگهای منطقه ای مجزا از شمال، مرکز و جنوب ایتالیا و سیسیل را باز شناسی می کنند. اکثریت قریب به اتفاق آمریکایی های ایتالیایی به کلیسای کاتولیک رم تعلق دارند. هر چند، قریب به نیمی از نسل های اخیر با کاتولیک هایی از دیگر زمینه های قومی یا با افرادی از مذاهب متفاوت همچون پروتستان های آمریکایی و یهودیان، ازدواج کرده اند.
آمریکاییان ایتالیایی تبار سهم قابل توجهی را برای زندگی آمریکایی در انواع هنر، تئاتر، موسیقی و فرهنگ های مردمی، ایفا کرده اند. آنها به عنوان مالکان رستوران ها و خرده فروشی های غذایی، مواد خاص، انواع غذاها و نوشیدنی هایی که توسط اغلب آمریکایی ها مصرف می شوند – بویژه پیتزا، کلم بروکلی، اسپاگتی و شراب- تغییر شکل داده اند. آنها همچنین در صنایع پوشاک و ساختمان سازی صاحب امتیاز شده اند. شمار زیادی از آمریکایی های ایتالیایی تبار در حرفه هایی همچون پزشکی و حقوق، مشغول به فعالیت هستند.
اکنون و به بیشترین شیوه ها، ایتالیایی های مقیم آمریکا در تحصیلات، کسب درآمد و سیاست های خود، شبیه به دیگر مقیمان شهری ابالات متحده هستند. اما آنها ترجیح می دهند خود را به عنوان دوستداران زندگی، غذای خوب و پیوندهای مستحکم خانوادگی، در یابند. مطالعات نشان می دهد که ایتالیایی های مقیم آمریکا نسبت به دیگر آمریکایی ها از احتمال بیشتری برای زندگی کردن در کنار خویشاوندانشان و برقراری ارتباط اجتماعی منظم با آنها، برخوردارند. آمریکایی های ایتالیایی برای آداب تعطیل که آنها را متمایز از دیگر آمریکاییان قرار می دهد، ارزش قائلند، آدابی همچون جشن های خیابانی در فصل تابستان یا احترام قائل شدن برای امور خیریه.

تاریخ:
۴/۳ از تمامی مهاجرین ایتالیایی از نواحی جنوبی رم به ایالات متحده مهاجرت کردند. با وجود اینکه اکثریت قریب به اتفاق در ایتالیا کشاورز بوده اند، ۹۷ درصد آنها در شهرهای ایالات متحده اقامت گزیدند. آنها اغلب همسایگی های قومی مجزایی که به عنوان ایتالیای کوچک (little Italy) معروف است را پایه گذاری کردند. بخش زیادی از مهاجرین ایتالیایی در سالهای اخیر در نیویورک سیتی و سن فرانسیسکو، سکنی گزیدند. د رسال ۱۸۶۰ شهر نیویورک جمعیت ایتالیایی در حدود ۱۰ هزاز نفر داشت. در در اوایل سالهای ۱۹۲۰ تقریب به ۴/۱ از تمامی مهاجرین ایتالیایی در شهر نیویورک زندگی می کردند در حالیکه بیش از نیمی از آنان در ایالات آتلانتیک میانی و New England می زیستند.
به طور معمول مردان ایتالیایی پیش از سایر اعضای خانواده شان به ایالات متحده مهاجرت کردند. آنها در مشاغل فصلی و غیر حرفه ای همچون ساخت و ساز راه آهن ها، خیابان ها، آسمانخراشها و سیستم های حمل ونقل عمومی و معدن زغال سنگ کار می کردند و یا در کارخانجات فولاد، کفش و خودرو ، مشغول به فعالیت بودند. شمار فراوانی از زنانی که راه مردان را به سوی ایالات متحده دنبال کردند در زمینه ی تجارت پوشاک، کارخانجات کنسروسازی و پارچه بافی، صاحب کار شدند. کودکان مهاجر اغلب مدرسه را پیش از فارغ التحصیلی برای کمک به خانواده شان در کسب معاش، ترک می کردند.
زندگی در حوزه های همسایگی ایتالیایی در اوایل سالهای ۱۹۰۰ حول و حوش خانواده، کلیسا و جماعت های کوچک خودکفا، که از اهالی روستایی یک حومه ی منفرد در ایتالیا شکل گرفته اند، در گردش بود. دیگر نهادهای ارتباطی کلیدی شامل همجواری های تجاری همچون بانک ها، شبانه روزی ها، خوار و بار فروشی ها و رستوران ها، هستند. در سالهای اخیر گروههای سیاسی، کلیسای کاتولیک و اتحادیه های کارگری اغلب به حمایت از باشگاههای اجتماعی و ورزشی، پرداختند.
شمار زیادی از آمریکایی هایی که ریشه در اروپای شمالی دارند مهاجرین اولیه ی ایتالیایی را با عنوان خارجی های ناخوشایندِ ” نه کاملا سفید ” مورد خطاب قرار دادند.

برخی از فعالیت های ضد مهاجری سبب هراس ایتالیایی های آمریکایی در جهت حمایت از سازمان های کارگری رادیکال همچون کارگران صنعتی جهان (IWW) و فدراسیون سوسیالیست ایتالیا، شد. دیگر آمریکایی های ایتالیایی تبار با سازمان های جنایی مرموزی چون مافیا یا Black Hand، انجمن سرّی که جان سپار تروریسم و باج خواهی بودند، در ارتباط قرار داشتند. تقاضای آنان این بود که آمریکایی ها ی ایتالیایی شیوه های متمایز خود را در جهت صد در صد آمریکایی شدن، ترک کند. ترس از ایتالیایی ها و مهاجرین دیگر اروپای شرقی و جنوبی، منجر به این شد که کنگره ی آمریکا در سال ۱۹۲۱ و مجددا در سال ۱۹۲۴ مهاجرت را محدود کند.
طی سال های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰، تعداد زیادی از مهاجرین ایتالیایی حق شهروندی آمریکا را بدست آوردند. در نیویورک، فرزندان مهاجران ترجیح دادند که از منهتن به حومه های دور از مرکزی همچون برونکس ، بروکلین، کوئین و منطقه ی Staten Island که آنها می توانستند خانه ی محقر و ساده تری را در آنجا خریداری کنند، تغییر مکان دهند. تعداد زیادی از مهاجرین، کار با درآمد بالاتر را در حرفه های حاذق تر، بدست آوردند، در حالیکه پسران و دختران آنها که زاده ی آمریکا بودند طالب کار در دفاتر سازمانی شدند. آمریکایی های ایتالیایی همچنین برای پیروزی در انتخاب خدمات حساس عمومی شروع به فعالیت کردند. سیاستمدارانی همچون فیورِلو لاگاردیا (Fiorello la Guardia)، شهردار نیویورک، و عضو کنگره ی آمریکا، مارک آنتونیو (Marcantonio)، برای حمایت از کارگران ایتالیایی آمریکا در اتحادیه های صنعتی وسیعی شامل اتحادیه ی بین المللی کارگران پوشاک خانم ها (ILGWU (UNITE HERE) و کارگران لباس آمریکا (ACWA)، منصوب شدند.
به علاوه استیلای دیکتاتور فاشیست، بنیتو موسولینی طی سالهای ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ بر ایتالیا، دلیل این شد تا تنش های شدیدی در میان جماعتهای ایتالیایی در امریکا بوجود آید. هر چند آمریکایی های ایتالیایی با وجود حس اشتیاق برای مباهات به سرزمین میهنی شان، سرانجام پس از ورود آمریکا به جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۱ و اعلان جنگ بر علیه ایتالیا، آنها وفاداری به ایالات متحده را برگزیدند. تعداد زیادی از مردان جوان ایتالیایی مقیم آمریکا که در جنگ جهانی دوم جنگیدند طی سالهای پس از جنگ خود را به عنوان فردی سراسر آمریکایی، یافتند.
موفقیت پس از جنگ و برنامه های دولتی برای کمک به سربازان اسبق جنگی به شمار زیادی از ایتالیایی های مقیم آمریکا این فرصت را داد تا همسایگی های پیشین خود را به مقصد حومه های شهری، ترک کنند. با نزدیک شدن به سالهای ۱۹۶۰، تحصیلات مردان ایتالیایی در آمریکا که پیامد گروههای مهاجر قدیمی تر دچار رکود شده بودند، به سطح میانگین ملی ارتقاء یافت. به همین منوال پیشرفت تحصیلی در میان زنان آمریکایی ایتالیایی تبار نه تنها از مردان ایتالیایی بلکه از دیگر زنان در آمریکا، پیشی گرفت.

مسائل معاصر:
اکثریت قابل توجهی از ایتالیایی های مقیم آمریکا هنوز هم در همسایگی های شهری کارگری اطراف و داخل نیویورک سیتی، زندگی می کنند. به مانند آفریقایی های مقیم آمریکا و مهاجرانی که از جزایر کارائیب و آمریکای لاتین به این نواحی همجواری نقل مکان می کنند، این ساکنین جدید نیز اغلب در تعارض با جماعت ها ی ایتالیایی با ثبات آمریکایی، قرار می گیرند. تلویزیون و دیگر رسانه ها بارها با به تصویر کشیدن این جماعتهای ایتالیایی مقیم آمریکا – بسیاری اعتقاد به غیر منصفانه بودن این تصاویر دارند – به عنوان پناهگاه های امنی برای طبقات کارگری نژاد پرست، تصمیم داشتند تا حوزه های همسایگی و جماعتها را در مواجه با ساکنین تازه وارد، محافظت کنند.
پا فشاری بر این مباحث و دیگر تصاویر منفی، اکثریت قریب به اتفاق ایتالیایی های آمریکایی که اکنون دارای تحصیلات عالیه بوده و جزء طبقه متوسط جامعه هستند را می رنجاند. این جمعیت هنوز هم به شیوه های منفی، به ویژه در فرهنگ عامه پسند که به کرات آنها را به عنوان ارازل و اوباش شهری به نمایش می کشد، مورد توصیف قرار می گیرند. اما آنها ترجیح می دهند که تأکید خود را بر حرکت رو به ترقی و موفقیت های مالی خانواده هایشان بگذارند که طی چندین نسل از زندگی آمریکایی به آن دست یافته اند .

منبع:
Gabaccia, Donna. “Italian Americans.” Microsoft® Student 2009 [DVD].
Microsoft ® Encarta ® ۲۰۰۹. © ۱۹۹۳-۲۰۰۸ Microsoft Corporation.