رابطه میان باشگاه های ورزشی و هواداران و منشأ احساس تعلق هواداران به این تیم ها می تواند انواع گوناگونی داشته باشد، در کشورهای مختلف، باشگاه های مختلف به دلایل مختلفی مورد اقبال و حمایت هواداران قرار می گیرند. این سیستم هواداری در فوتبال ایران متنوع است و محدود به نوع خاصی نیست، من در این تحقیق باشگاه های ایرانی را از این نظر به چهار گروه تقسیم کرده ام، در تحقیقات پیشین نمونه چنین تقسیم بندی را نیافته ام و اساسا به این مساله تا کنون توجه نشده است:
الف) باشگاه های بی هوادار یا کم هوادار
نوشته‌های مرتبط
این دسته معمولا باشگاه های صنعتی و مستقر در شهرهای بزرگ کشور، به ویژه پایتخت هستند. این باشگاه ها بیشتر فعالیتی اقتصادی و یا فرهنگی و اجتماعی در ورزش محسوب می شوند که حاصل توجه برخی صنایع و شرکت های بزرگ می باشد، باشگاه هایی همچون راه آهن شهرری، پیکان، نفت تهران و حتی سایپای کرج و ذوب آهن اصفهان در این دسته قرار می گیرند.
تماشاگران روح ورزش فوتبال هستند، بنابراین استادیوم های خالی این باشگاه ها شباهتی به آن چه فوتبال را ورزشی جذاب و مردمی کرده است ندارند. غیر از رسانه ها که علاقه ای به این تیم ها نشان نمی دهند، برخی فعالان خُرده پای اقتصادی حوزه ورزش (تولید کنندگان اقلام تبلیغاتی تیم ها، کاسبان ورزشگاه ها و…) نیز از این تیم ها بیزارند. علاقمندان به فوتبال نیز معتقدند تماشاگران روح این بازی هستند، تیم ها و بازی های بی تماشاگر فوتبال را به تجارتی خشک و خالی تبدیل می کنند.
اما این باشگاه ها فارغ از حاشیه ها و حساسیت هایی که همیشه متوجه تیم های پرهوادار است، محیطی نسبتا آرام و مساعد برای پرورش استعدادهای جوان در عرصه های بازیگری و مربی گری و… به شمار می روند.
برای خواندن مقاله کامل در زیر کلیک کنید:
پیوست اندازه
Microsoft Office document icon ۱۴۸۱۲doc 193.5 KB
