گاردین
اولویت دادن به سینما فراتر از احساسات انسانی آن گونه که در عملِ مارلون براندو و برناردو برتولوچی دیده می‌شود، همانند نوکِ کوه یخ در صنعتی (سینما) است که سواستفاده را – بدون آنکه به چالش کشیده شود- برای دهه‌ها دیده است.
نوشته‌های مرتبط
دوستان و همکاران خانم (مونث) من، آنلاین و آفلاین، در این آخر هفته بصورتی غم انگیز، بی علاقه به تماشای نمایش اخیر ِبیمزه و توبه ناپذیری دنیوی برناردو برتولوچی، درباره این که او چگونه «صحنه کره» در در فیلم «آخرین تانگو در پاریس» – محصول۱۹۷۲ با بازی مارلون براندو و ماریا اشنایدر- را ایجاد کرد پرداختند.
ستاره هالیوود و بازیگر فیلم کاپیتان آمریکا، کریس ایوانز در توییت خود نوشت: این (ماجرا) فراتر از نفرت انگیز بودن است. من احساس خشم می کنم. جسیکا چَستِین توییت کرده است: به همه آدمهایی که عاشق این فیلم هستند (می‌گویم) شما در حال تماشای مورد تجاوز قرار گرفتن یک دختر ۱۹ ساله توسط یک مرد ۴۸ ساله هستید. کارگردان این حمله را به او (ماریا اشنایدر) طراحی کرده بود. حالم بهم می‌خورد.
من مانند هرکس دیگری احساس تهوع می‌کنم، چون در ساده لوحی خودم فرض را بر این داشته بودم که برتولوچی این صحنه را در شرایط برابر، پیش از فیلمبرداری با براندو و اشنایدر بحث و تمرین کرده است – زمانی که شخصیت براندو «پل» به طرز وحشیانه‌ای به شخصیت اشنایدر «جین» نفوذ می‌کند لحظه‌ی تکان دهنده‌ای بود – اما در ویدیویی که اخیرأ از برتولوچی منتشر شده است و ظاهرأ مربوط به نمایشی در سال ۲۰۰۳ است، او اعلام می‌کند که قبل از گرفتن این صحنه به ماریا اشنایدر نگفته بود که چه اتفاقی قرار است بیفتد. و او و براندو مخفیانه و بدون این که اشنایدر بداند، چنین چیزی را برنامه‌ریزی کرده بودند، چرا که کارگردان می‌خواست که صحنه تحقیر ماریا طبیعی باشد. دو مرد صاحبِ قدرت، برتولوچی(۳۲ ساله) و براندو (۴۸ ساله)، صحنه‌ای را طراحی کردند که به او (اشنایدر) حمله کنند. برای خود ماریا اشنایدر این اتفاق چیزی شبیه به یک حمله فیزیکی واقعی بود: من احساس تحقیر کردم و صادقانه بگویم کمی احساس مورد تجاوز قرار گرفتن داشتم.
خب ما اکنون می‌دانیم که هیچ گونه موافقتی در زندگی واقعی نبوده است. در هرآنچه تعادل لحظات داستان را رقم می‌زند، برتولوچی قطعآ هیچگونه بحثی با اشنایدر بدون این که آن را با براندو در میان بگذارد نداشته است. در صورتی که برعکس آن وجود داشته است. قدرتی که در اختیار کارگردان و هنرپیشه مرد معروف بوده است. همانگونه که چستین میگوید: ما منزجریم.
تاریخ هالیوود پر از چنین سوءاستفاده‌های دزدکی است که همانند یک کوه یخ امکان دیدن قسمت هجیم و بزرگی از آن برای ما وجود ندارد و ما صرفأ نوک و قسمت بسیار کوچکی از یک مشکل بسیار بزرگ را میبینیم. همه، موارد بزرگ را میدانند: محکومیت و تبعید رومن پولانسکی، اتهام (انکار شده و تأیید نشده‌ی) وودی آلن. اما یک تاریخ ناشناخته‌ی عظیم از سوءاستفاده‌های نرمال وجود دارد؛ تقریبأ هر ستاره زن و بسیاری از ستارگان مرد مجبور شده‌اند که تمایلات و حملات جنسی به دلیل گرفتن نقش را تحمل کنند. و هرکس این را به شیوه خاص خودش انجام می‌دهد و این چیزی است که ما در روی صحنه نمی‌بینیم اما برتولوچی در بی شرمی خودش این صحنه را جلوی دوربین آورد و مانند بسیاری از مردان هم عصر خودش، با حفظ ادعای ضمنی آزادی مجاز نپذیرفت که کارش اشتباه بوده است. مستند امی برگ (Amy Berg) ، راز سرگشاده (An Open Secret)، – امی بِرگ داستان پنج بازیگر کودک را روایت می‌کند که زمانی به بازیگری اشتغال داشتند اما زندگیشان به دلیل همین مسایل آسیب دید – طیف وسیعی از سوء استفاده از کودکان در صنعت فیلم را افشا کرده است.کوری هایم (Corey Haim) و تاد بریج (Todd Bridges) افشاء کردند که به عنوان کودک مورد تجاوز قرار گرفته‌اند – و این داستان -یک الگوی سمی و نفرت انگیز از قدرت و دستکاری است که بخشی از آن دنباله‌ی همان تجاوزاتی است که به دنیای بزرگسالی می رسد.
در سال ۲۰۱۶ مانند، ۱۹۷۲ و ۱۹۳۷ تعداد فراوانی از مردان منزجر کننده را در صنعت فیلم میبینیم، که نمی‌بینند که مشکل چیست. در حال حاضر آنها مجبور شده‌اند تا با سمی که ایجاد کرده اند روبرو شوند.
