استادی فرزانه و عزیز درگذشت، استادی که بزرگیش با مردمی و فروتنی همراه بود؛ سخندانی سخنور، دانشی مردی که کلمه و کلام را حرمت می نهاد و اخلاق را. در دستور زبان چیره بود و در شرح نثر و نظم خبره؛ والاترین صفت او اما همان تواضع شگفت انگیزش بود و فروتنی. چندان با «ادبیات» درآمیخته بود که گفتار و کردارش مصداق محض «ادب» بود. در تاریخ اصفهان و پیشینه ی آن شهر براستی یگانه بود.
شاگردانش هرگز فراموش نخواهند کرد که در فضای مالوف و معمول دانشگاه اصفهان، حضور این آموزگار یگانه بود که آنان را به مشق و درس می کشاند. ذهن پرسشگر، حافظه ای شگفت انگیز و خصایل و فضایل انسانی اش، جملگی از او معلمی یگانه ساخته بود که صرف حضورش، تشویق و ترغیب شاگرد به تحصیل بود. جای این آموزگار فروتن، به سان جای استادش، مجتبی مینوی، که همواره از او یاد می کرد، خالی است و خالی خواهد ماند.
نوشته‌های مرتبط
یادش گرامی
